Heima er bezt - 01.09.1994, Síða 34

hóa,“ sagði Árni. „Nei, svo vitlaus
var ég ekki þar sem ég vissi að ég
var víst eina hálfa dagleið frá öllum
mannabyggðum. Onei, maður minn.
Eg hef setið í allt kvöld í opnum
dauðanum hér framan í hengifluginu
og ekki þorað að hreyfa handleggina
svo mikið sem til að signa mig og
svo þar að auki verið að hrapa öðru
hvoru. Það var heldur ekkert lítilræði
sem ég hrapaði áðan. Ég skil bara
ekkert í því að ég skuli vera lifandi
ennþá. Ég gæti best trúað að ég væri
kominn nærri ofan á jafnsléttu.“
„Jæja, Ámi minn, en ertu í
bónorðsferð núna?“ spurði maðurinn.
„Bónorðsferð?" sagði Árni
allstyggur, „ég er nú líka þesslegur
núna, allur sama sem helfrosinn og
glamrar í mér hver tönn. Ég má
passa mig að láta tunguna ekki fara á
milli tannanna, þegar ég er að
skjálfa, svo ég bíti hana ekki alveg í
sundur. Eða þá lærin, sem em löngu
orðin gegnfrosin. Og svo stúlkurnar!
Ég má alveg búast við að það verði
fleira eða færra dautt af þeim þegar
ég kem heim, þvílíkt blölvað flan í
mér. Ég held að fj... hafi sent mig í
þessa ferð.“
„Komdu nú. Ég nenni ekki að
hanga hér yfir þér lengur,“ sagði
hinn ókunni maður.
„Hvert á ég að fara og hvaðan
kemurðu?“ spurði Ámi. „Ég þori
ekki að hreyfa mig héðan, svo ég
drepi mig ekki alveg.“
„Þér er þó líklega óhætt að ganga á
eftir mér,“ sagði maðurinn önugur og
lagði af stað.
Ámi brölti nú á fætur og fór að
ganga á eftir honum með allra mestu
aðgæslu. Hann passaði sig með að
stíga nákvæmlega í spor mannsins.
Var hann öðm hvoru að gæta að
hvað manninum liði því hann bjóst
við að sjá hann hverfa þá og þegar
fram af klettasyllunni, sem þeir voru
staddir á. En hann sá að maðurinn
þrammaði snjóinn öruggur, þrátt
fyrir kafaldið og myrkrið.
Framhald í næsta blaði.
Hlaðvarpinn... framhald:
Er mennt máttur?
arlega ekki nein ný sannindi. Fyrir
jöfnun lífskjara hafa menn barist
lengi en samt er þama mikill munur
á enn þann dag í dag. Kannski er
hluti skýringarinnar sá að þeir sem
ráða í þjóðfélaginu em allir lang-
skólamenntað fólk og varla hefur
það áhuga á að rýra kjör sín í sam-
anburði við hina minna menntuðu.
Auk þess eru verkalýðsforingjar í
dag orðnir svo vel launaðir og hátt
yfir launatöxtum umbjóðenda sinna
að þeir verða hálfmakráðir og tapa
allri hvatningu til þeirra hluta sem
þeir em ráðnir til að verja.
En líklega er þetta allt tómt mál
um að tala á meðan hugsunarháttur
og lífsgæðamat alls þorra alinenn-
ings breytist ekki. Enn er mikil
menntun og miklir peningar af flest-
uin taldin aðalforsendan fyrir
ánægju- og þægilegu lífi, jafnvel þó
það kosti mörg dýmiæt ár af ævi við-
komandi og mikla fjámiuni af hálfu
þjóðfélagsins í sköpun aðstöðu, svo
að því takmarki verði náð.
En hver veit nema undrið kunni
að eiga sér stað, jafnvel fyrr en
okkur getur órað fyrir og lífsgæða-
matið taki breytingum. Og það
merkilega er að fyrsti vfsir þess, ef
svo má segja, keinur frá háskóla-
fólkinu sjálfu. Fyrir skömmu vom
birtar niðurstöður úr könnun sem
hafði verið gerð af Félagsvísinda-
stofnun á vegum Heilbrigðisráðu-
neytisins og Landlæknisembættis-
ins, um lífhætti íslendinga á aldrin-
um 18-75 ára. Þessi könnun leiddi í
ljós að streita og áfengisneysla er
algengari hjá langskólagengnu
fólki en öðrum þjóðfélagshópum.
Og í því sambandi var einnig bent
á að langvarandi streita sé skaðleg
og áhættusöm fyrir heilsuna. Henni
fylgi oft vöðvabólga, hjarta- og
æðasjúkdómar auk smitsjúkdóma.
Einkennin séu svefntruflanir,
brjóstsviði, hægðatmflanir. svimi
og fleira. Ýmsir ósiðir fylgi líka
streitu eins og kaffidrykkja, reyk-
ingar og áfengisneysla. Hvorki
meira né minna. Varla er þetta nú
uppskrift að hamingjusömu og
þægilegu lífi.
Við hljótum að nálgast óðum
þann tímapunkt að endurmats sé
þörf. Það sé ekki allt fengið með
sem lengstri og dýrastri menntun
sem flestra og að þetta hrikalega
lífsgæða- og stöðukapphlaup sé
farið að sýna sig í því að færa fólk-
inu fleiri galla en kosti.
Hugsun er til alls fyrst og hvers
vegna ekki að íhuga þá staðreynd.
Með bestu kveðjum,
Guðjón Baldvinsson.
318 Heima er best