Æskan - 01.10.1965, Blaðsíða 19

5^>8OeOsOeC>eí)3O^SeOsO3OeOeO3OaC58OeO8O8OsOeOeOeOeOsC5eO3Ó3OeOeO8OeO«s€5eO^>8Oe(>3O8OsO8O0(
’^lsku
fr*nka!“ kallaði ég, „en sú óvænta ánægja að sjá
ykkur hérna.“
&e g'ei®a °g bað hana mjög að afsaka, að hann hefði
SVo djarfur að biðja hana um þetta.
við e^<lr Peggotty komurn aftur heirn til mín, urðum
í c,/‘1Veg íorviða’ a® vii® skyldum heyra mannamál inni
opn ^oillnni> og við urðum ekki síður hissa, þegar ég
að 1 C^rnar> °g við sáum frænku rnína og Dick sitja
bö e<^vi<kju við borðið. Allt í kringum þau var fullt af
^UlT1’ kössum, fuglabúrum og flugdrekum.
sku frænka!“ kallaði ég, „en sú óvænta ánægja, að
J^kkur hérna.“
j,V| 8 iaðtnaði frænku mína að mér og tók hlýlega í hönd-
fr 1 ^ick. Peggotty hörfaði óttasfegin aftur á bak, en
‘l min kallaði til hennar:
. þér mig, þér, sem lieitið heiðingjanafninu.
hr'v, . Vcrnig fíður yður? .. . Hvað er það nú aftur, sem
1 beitið?“
»>É
eiti Barkis," anzaði Peggotty.
°bkise ’ ’ ‘ er nu ólíkt skárra nafn en hitt árans
Ijg^r ð°nefnið, sem jrér hétuð einu sinni. . . . Hvernig
og rg8°tty óx nú áræði, og hún gekk til frænku minnar
tl;i henni höndina.
aa’ það
síð;
ast,
var gróflega skemmtilegt, Jiegar við sáumst
anzi skemmtilegt!"
Húsmóðir mín hafði hingað til hugsað um að hressa
frænku mína, en nú sagði frænka henni hispurslaust að
hypja sig burt, Jrví að sér dygði ég og Barkis.
Ég fann Jrað undir eins á öllu, að lrænka mín bjó
yfir einhverju alvarlegu leyndarmáli, sem hún ætlaði að
segja mér, en ég lét sem ekkert væri og spjallaði glað-
lega við Jrau Dick um ferðalag þeirra og annað, sem mér
datt í hug.
Þegar frænka var búin að drekka teið, hagræddi hún
sér í sætinu og horíði á mig.
„Trot,“ mælti hún, „ég þarf að segja Jrér nokkuð! . . .
Nei, Jrér Jrurfið ekki að fara, Barkis. . . . Þér eigið hér
heirna. . . . Segðu mér, Trot,... ertu nú orðitin stað-
fastur, og ertu farinn að treysta sjálfum ])ér?“
„Já, það vona ég, írænka míti,“ anzaði ég hissa.
„Nú veitir heldur ekki af Jrví, Trot, . . . Jrví Jretta dót,
sem þú sérð hérna kringum mig, er aleiga mín! . . . Ég
er orðin öreigi, Trot!“
Mér brá svo, að ég gat engu orði upp komið.
„Já, Dick er til vitnis um Jrað. . .. Ég á ekki annað en
Jrað, sem þú sérð hérna og húsið þarna heima! . . . Barkis,
getið þér lofað Dick að vera í nótt? ... Svo getið Jrér
búið um mig hérna til Jress að spara útgjöldin! Það er úti
um mig, Trot, .. . alveg úti um mig!“
Frænka stökk á fætur og faðmaði mig að sér, og hún
fór að gráta og sagði, að sér félli þetta verst mín vegna.
Ég var nú búinn að jafna mig eftir geðshræringuna
og fullvissaði lrænku mína um, að mér leiddist jretta
ekki vitund og að við mundum vel geta séð fyrir okkur,
þó að ég sæi nú reyndar alls ekki fram á, hvernig slíkt
mætti takast.
Frænka róaðist vonum bráðara og sagði, að menn yrðu
að sætta sig við mótlæti.
Við Dick gengum Jrví næst út og tókum á leigu handa
honum litla herbergið, sem Peggotty hafði búið í. Hann
var mjög ánægður með herbergið og var yfirleitt hinn
ánægðasti á svipinn.
í einhverju dauðans hugsunarleysi fór ég að útskýra
]>að fyrir honum, hvað fátækt væri, að henni fylgdi hung-
ur, kuldi og léleg föt. Eu ég dauðsá eftir Jressu, Jrví að
hann varð svo hræddur, garmurinn sá arna, að hann fór
að liáskæla.
„En hvað eigum við J)á til bragðs að taka, Trotwood?
. . . Getum við ekki hjálpað henni?“ mælti hann. „Svo
er Jjað umsóknin mín; hana verð ég að reyna að ljúka við.“
„Alveg rétt, Dick,“ sagði ég, „en um frarn allt verður
Jrú að sjá um, að frænka verði þess ekki vör, að við sé-
um kvíðnir."
Dick var alveg á sama rnáli og ég um Jretta, og það
var átakanlegt að sjá, hve nærri hann tók sér að sýnast
Framhald.