Heima er bezt - 01.11.1995, Blaðsíða 30

Franchezzo

Loks náðum við hurðinni og
komumst gegnum hana en um leið
lokaðist hún og læsti árásarmennina
inni.
Nú vorum við gripnir sterkum
örmum, sem báru okkur burt í öryggi
á þessari dimmu sléttu.
A meðan hafði liðið yfir fylgdar-
mann minn. Þegar ég stóð við hlið
hans, sá ég fjóra tignarlega anda frá
æðri sviðum, strjúka hann segul-
straumi.
Nú sá ég þá dásamlegustu sýn,
sem ég hef nokkum tíma séð. Frá
hinum dimma, afskræmda líkama,
sem lá í dauðadái, hófst eitthvað
þokukennt, sem þéttist von bráðar og
tók loks á sig mynd andans á ný. Það
var hin hreinsaða sál aumingja and-
ans, sem losnaði við hið dökka hulst-
ur. Fjórir englaandar lyftu síðan
hinni meðvitundarlausu sál, líkt og
bami, upp á við þar til þeir hurfu mér
sjónum.
En við hlið mér stóð önnur engla-
vera og sagði:
„Vertu hugrakkur sonur lands von-
arinnar, því þú munt hjálpa mörgum
í þessu dökka ríki og stór er gleði
engla himinsins yfir hverjum synd-
ara, sem iðrast.“
Þegar hann hafði mælt þetta hvarf
hann og ég stóð aleinn á dimmum
sléttum undirheima.
21. kafli.
Framundan mér lá þröngur stígur
og forvitinn að kanna hvert hann
lægi, þræddi ég hann, viss um að
hann mundi leiða mig til einhverra,
sem ég gæti hjálpað. Ekki hafði ég
gengið lengi fyrr en ég stóð við rætur
dökks fjalls, en þar gat að líta op,
sem leiddi til djúprar gjár. Flræðileg
skordýr héngu allsstaðar á veggjum
hennar og skriðu fyrir fótum mínum.
risasveppir uxu í skútum gjárinnar
og slímkenndar jurtir héngu í festi
eins og druslur frá gjárbörmunum.
Gjárbotninn var næstum þakinn
dökkri, daunillri leðju. Mér lá við að
snúa baki við þessum stað, en þó var
eins og innri rödd hvetti mig til þess
að halda áfram.
Eg gekk inn og kringum þessa
dökku leðju og stóð að vörmu spori,
við innganginn, í þröngan dimman
skoming í klöppinni. Ég gekk inn í
hann og þegar ég fór fyrir horn í
göngunum, sá ég fyrir mér rauðan
bjarma, eins og endurskin frá bruna
og í bjarmanum sá ég dökkar verur
hreyfast til og frá. Brátt stóð ég við
enda ganganna.
Fyrir augu mér bar nú stóra hvelf-
ingu, sem líktist fangaklefa.
Inn á milli í reykjarsvælunni, sem
lagði þaðan, sá ég hér og þar, hrufu-
ótt klettaþrep. í miðju skíðlogaði
eldur en kringum hann dansaði fans
djöfla, svo óhugnanlegur að þeir
virtust verðugir fulltrúar undirheima.
Þeir stungu löngum svörtum spjót-
um í eldinn og ráku um leið upp ösk-
ur og ruddalegan hlátur og dönsuðu
villtan dans.
I skoti holunnar sátu nokkrar aum-
ar dökkar verur í hnipri. Dansaramir
virtust stundum stefna að þeim, eins
og þeir vildu grípa þá og kasta á eld-
inn, en þeir hurfu jafnan undan með
öskri og ýlfri. Mér varð brátt ljóst að
ég var ósýnilegur þessum verum og
það jók hugrekki mitt, svo ég færði
mig nær. Mér til skelfingar uppgötv-
aði ég þá að eldsneytið voru lifandi
líkamar, menn og konur, sem egnd-
ust sundur og saman í logunum og
386 Heima er bezt