Heima er bezt - 01.05.1990, Síða 15

bandsins C.I.E. og gat þess, að enn stæðu ísland og
Noregur utan sambands þessa en hinar norrænu þjóðirnar
væru meðlimir. Hvatti hann mjög til þátttöku og starfa í
sambandi þessu og kvað skyldu okkar allra norrænna
stúdenta að færa þannig út ríki okkar.
Umræður urðu fremur daufar. Alls tóku fimm menn til
máls. Mælti Finni einn heldur á móti C.I.E., en Norðmaður
og Svíi með. Ein af mótbárunum gegn C.I.E. var sú, að það
væri ekki alþjóðafélag, meðan land eins og Þýskaland væri
ekki tekið með í sambandið.
Yfirleitt varð ekki annað séð, en stúdentar þeir, er þarna
voru saman komnir hefðu fremur lítinn hug á umræðum
þessum. Allur þorri manna kaus heldur að sjá sig um í
Stokkhólmi í hópi glaðra norrænna frænda og frændsystra,
en hlýða umræðum og fyrirlestrum, enda hefir borgin
margt fagurt og fróðlegt að bjóða, og stöðugt var verið að
prédika „nordisk forbrödring“, svo að árangur hlaut ein-
hvers staðar að sjást.
Um kveldið kl. 8 sýndu Lundarstúdentar stúdentasjón-
leik (Spex) er nefndist: Uarda eller Sfinxens spádom.
Egyptisk ökenspil i 3 akter. Fri toikning av en frán British
Museum stulen papyrus. Handlingen försiggár i profil, dels
framför Faraos palats dels i pyramidarnas gravkammare.
Gefur titill þessi allgóða hugmynd um efni og eðli leiksins.
Vel var leikið og skemmtu menn sér hið besta.
Frá „Dramatiska teatern", en þar var leikurinn sýndur,
dreifðust menn víðsvegar, til þess að kynna sér kveld- og
næturlífið í „Málarens drottning", en svo nefna Svíar
Stokkhólm.
„Uppsala er bást“, segir Glunten hjá Wennerberg og
munu flestir þátttakendur stúdentamótsins 1928 hafa getað
tekið undir þau orð eftir Uppsalaförina sunnudaginn 3.
júní.
Farið var með aukalest frá Stokkhólmi og voru þar engir
aðrir farþegar en stúdentar, enda var það ærið nóg, þar sem
þeir voru um 1100 að tölu. Hver sem nokkuð þekkir til
stúdentalífs getur best gert sér í hugarlund, hver andi ríkti í
hópnum, þegar á leiðinni. Þetta var dagurinn, sem allir
höfðu hlakkað til, og allir væntu sér mest af, og engan
heyrði ég tala um, að hann hefði orðið fyrir vonbrigðum.
Er komið var út af brautarstöðinni í Uppsölum, fylkti
hver þjóð sér undir fána sinn og gengu því næst í skrúð-
göngu til háskólans. Meðfram veginum höfðu Uppsalabú-
ar safnast og veifuðu þeir óspart í kveðjuskyni, einkum þó
ungfrúrnar, um leið og skarinn fór fram hjá.
Á tröppum háskólabyggingarinnar, sem er tiltölulega ný
og hin fegursta, nam öll fylkingin staðar sem snöggvast
meðan myndir voru teknar. Síðan hélt allur skarinn inn í
hátíðasal skólans, sem er geysistór og prýðisfagur. Skyldi
aðalmóttökuhátíðin fara þar fram. Fánaberar allir skipuðu
sér í röð að baki ræðustólnum og stóðu þar og studdu fána
sína meðan ræður voru haldnar.
Fil. lic. L. Faxén bauð gesti velkomna með skörulegri
ræðu, þar sem hann fór mörgum fögrum orðum um ein-
ingu og bræðralag Norðurlanda og hlutverk stúdenta-
mótsins.
Kvaðst hann vita, að hér væru stúdentar saman komnir
til að vinna ósleitilega að þeirri bræðralagshugsjón, sem
tilgangur mótsins væri að efla. Og í öruggri von um sigur
þess máls, kvaðst hann í nafni Uppsalastúdenta bjóða oss
alla velkomna. Bað hann menn því næst hrópa ferfalt húrra
fyrir tryggu bræðralagi og framhaldandi vináttu norrænna
frændþjóða. Gerðu menn það svikalaust.
Því næst hélt háskólarektorinn í Uppsölum, L. Stamenov
prófessor, ræðu, þar sem hann fyrst skýrði frá hinum fyrr-
um stúdentamótum og lauk ræðu sinni með að óska móti
þessu og störfum þess allra heilla og hamingju.
Að því búnu þyrptust menn út til að skoða bæinn. Var
þar margt að sjá. Uppsalir eru sem kunnugt er einn af elstu
bæjum Norðurlanda, en þó allnýr útlits því að bærinn hefir
oft orðið stórbrunum að bráð. Og Uppsalir eru fremur
öðrum norrænum bæjum bær æskunnar og bær stúdent-
anna. Getur hver gert sér slíkt í hugarlund, þar sem íbúar
bæjarins eru rúm 30.000 en stúdentarnir 3000-4000. Enda
setja þeir ótvírætt svip sinn á bæinn. Fáir bæir eru ríkari að
gömlum minningum en Uppsalir, og þótt ekki væri annað
en Gluntasöngvar Wennerbergs, væri það eitt nóg, til að
gera Uppsali að helgistað norrænna stúdenta, sem þeir færi
pílagrímsferðir til líkt og kaþólskir menn fara til Róma-
borgar. Ekki má heldur gleyma því, að í gömlu Uppsölum,
er liggja skammt þar frá, sem bærinn stendur nú, sátu
Ynglingar hinir fornu að stóli, og eru þar enn haugar
Ynglingakonunga. Við Uppsali eru og tengd nöfn ýmissa
ágætustu visindamanna heimsins, og má í því sambandi
minnast grasafræðingsins Linnés. Er grasgarður hans enn í
Uppsölum.
Eins og geta má nærri komust menn ekki yfir að skoða
alla þá hluti, sem þeir vildu þar. Háskólabyggingarnar og
söfnin sem eru hin prýðilegustu var eitt ærið nóg. Hefi ég
hvergi komið þar, sem mér virtust mundi vera ánægjulegra
að stunda fræðiiðkanir, en í lestrarsal Uppsalaháskóla.
Uppsaladómkirkja er einnig ein hin stærsta og fegursta á
Norðurlöndum.
Flestir beindu för sinni til hallar Vasa-konunga, sem
stendur uppi á hæð einni í útjaðri bæjarins skammt frá
háskólanum. — Nefnist hæð sú eftir höllinni „Slottsback-
en“. Leiðin til hallarinnar lá fram hjá styttu Wennerbergs
skálds. Og verð ég að segja að stöðugt hljómuðu í eyrum
mér orð hans „Hár er gudagott att vara.“ Frá „Slottsback-
en“ er ágætt útsýni yfir bæinn og nágrennið, Fýrisá og
Fýrisvöllu, þar sem þeir Aðils konungur og Hrólfur kraki
elduðu grátt silfur í fyrndinni.
Klukkan 3 e.m. söfnuðust allir saman til máltiðar í
„Botaniska garðinum“ úti fyrir „Linnéanum", en svo
nefnist háskólabygging sú, sem notuð er til grasafræðaiðk-
ana.
Óhætt er að fullyrða, að aldrei á mótinu ríkti meiri
gleðibragur eða ósvikinn norrænn stúdentaandi en þarna.
Umhverfið, Uppsalir með öllum sínum minningaskara,
hafði lík áhrif á hugina og örvandi ilmþrungið vín. Og ekki
drógu veitingarnar úr gleðinni, eða fjörugir stúdenta-
söngvar og hljómmiklar skörulegar ræður, er fluttar voru
yfir borðum.
Heimaerbezt 159