Heima er bezt - 01.02.1995, Qupperneq 30

Þannig leið tíminn, ég baðaði mig í
mildri nærveru hennar, mér óx hvöt
til göfugri hugsjóna, sem ég hugði
mér horfnar um aldur og ævi.
Mig dreymdi ljúfa drauma, þar
sem mér fannst ég laus við fjötra for-
tíðarinnar, fjötra, sem bundu mig svo
fast einmitt nú, þegar ég þráði hvað
heitast að losna við þá og þráði betra
líf.
Ég vaknaði ætíð frá þeim draum-
um þjáður þeim ótta, að einhverjum
öðrum tækist að vinna ást hennar og
að ég, því miður, hefði engan rétt til
þess að hindra slíka framvindu og
ekkert orð að segja til þess að knýta
hana fastar við mig.
Mikil var skömm mín og niður-
læging. Þessir dagar voru fullir
beiskju og þjáningar. Mér var ljóst
að aðeins ég hafði reist þennan múr á
milli okkar. Ég fann, að ég var ekki
verður að snerta hana vegna míns
sauruga lífernis. Með hvaða rétti gat
ég tengt þessa saklausu og hreinu sál
lífi mínu?
Stundum hvíslaði vonin því í eyru
mér, að þannig ætti það að vera, en
skynsemin veitti mér köld svör.
Þrátt fyrir ástríki og mildi hennar í
minn garð fann ég áþreifanlega, að í
jarðlífinu mundi hún aldrei verða
mín.
Hreinleiki sálar hennar og göfgi
setti slagbrand á milli okkar, en yfir
hann kæmist ég aldrei.
Ég reyndi að fara frá henni, árang-
urslaust. Eins og segull dregst að
skauti drógst ég stöðugt til hennar
aftur, þar til ég gafst upp í baráttu
minni.
Ég reyndi aðeins að njóta þeirrar
hamingju, sem nærvera hennar veitti
mér, hamingjusamur að minnsta
kosti yfir því, að gleðin af nærveru
hennar var mér ekki meinuð.
Og þá rann upp hræðilegur dagur,
óvæntur dagur, þegar ég án aðvörun-
ar var hrifinn burt frá jarðlífinu og
mér var sökkt í djúp líkamsdauðans,
sem bíður okkar allra. Ekki var mér
ljóst, að ég væri dáinn. Eftir nokk-
urra stunda þjáningu dauðans færðist
yfir mig svefn, djúpur og drauma-
laus. Þegar ég vaknaði af honum,
fann ég mig yfirgefinn og í full-
komnu svartamyrkri. Ég gat staðið
upp og hreyft mig. Auðvitað leið
mér betur en hvar var ég? Hvers
vegna þetta heljarmyrkur? Hvers
vegna var ég sviptur allri birtu?
Ég reis á fætur og fálmaði mig
áfram eins og menn gera í dimmum
klefa, en ég fann ekkert ljós og
heyrði ekkert hljóð. Aðeins kyrrð,
myrkur og dauði umlukti mig.
Þá datt mér í hug að ganga fram að
hurðinni. Ég gat hreyft mig hægt og
veiklulega og ég ráfaði um góða
stund, hversu lengi veit ég ekki, það
hlutu að líða nokkrar stundir, og í
vaxandi angist og ráðaleysi fannst
mér ég verða að finna einhverja leið
út úr ógöngunum.
I örvæntingu fann ég hvorki hurð,
vegg né nokkuð annað. Allt virtist
tóm og myrkur, sem umlukti mig. í
angist minni hrópaði ég hárri raustu.
Ég öskraði, en engin rödd svaraði
mér. Þá hrópaði ég án afláts, sama
þögnin. Ekkert svar og ekki einu
sinni endurómur eigin raddar barst
mér til þess að auka mér áræði.
Hugur minn hvarflaði til hennar,
sem ég unni, en eitthvað olli mér
hrolli við að nefna nafn hennar
þarna.
Því næst hugsaði ég til allra þeirra
vina, sem ég þekkti, og hrópaði á þá,
en enginn svaraði mér.
Var ég fangi? - Nei, fangelsi hefur
múrveggi, en á þessum stað voru
engir veggir. Var ég vitstola eða með
óráði? Hvað var að? Ég gat þuklað
eigin líkama og hafði tilfinningu.
Þessar hugrenningar mínar gátu
ekki skipt máli, alls ekki.
Einhver breyting var þó orðin á
mér, sem var mér óskýranleg.
Ég gat fundið, að ég var með ein-
hverjum hætti samanherptur og van-
skapaður. Þegar ég fór höndum um
andlit mitt virtust drættir þess dýpri
og grófari en áður, vafalaust af-
skræmdir.
Hversu mikið vildi ég þá ekki gefa
fyrir ljós eða eitthvað, sem gæti frætt
mig um sannleikann, jafnvel það
versta, sem hægt var að tjá, allt var
betra en þessi óvissa.
Mundi enginn birtast mér, var ég
aleinn? Hvar var ljósengill minn?
Fyrir svefninn var hún hjá mér, en
hvar var hún nú?
Eitthvað virtist ná taki á hugsun
minni og rödd, og ég hrópaði hátt og
örvæntingarfullt á nafn hennar, að
hún mætti koma til mín þó ekki væri
nema í eitt skipti enn. Ég hafði
hræðilegt hugboð um, að ég hefði
glatað henni og ég hrópaði æ ofan í
æ á hana og í fyrsta skipti hljómaði
rödd mín og endurómaði í þessu
svartamyrkri.
Fram undan mér barst langt að ör-
mjó ljósrák eins og stjarna, sem
stækkaði stöðugt og nálgaðist, þar til
hún staðnæmdist að lokum frammi
fyrir mér líkt og lýsandi hnöttur í
stjamlaga mynd, og í stjörnunni sá
ég ástvinu mína. Augu hennar voru
lukt, eins og hjá sofandi vera, en
handleggir hennar voru útbreiddir
gegn mér og mild rödd hennar sagði
í tónfalli, sem ég þekkti svo vel:
„Elsku vinur, hvar ert þú nú? Ég
kem ekki auga á þig, ég heyri aðeins
rödd þína, ég heyri aðeins að þú kall-
ar á mig og sál mín svarar þinni.“
Ég reyndi að nálgast hana en gat
það ekki. Einhver dulinn kraftur hélt
aftur af mér, og kringum hana var
sýnilegur baugur, sem ég gat ekki
komist gegnum.
I nístandi sálarangist féll ég til
jarðar og um leið hrópaði ég til
hennar að yfirgefa mig ekki framar.
Því næst virtist hún verða rænu-
laus, höfuð hennar hneig niður að
brjósti, og ég sá hana fjarlægjast mig
eins og hún væri borin á sterkum
örmum. Ég reyndi að rísa á fætur og
fylgja henni en gat það ekki. Engu
var líkara en þungir hlekkir héldu
mér föstum, og eftir nokkrar árang-
urslausar tilraunir féll ég meðvitund-
arlaus niður.
Þegar ég vaknaði aftur, fylltist ég
66 Heima er bezt