Heima er bezt - 01.09.1994, Page 15

Þorbjörn Kristinsson:
Ég gleymi þvi
aldrei
Ég hrökk upp með andfælum
við það að vekjarinn hringdi. Ég
var heldur rotinn þegar ég reis
upp, enda hafði ég tekið góðan
skammt af svefnmixtúru kvöldið
áður. Klukkan var sjö. Ég flýtti
mér í fötin, fékk mér kaffisopa
úr brúsa, sem ég hafði fyllt
kvöldið áður. Þetta var ekki
beint hollur drykkur á fastandi
maga en það var einmitt
maginn, sem hafði ekki verið í
verulega góðu lagi síðustu vik-
umar en ég hafði ekkert skeytt
um þótt ég fengi öðru hvoru
innvortis óþægindi. Hafði þó
hugsað mér að leita til læknis
þegar skóla yrði lokið, sem yrði
um næstu mánaðamót.
n hvers vegna að stilla klukk-
una á sjö þegar skólinn byrj-
aði ekki fyrr en níu? Sú skýr-
ing er á því að ég átti ofurlítið fjárbú
uppi í Bandagerði. Sauðburði var
lokið hjá mér en ég þurfti að ætla
mér nokkum tíma í að huga að fénu
því sumt af því vildi skríða gegnum
girðingarnar og leita inn á lóðir ná-
grannanna en slíkt var að vonum
heldur illa séð. Aðeins einu sinni
þurfti ég að greiða ofurlitla sekt
vegna tjóns sem tveir heimagangar
höfðu valdið en þá var komið fram á
sumar og þeir einir eftir heima. Þar
ætlaði ég að hafa þá til haustsins og
ala þá á mjólk og brauði en því mið-
ur neyddist ég til að flytja þá upp á
dal og komu þeir heldur rýrir af fjalli
í öðrum réttum.
Þessi dagur, 26. maí 1970, verður
mér lengi minnisstæður. Ég var að
huga að kindunum mínum. Andstætt
venju voru þær allar innan girðingar
svo ég þurfti ekki annað en að gefa
þeim hey og mat en mér til furðu
vildi ein ærin ekkert sinna þessu en
rásaði jarmandi um túnið. Hana vant-
aði sýnilega eitthvað. Hvar var
lambið hennar eiginlega? Já, hvar var
svarti, stóri og fallegi hrúturinn
hennar? Ég fór að skima um eftir
honum en allt kom fyrir ekki. Hann
sást hvergi. Þá flaug mér í hug
brunnurinn sem var suður á túninu
og ég taldi mig raunar vera þegar bú-
inn að byrgja. Ég gægðist niður um
ofurlítið gat á þakinu og sá þá, mér
til skelfingar í svartan feld lambsins
og sannaðist hér hið fomkveðna:
„Það er of seint að byrgja brunninn
þegar bamið er dottið ofan í.“
Mig tók þetta verulega sárt ekki
síður en móðurina, sem nú hafði
misst einkason sinn. Þetta var hún
Hyma gamla, sem nú var orðin tíu
vetra. Ég hafði átt hana frá því hún
var lamb og hún hafði ávallt gefið
mér tvö falleg lömb á hverju vori frá
því hún var tvævetla. Hún hafði nú
misst annað homið og hitt var að
verða eitthvað lélegt. Verst að lömb-
in hennar skyldu ekki vera tvö. Hún
hefði þá kannski getað afborið þenn-
an harmleik.
Ég greip lambið undir handlegginn
og gekk með það norður að girðing-
unni. Síðan náði ég mér í skóflu, því
hér átti greftrun að fara fram. Hyma
gamla fylgdi mér fast eftir og ýtti
með snoppunni við lambinu sínu.
Mér fannst þungbært að horfa á þetta
Heima er best 299