Heima er bezt - 01.11.1995, Síða 35

kominni hamingju, mun fullkomnari
en hlutskipti þeirra hafði verið í líf-
inu.
Ég sneri ekki aftur til bæjarins, því
ég fann að starfi mínu þar var lokið
og því gekk ég áfram til að leita
nýrra verkefna þar sem störf mín
gætu komið að gagni.
Mitt úti á eyðilegri, dimmri slétt-
unni kom ég að litlum kofa og í hon-
um fann ég mann, sem lá á óhreinum
hálmfleti, hjálparvana og að því er
virtist að dauða kominn. Hann skýrði
mér frá að í jarðlífinu hafi hann á
sama hátt, yfirgefið sjúkan félaga,
sem dó, en áður hafði hann rænt
gulli, sem báðir saman höfðu hætt
lífi sínum til þess að ná í og nú, eftir
dauðann, væri hlutskipti hans það
sama og félaga hans, að liggja hér
hjálparlaus og yfirgefinn.
Ég spurði hann hvort hann vildi
ekki komast á fætur og hjálpa öðrum
og með því afplána framkomuna við
félaga hans, ef svo væri, gæti ég ef
til vill, hjálpað honum.
Hann lét í ljós ósk um að komast á
fætur, hann væri orðinn dauðleiður á
þessum kofa, en hann gat ekki skilið
að það þyrfti að gera neitt sérstakt til
þess að hann þyrfti að baka sér með
því erftði fyrir aðra. Heldur vildi
hann leita uppi sjóðinn, sem hann
hafði grafið í jörðu og njóta hans.
Um Ieið og hann sagði þetta skotr-
aði hann augunum til mín, til þess að
sjá hvað ég áliti um fjársjóð hans og
hvort ég væri fús að aðstoða hann í
leit að sjóðnum.
Ég bað hann heldur að leita uppi
félagann, sem hann hafði rænt og yf-
irgefið og bæta honum afbrotið.
Á það vildi hann ekki hlýða, brást
reiður við og sagðist ekki hryggjast
yfir meðferðinni á vininum, aðeins
yfir að þurfa að dvelja hér.
Hann hefur vafalaust haldið að ég
mundi hjálpa honum burt frá þessum
stað. Ég reyndi að tala um fyrir hon-
um og benti á þær leiðir, sem gætu
orðið honum til góðs og fælu í sér
yfirbót þess illræðis, sem hann hafði
framið, en það var áranguslaust. Ein-
asta hugsun hans var, að þegar hann
á ný gæti staðið í fæturnar, mundi
hann ræna og myrða eitthvert fómar-
lamb.
Ég lét hann því liggja þar sem
hann var kominn og um leið og ég
gekk leiðar minnar, þreif hann upp
steinvölu og kastaði á eftir mér.
Hugur minn snerist um hvaða ör-
lög biðu þessa manns. Við því fékk
ég eftirfarandi svar:
„Hann er nýkominn hingað frá
jörðinni eftir vofveiflegan dauðdaga,
sál hans er enn þróttlítil en brátt mun
hann öðlast fullan styrk. Þá mun
hann hverfa á brott og sameinast öðr-
um ræningjum, sem ráfa hér um í
smáhópum og auka á skelfingu þessa
staðar.
Eftir fjölda ára, jafnvel aldir, mun
þrá eftir betra lífi og hlutskipti,
vakna og þá mun hann, smám sam-
an, byrja að þroskast, en það mun
taka langan tíma því sál, sem hefur
svo lengi verið hlekkjuð, vanþroska
og lágreist, þarf oft aldir til þess að
þroska skerta sálarkrafta til góðs.“
Eftir að hafa gengið nokkurn tíma
eftir þessari eyðilegu sléttu, fannst
mér ég svo þreyttur og úrvinda, að
ég settist niður og lét hugann reika
yfir það, sem ég hafði séð á þessu
skelfilega sviði.
Ég var dapur yfir öllu því illa og
þjáningunni, sem ég hafði séð og
svart heljarmyrkur þjakaði svo sál
mína, sem alltaf hafði elskað sól-
skinið og birtuna, eins og ég álít að-
eins suðrænar þjóðir geta.
Skelfing þráði ég fréttir af henni,
sem ég hafði skilið við á jörðinni.
Vinir mínir höfðu ennþá ekki fært
mér fréttir eða kveðjur frá henni.
Mér var ei ljóst hve lengi ég hafði
dvalið á þessum stað, þar sem eng-
inn dagur markaði skil dags og næt-
ur, ekkert nema eilíf, biksvört nótt,
sem huldi allt og alla.
Hugur minn var allur bundinn við
ástvinu mína og ég bað innilega að
henni mætti líða vel á jörðinni, mér
til ósegjanlegrar gleði þegar ég sæi
hana aftur, eftir reynslutímann á
þessu sviði.
Á meðan ég bað varð ég brátt
áskynja fölrar, mildrar birtu, sem
flóði yfir mig eins og frá lýsandi
stjörnu, sem óx sífellt þar til hún
braust út í dásamlegri mynd, um-
luktri geisladýrð.
I miðri birtunni sá ég ástvinu mína
og augu okkar mættust. Fagur munn-
ur hennar opnaðist eins og hún segði
nafn mitt, því næst lyfti hún hendinni
að vörum sér og sendi mér fingur-
koss.
Það gerði hún svo feimnislega og
fagurlega, að ég varð yfir mig hrif-
inn, stóð upp til þess að svara koss-
inum og til þess að sjá hana betur, en
þá hvarf sýnin og ég var þama einn
eftir á dimmri sléttunni.
En nú var hún ekki jafn óhugnan-
leg þar sem þessi dásamlega sýn
hafði glatt mig og gefið mér von og
styrk til áframhaldandi starfs og við-
leitni að veita öðrum sömu von og ég
hafði og gladdist yfír.
Ég stóð á fætur og hélt leiðar
minnar, en að vörmu spori náði mér
hópur anda með fráhrindandi útlit.
Þeir voru klæddir slitnum, svörtum
klæðum og virtust hafa svartar grím-
ur fyrir andlitum, eins og skuggaleg-
ir fyrirsátursmenn.
Þeir sáu mig ekki og ég hafði
reyndar orðið þess var að íbúar þessa
svæðis voru of skyni skroppnir og
sneyddir andlegri innsýn til þess að
bera kennsl á sálir frá sviðum yfir
þeim, ef ekki komu til sértengsl.
Forvitni mín vaknaði á því, hvað
þeir hefðu fyrir stafni og því fjar-
lægðist ég þá ögn en fylgdi þeim eft-
ir í hæfilegri fjarlægð.
Framhald í nœsta blaði.
Heima er bezt 391