Heima er bezt - 01.11.1995, Blaðsíða 24

Fyrr ég oft umfjallaslóð
fór á sumri og vetri,
vistin alltafvar þar góð
veittist hvergi betri.
Sigtryggur Símonarson frá Akureyri yrkir:
Veðurblíða
Ekkert grandað yndifær,
ills er strand á línum.
Yfir landið blíður blær,
beinir anda sínum.
Handapat
Oft á þingum Islendinga,
ýmsir slyngir kjaftaskar,
veifafingrum vísbendinga,
vanir glingri sínu þar.
Lýst mér Hjörvar langi mest
Ijóða örva mæti.
Hans atgjörvi held þó best
hálfgerð spörva læti.
Ýmsir hafa orðið til þess að yrkja ljóð í tilefni þeirra
hörmulegu atburða sem urðu á Flateyri, 26. október s.l.
Bergþóra Pálsdóttir frá Veturhúsum, sendi okkur
eftirfarandi ljóðahugleiðingar sínar um það sem þar
gerðist:
Nú drúpir höfði dalsins byggð,
í djúpri samúð og helgri tryggð.
Og landsins börn nú bjóða lið.
Þau benda í trú á drottins hlið.
Enginn máttur í mannsins hönd
megnar að grœða þau sáru bönd.
En aftur mun hlýna á grænni grund
því guð mun réttafram sína mund.
Við sjáum nú auðn, þar sem blómleg var byggð
og brostin þau tengsl, sem við héldum svo tryggð.
Þar áttum við gleði og gæfan var mild
og góðvildin lýsti þar kærleika skyld.
Þá óttu það gerðist á helkaldri grund,
sem greip þar í vetfangi gleðinnar stund.
En morguninn bíður með birtu og yl,
efbörn jarðar stefna á Ijósvakans hyl.
í minningarsjóði við margt eigum gott,
sem muna við hljótum um kærleikans vott.
Við þökkum þá gjöf hún blessar vort geð
og gefur oss rósirnar lífinu með.
/ muna hún lifir sú lífsfylling heit
að lifandi drottinn um neyð okkar veit.
Hann leiðir oss síðar í laufgrænan reit
í lífsgeislum vonanna hefjum þar leit.
I Lausnarans skjóli við lifum hvern dag.
Hann lœknar öll sárin og bætir vorn hag.
Og ástvini liðna hann leiðir á braut
með líknandi hendifrá erfiðri þraut.
Þeir lifa og búa við Ijósvakans störf,
í Ijósinu gera þeir verkin svo þörf.
Erferð vor er hafrn, viðförum vort skeið
ogfögnum, því vinina sjáum á leið.
Ásmundur U. Guðmundsson sendir okkur eftirfarandi
vísur sem við gætum nú kannski nefnt haustvísur, og seg-
ir um þær:
„Kæri þáttur.
Eftir margra vikna doðasvefn í vísnagerð, opnaði óð-
gyðjan ofurlitla rifu eða nálargat, á svefndrungann að
morgni 23. september s.l., er fyrstu snjóa setti í fjöll, allt
að fjallsrótum:“
Frónið tekur fannarlit
frekt á tinda sína,
en hryðjur byrgja geislaglit,
grafa kæti mína.
Eðlishvatur íslendingur
engu sveipar yfir brá,
þó ákqflyndur útsynningur
engu eyri jörðu á.
Og hann segir ennfremur:
„Álpaðist í fyrirstöðu í minni fæðingarbyggð við sauð-
fjársmölun til fyrstu réttar. Skömmu síðar varð þessi til:“
Ymsir snjöllum ómi þó
æpa gjöllum rauðir.
Nú umfjöllin raska ró,
rása á hjöllum sauðir.
í 34. þætti birtum við mörgum kunna kaffivísu, sem
einn ágætur lesandi blaðsins skaut að okkur. Fyrir mistök
slapp hún í gegn hjá okkur nokkuð brengluð, þar sem
þriðja lína hennar var alröng. Höfðu nokkrir lesendur
samband við okkur af þessu tilefni. Ekki bar öllum alveg
saman um hvernig vísan ætti að vera, en flestir, töldu að
hún væri eftir hinn kunna hagyrðing, Káinn, eða Kristján
Níels Jónsson. Vísuna er þó ekki að finna í vísnabók hans
sem gefin var út á íslandi, síðast árið 1988. En eins og
Hinrik Þórðarson, frá Selfossi, bendir á, þá vantar þar
líka fleiri snjalla kviðlinga hans og tilefni þeirra, eins og
kannski við er að búast, eftir afkastamikinn hagyrðing,
380 Heimaerbezt