Æskan - 01.09.1967, Blaðsíða 5

Að fara umhverfis jörðina á 421 degi er ekki svo ýkja mikið
afrek á okkar tímum. Fíleas Fogg gerði jú það sama fyrir mörg-
um árum á aðeins 80 dögum. Hið atliyglisverða /ið hnattferð
Jims Parkinsons var, að liann fór hana á hálfu hestafli, sem var
l>að almesta, sem Scoota-Car bíllinn hans gat orkað.
Enslc bátaverksmiðja framleiddi u. ]). h. 1000 Scoota-Car hila
á árunum 1934—1939. Jim horgaði 70 pund fyrir sinn Scoota-Car,
og notaði 900 klst. til þess að ferðbúa bílinn undir þessa löngu
ferð.
Þann 25. maí 1965 lagði Iiann af stað frá Dover, og þessi litla
bifreið átti eftir að aka 2.500 km áður en hún kœmi aftur á enska
grund. Fyrst ók hann sem leið liggur gegnum Briissel og Varsjá
til Moskvu. Ferðina gegnum Siheríu til Vladivostok annaðist
Síberíu-hraðlestin. Vegakerfið þarna austur frá er eklci nothæft
fyrir fólkshíla enn sem komið er. Jim hjó þess vegna um bilinn
í trékassa og opnaði hann ekki aftur fyrr en i Tokyo í Japan.
UMHVERFIS
jörðina á hálfu hestafli.
Þaðan ók Jim um þvert og endilangt Japan með lieila lest blaða-
og sjónvarpsmanna á eftir sér. Eftir sex vikna ferð varð hann að
láta bilinn aftur í kassann, og liann sá ekki dagsins ljós aftur
fyrr en eftir sjóferð yfir Ityrrahafið til San Francisco. Þar vildu
lögregluyfirvöldin ekki viðurkenna Scoota-Car sem hifreið, en
þegar Jim gat sannað, að hann væri skráður þannig í Englandi,
urðu þau að láta undan. í fylkinu Karolina i Bandaríkjunum kom
upp nýtt vandamál. Á sumum vegum þar er iágmarkshraði 60
km á klukkustund, sem er þrefalt meiri hraði cn Scoota-Car gat
komizt liraðast. Jim fékk þó undanþágu vegna þess, hve bíllinn
var litill.
Siðasta sinn sem Jim lét bilinn i kassa var fyrir sjóferðina frá
Montreal til Englands. Þar hefur Jim ef til vill fengið pláss fyrir
bílinn sinn á einhverju bifreiðasafni á meðan hann áætlar næstu
ferð. Hann kom nefnilega ekki til Suður-Ameriku i þetta sinn.
„Þetta er heimurinn, vinur minn“, svaraði Toppa lágt,
því að hún gat ekki haft augun af ungunum sínum litlu,
sem lágu dánir við fætur hennar.
„Voðalega er heimurinn stór, mamma," sagði unginn
ákafur.
„Já, vinur minn. Þú segir þá víst eitthvað, þegar þú
keniur út úr fjósinu, ef þú færð að lifa það,“ sagði
rnamma hans og virti liann áhyggjufull fyrir sér, þar
sem hann stóð undrandi á ilórstokknum. Svo varð henni
litið yfir til Búbótar, þar sem kálfurinn var að svala
þorsta sínum.
„Skelfing hlýtur heimurinn að vera stór og mikill, ef
hann er miklu stærri en þetta, sem þú segir að heiti
fjós.“
„Já, vinur minn, heimurinn er stór og í honum gerist
uiargt, sem bæði kallast blítt og strítt. En þú átt nú eftir
að kynnast því, ef þér endast lífdagar, auminginn rninn
litli. En komdu nú hérna upp að veggniun með mér.
I‘ar skal ég breiða vængina yfir þig. Þú þarft að sofna
svolítið“.
„Já, en ég er líka svolítið svangur“.
„Hérna eru lítil korn fyrir þig. Borðaðu ekki mikið
of þeim. Svona, korndu nú undir vænginn minn.
Litli unginn skreið undir væng mömmu sinnar, tísti
glaðlega og talaði um, livað notalegt væri þar. Innan
lítillar stundar var hann steinsofnaður.
„Hann á að heita Gulur litli"
Gunna litla á Karrastöðum var snemma á fótum þenn-
an morgun. Hún kom jafnsnemma mömmu sinni fram
í eldhúsið.
„Góðan daginn, elskan mín,“ svaraði mamma henn-
ar, þegar Gunna litla kom þjótandi upp í fangið á
henni og bauð henni góðan dag og kyssti hana.
„Mamma, getum við ekki farið undir eins út í fjósið
til þess að vita hvort unginn minn er kominn?“ spurði
hún svo áköf.
„Ertu alveg viss á margföldunartöflunni?"
„Já, já. Á ég að fara með liana fyrir þig?“
„Nei, nei, þú þarft ekki að fara með rneira en — látum
okkur nú sjá — bara 8 sinnum töfluna“.
Gunna litla lét ekki segja sér það tvisvar, en flýtti sér
að segja:
„8 sinnum 8 eru 64, 8 sinnum 9 eru 72, 8 sinnum 10
eru 80. Er þetta ekki alveg rétt hjá mér?“
„Jú, væna mín. Nú skal ég koma með þér út í fjósið.“
Gunna litla flýtti sér af stað og kom að fjósdyrunum
talsvert löngu á undan mömmu sinni. Beið hún þar
óþolinmóð og hoppandi. Mamrna hennar opnaði fjós-
dyrnar og Gunna litla smeygði sér inn fram hjá mömmu
sinni. Þeim var fyrst dimmt fyrir augum. En þegar Gunna
litla gat farið að litast um, rak hún upp angistaróp, svo
313