Æskan - 01.10.1965, Blaðsíða 22

Gullna
skrínið.
■JL dögum Faraóanna átti Egypta-
land í erjum og styrjöldum við
nágrannalönd sín. En þegar Ramses
II. komst til valda, tók þetta enda,
því hann yfirvann fjendur landsins og
það blómstraði undir stjórn þessa
vitra konungs. Sagnir herma, að mað-
ur að nafni Amru hafi gegnt æðstu
trúnaðarstöðu hjá Ramses II. Hann
var yfirmaður allra fjársjóða konungs,
bjó í stórri höll og hafði mörg hundr-
uð skrifara og þræla I sinni þjónustu.
Þegar saga þessi gerðist, var Amru
orðinn aldraður maður, og hann fann
það á sér, að hann myndi ekki eiga
mörg ár ólifuð, og dag einn lét hann
gera boð eftir ungum skrifara, sem
var í þjónustu hans. Amru sagði við
hann: „Amasis," en svo hét skrifar-
inn, „far þú og gerðu gröf mína til-
búna. Þú veizt óskir mínar og hvernig
ég vil hafa þetta.“
Amasis hneigði sig djúpt fyrir
herra sínum. Hann hafði alizt upp
hjá Amru frá barnæsku og einnig
frændi hans, Sethos að nafni. Þess
vegna bar gamli maðurinn mikið
traust til þeirra beggja. En þetta voru
samt mjög ólíkir ungir menn. Sethos
var hollur og vinveittur herra sínum,
en Amasis var bæði ágjarn og falskur,
undir niðri, og hafði lag á að smjaðra
fyrir liúsbóndanum.
„Það skal verða sem þér skipið,
herra,“ mælti Amasis og hneigði sig
að skilnaði. Þann sama dag lagði hann
svo af stað að framkvæma verkið.
Hann tók með sér mörg hundruð
verkamanna til þessara framkvæmda,
Því gröfina þurfti að höggva út I
klettavegg við ána Níl, á þeim slóð-
um sem Faraóarnir og allir æðstu fyr-
irmenn ríkisins áttu sér grafreiti.
Amasis var lengi í burtu við að
koma þessu mikla verki í framkvæmd,
en um síðir hélt hann heim til hallar-'
innar og tilkynnti herra sínum, að
gröfin væri tilbúin.
„Óskið þér að sjá gröfina, herra
minn?“ spurði hann.
Amru hristi höfuðið. „Nei, ég reiði
mig á, að þú liafir leyst þetta verk vel
af hendi, og enn hef ég svo mörg
óleyst störf fyrir konung minn, að ég
hef ekki tíma til að fara frá.“
En enginn ræður sínu lífi, og það
urn var Amru látinn.
Síðustu orð Amrus við Sethos, sem
hafði vakað við sjúkrabeð hans ásamt
Amasis, voru: „Sethos, lofaðu mér því
að fara strax á morgun með gullna j
skrínið, sem stendur hér við rúmið"
mitt, til Faraós. Það er hans eign og
peningarnir, sem í því eru. Pening-
arnir eru eftirstöðvar af launagreiðsl-
um, en ég hef haft það starf á hendi,
eins og þið vitið.“
Sethos lofaði að framkvæma skipun
hans, og rétt á eftir lézt gamli maður-
inn. Húsið fylltist af fólki, þegar frétt-
ist um lát þessa háttsetta manns, og
að þeirra tíma sið upphóíust rniklar
harmatölur og kveinstafir, og meðan
þessu fór fram tók Sethos skrínið og
bar það til herbergis síns. Hann halði
ákveðið að vaka yfir því um nóttina
og fara svo snemma næsta morgun á
fund Faraós og færa honum það.
Sethos vakti nú yfir skríninu, en er
líða tók á nótt, kom þræll inn í her-
bergið með mat og drykk handa hon-
um. Þar sem Sethos hafði ekkert |
borðað um daginn, lauk hann öllu,
sem borið var fyrir hann. Varla var
þrællinn farinn út með matarbakk-
ann, þegar Sethos fór að finna til
þyngsla í höfði, og undarlegur svefn
sótti svo á hann, að hann varð ör-
vilnaður yfir því, en hann var ákveð-
inn að vaka yfir skríninu. En þó fór
svo að svefninn yfirbugaði hann.
Þegar hann vaknaði loks af þung-
um svefni, var kominn bjartur dagur.
Það fyrsta, sem honum kom í hug,
var skrínið. Hjarta hans hætti næst-
um að slá, er hann sá, að skrínið var
horfið.
■ Sethos stökk á fætur og lióf æðis-
gengna leit, fyrst í herberginu, en svo
í allri höllinni. Hann yfirheyrði þræl'
ana og þjónana, en enginn vissi neitt-
Sethos langaði mest til að flýja bui't
úr borginni, burt frá þessum mikl*1 4
vandræðum, sem hann hafði lent J-
En svo sigraði hans betri vitund, og
hann sagði við sjálfan sig: — Net>
vegna míns látna herra verð ég að íara
til Faraós og segja honum allan sanU'