Æskan - 01.11.1957, Side 33

Jólablað Æskunnar 1957
þekktir voiu að ómennsku, og svo gamall karlræfill, út-
lifaður og til einskis nýtur. En að duglegir, sterkir og
myndarlegir rnenn gætu orðið svona — Níels hefði aldrei
trúað því!
Hann roðnaði af sneypu og ætlaði að læðast burt, en
hávaði og hlátrasköll írá strákahópunum komu honum
til að stanza.
Smiðurinn hafði misst af sér húfuna og reyndi hvað
eftir annað að ná henni, árangurslaust. Strákarnir spörk-
uðu henni í ýmsar áttir, og hann slagaði á eftir, draf-
andi og bölvandi.
Að þeir skyldu þora þetta! Níels mundi, hvað þeir
voru vanir að taka kurteislega ofan, þegar þeir mættu
smiðnum á leið í skólann, og hvað þeir voru vanir að
tala virðulega um krafta hans.
Hvers vegna lumbraði hann ekki á þeim með járn-
hnefunum sínum? Jú, nú reyndi hann það — strákarnir
viku sér hlægjandi undan og héldu leiknum áfram. Full-
orðnu mennirnir hlógu líka að vandræðum aumingja
smiðsins. — Níels hafði dregið sig út úr hópnum, og
stóð nú einn sér. Einn hinna ölvuðu manna kom auga
á hann.
„Nei, sjáið þið! Er það ekki Nýjabæjarstrákurinn, sem
stendur þarna? Hvað gengur nú að þeirri ströngu hús-
frú Önnu, að hún skuli leysa lilekkina af gullbarninu
og lofa því að hreyfa sig? Það sér á, að hann er óvanur,
vesalingurinn. Ójá, svona fer um þá, sem mömmurnar
loka inni í búri! En úr því að þú ert nú hérna, þá komdu
og fáðu þér í staupinu. Það hressir mann upp, skaltu
vita!“
„Nei,“ sagði karlinn, sem hafði brennivínskútinn, og
stakk tappanum í hann. „Anna er ágætiskona, og ég vil
ekkert mein gera lienni. Það er vel skiljanlegt, að hún
vilji vernda drenginn sinn fyrir því, sem varð föður
lians að fjörtjóni."
Níels hrökk saman. Hvað voru þeir að segja um pabba
hans? Mamma hans hafði aðeins sagt honum, að hann
liefði drukknað, en slíkt var ekki einsdæmi þar í skerja-
garðinum.
Hann leit á stóra, myndarlega smiðinn, sem nú var
dottinn flatur og lá hálfsofandi á jörðinni. Hann drafaði
skammir að strákunum, en þeir fleygðu í hann grasi og
torfusneplum.
„Ef til vill,“ hugsaði Níels og fékk sting í hjartað. „Ef
til vill hefur pabbi minn einhvern tíma legið svona!"
Hann þoldi ekki mátið lengur og tók á rás í áttina
til skógarins.
Úti við skógarjaðarinn lá við sjálft, að hann dytti
um litla stúlku, sem lá þar á grúfu undir runna og hélt
höndum fyrir andlitið. Hann gætti nánar að henni. Þetta
var litla telpan smiðsins. Þá skildi hann líka, af hverju
hún grét.
„Farðu nú heim, Greta litla,“ sagði hann. „Það er fram-
orðið, og mannna þín bíður sjálfsagt eftir þér.“
„Ónei,“ sagði telpan og lyfti höfðinu lítið eitt. „Það
var hún, sem sendi mig hingað, til að .... til að gæta
að pabba. ... Er hann soínaður?" spurði hún svo þver-
móðskulega.
„Það held ég,“ svaraði Níels.
Gréta litla þaut upp. „Ég verð að láta mömmu vita
það, svo hún komi. Sjáðu til, við erum vanar að aka
honum heim á handvagninum okkar. Mamma dregur
hann, en cg ýti á eftir.“ Hún brosti gegnuin tárin, og
svo þaut hún burt.
Níels gekk til sjávar, ýtti bátnum sínum á flot og
reri heim, svo að freyddi um stefnið.
Mamma hans sat inni og var að staga hversdags-
treyjuna hans. Hún leit ekki upp, fyrr en hann var
kominn inn á mitt gólf — og þá sá Níels dálítið, sem
hann hafði aldrei séð fyrr: Mamma hans var að gráta.
Hún þrýsti drengnum sínum að sér og strauk hvað
eftir annað um höfuð honum.
Jólasveinn Flugfélags íslands h.f.
169