Æskan - 01.10.1965, Blaðsíða 16

segir þá ýmislegt smáskrítið, blessunin — ég vona að þú
takir það ekki illa upp, Sólrún.“
„Nei, alls ekki,“ svaraði Sólrún.
Elsa og Veiga gamla komu nú í hlaðið á Hofi. Veiga
hélt á kisu í fanginu, en Snati þaut til Geirmundar og
flaðraði upp um hann. Veiga gamla setti kisu mjúklega
á stéttina, nærri því eins og hún væri að leggja frá sér
barn. Síðan gekk hún til Geirmundar, klappaði honurn
á öxlina og sagði glaðlega:
„Sæll og blessaður og velkominn heim, góurinn. Hvern-
ig varð nú aflinn hjá þér í þetta skiptið?"
„Sæl og blessuð, Veiga mín,“ svaraði Geirmundur vin-
gjarnlega. Aflinn minn — hann er þarna. Hvernig lízt
þér á?“ Hann leit brosandi á Sólrúnu.
Gamla konan gekk til Sólrúnar, lagði hendurnar á
axlir hennar og horfði hvössum augum á hana. Sólrún
horfði á móti, róleg og alvarleg fyrst í stað, svo brosti
hún og sagði hlýlega: „Komdu blessuð og sæl, Veiga. Ég
vona að þér lítist ekki sem verst á okkur.“
Veiga gamla lét hendurnar síga. Glaðlegt bros birtist
allt í einu á vörum hennar, — það var eins og voraði í
hrukkóttu andliti gömlu konunnar. Höfuðið tinaði dá-
lítið. Hún anzaði ekki því, sem Sólrún sagði, en sneri
sér að Geirmundi.
„Haltu nú fast um fenginn, Mundi litli,“ sagði hún,
„já, haltu nú fast, drengur minn.“ Síðan gekk hún af
stað sömu leið og hún kom, i áttina heim að litla bæn-
um sínum.
„Ætlarðu ekki að drekka kaffisopa með okkur, Veiga
mín?“ kallaði Geirmundur á eftir henni.
„Ekki núna, góurinn. Ég kem aftur í kvöld með könn-
una mína og þá drekk ég kaffisopa með ykkur,“ svaraði
Veiga og hélt áfram heimleiðis, lotin, hærugrá, undarleg
gömul kona.
Um kvöldið kom Veiga gamla með könnuna sina, eins
og hún hafði sagt. Hún drakk kaffisopa og spurði Geir-
mund um ferðalagið, en lítið gaf hún sig að Danna og
Sólrúnu, en horfði oft og lengi á þau.
Þegar Veiga gamla fór að sýna á sér fararsnið, bað
Geirmundur Sólrúnu að láta mjólk í könnuna hennar;
það væri föst venja að Veiga fengi mjólk og mat á Hofi
eins og hún þyrfti.
Sólrún gerði eins og hann bað. Þegar hún hafði hellt
mjólkinni í könnuna, opnaði hún eina ferðatöskuna sína,
náði í dálítið af súkkulaði og öðru góðgæti, lét það í
bréfpoka og fékk gömlu konunni það um leið og mjólk-
ina.
Veiga gamla leit á Sólrúnu og brosti við. „Beztu þakk-
ir fyrir, góa mín,“ sagði hún um leið og hún gekk til
dyra. Á þröskuldinum stanzaði hún, sneri sér við, leit á
Geirmund og sagði ákveðin: „Já, Mundi litli, glopraðu
nú ekki út úr höndunum á þér því, sem guð hefur lag1-
í þær.“
Síðan fór hún, þessi skrítna, gamla kona, — einn aJ
kalkvistunum á lífsins meiði, — með könnuna sína 1
hendinni og böggulinn, sem Sólrún hafði gefið henni, 1
barminum.
Þau voru öll þögul svolitla stund eftir að hún va'
farin. Sólrún varð fyrst til að rjúfa þögnina.
„Hvað er ég annars að liugsa. Þú ert orðin dauðþreyt*-’
Elsa mín. Nú skal ég hjálpa þér að þvo þér og hátta-
Hún afklæddi Elsu, þvoði henni um andlit, hendur
fætur. „Svona, þetta látum við nægja í kvöld, vina
Þú ert orðin svo þreytt. Þú getur baðað þig á morgun-
Svo fylgdi hún Elsu litlu inn í svefnlierbergi þeitJíl
feðginanna.
Herbergið var rúmgott og bjart með glugga á suður- °S
vesturvegg. Við austurvegginn stóðu tvö rúm hlið
viÖ
hlið, og á veggnum uppyfir rúmunum hékk stór ni)'11
af mjög fríðri konu með dökkt, liðað hár. Sólrún sá stra*
að myndin var af móður Elsu, telpan líktist henni mik1^'
Þegar Sólrún hafði hjálpað Elsu í náttfötin, lagðist
telpan útaf og Sólrún breiddi sængina ofan á hana. „Góða
nótt, vina mín,“ sagði hún og kyssti litlu stúlkuna
kinnina.
„Farðu ekki frá mér alveg strax,“ sagði Elsa litla °$
vafði handleggjunum um háls hennar. Sólrún lagðist
hjá Elsu og eftir stutta stund sváfu þær báðar vært og
rótt'
Sólrún vaknaði við að hönd var lögð á öxl henUaf
Hún leit upp. Geirmundur stóð við rúmið.
„Þú ert orðin dauðþreytt, sem vonlegt er. Danni
eí
et>
og
farinn að hátta. Við biðum dálitla stund eftir þef,
svo datt okkur í hug að þú hefðir lagzt útaf hjá Elsu
sofnað, svo hann fór að hátta."
Sólrún reis upp. „Já, ég steinsofnaði. Elsa litla bað 11
að fara ekki strax frá sér, blessað barnið, en nú skal ^
flýta mér til Danna.“ Hún gekk hratt fram gólfið, ó‘u
góða nótt og hvarf fram úr dyrunum. ^
Geirmundur afklæddist og lagðist útaf við hlið E
litlu. Hann hugsaði með ánægju til sumarsins. SoJ
var gjörólík hinum ráðskonunum hans. Og Veiga gaUl^
— aldrei hafði hún sagt við hann neitt svipað og JlU .x
hún vissi sínu viti, gamla konan. „Ef til vill hef ég ver
heppinn í þetta skipti,“ sagði liann við sjálfan sig- f
Hann kyssti Elsu litlu á vangann og eftir andartak
0
liann steinsofnaður.
IUJ
Úti söng kliðmjúkur andvari í stráum. Vornóttm, (
og fögur, vafði allt í hlýjum faðmi sínum. Á Ú s5
Djúpadal svaf þreytt og ánægt fólk værum svefni, án Y
að renna grun í, að nýr og hamingjuríkur kapítu^J
hafinn í sögu þessa reisulega og fagra dalbýlis.
#