Æskan - 01.09.1967, Blaðsíða 28

Iþróttir
^JJagan um Puskas er eitt ævintýrið enn
um karlssoninn, sem lagði undir sig
kóngsrikið. Hún er sagan um manninn,
sem ineð járnviija, einbeitni og frábærri
clju nær næstum því fullkomnun í íþrótt
sinni. Hún er saga um það, hvernig þcssi
berfætti, fátæki drengur úr úthverfum
Búdapestborgar verður ein af mestu knatt-
spyrnuhetjum ailra tíma.
Við skulum hlýða á hann sjálfan segja
frá. Saga hans er yfirlætislaus að því cr
varðar sjálfan hann. Eins og sönnum
íþróttamanni sæmir er hann hæverskur og
laus við allan hroka.
„Ailir landar minir liafa yndi af iþrótt-
um,“ iiefur iiann máls. „Börnin drekka í
sig ást á íþróttum með móðurmjólkinni.
I5að er meðal annars skýringin á þeirri
merkilegu staðreynd, að þessi níu milljón
íbúa þjóð skyldi hremma hvorki meira né
minna en 16 gullpeninga á Ólympiuleikun-
um árið 1952. Ég er fæddur í Búdapest árið
1926. Hins vegar ólst ég upp í Kispest i
nokkurra kílómetra fjarlægð.
Við voruin saman níu strákar og héldum
hópinn. Knattspyrnan var það, scm batt
okkur tryggðaliöndum. Bozsik-bræðurnir
voru okkur snjallastir. Það fannst þeim
sjálfum að minnsta kosti. Væri annar
spurður mikilsverðrar spurningar, var svar-
ið einlægt: Það veit ég ekki, en hann
bróðir minn veit það áreiðanlega! Þetta
kom þeim stundum i koll, þegar spurn-
ingarnar voru lagðar fyrir þá samtímis.
Michael Patyi var mótsetningin við þá.
Við spiluðum stundum með hann, sögðum
að jafnvel ekki í tveimur eyðiþorpum
myndi fyrirfinnast eins greindur drengur
og hann! Iharos hafði mest sjálfstraust
okkar allra. Hann játaði, að það væru að-
eins tveir fyrsta flokks knattspyrnumenn
í Kispest. Hann væri sá fyrri og einnig sá
síðari! Þegar við mynduðum lið, kölluð-
um við livcr annan aldrei réttum nöfnum,
heldur nöfnuni dáðra knattspyrnuhetja
Jieirra tfma: Drake, Zamara, Buchan! Frá
moi'gni til kvölds lékum við á enginu fyr-
ir utan Kispest. Knötturinn var úr tuskum,
helzt úr sokkum. Knattspyrnuskó höfðum
við ekki, yfirleitt enga skó. Við lékum
oftast berfættir og skeyttum engu þistlun-
um, sem stungust upp í iljarnar.
Ég man, að ég var 8 ára, þegar slátrar-
inn í jiorpinu kom einu sinni að horfa á.
lig varð liræddur. Við vorum raunar allir
hræddir, þvi viku áður höfðum við selt
köttinn slátrarans fyrir aura, til þess að
komast inn á knattspyrnuleik. Og svo var
það rúðan hjá honum. Við skulum ekki
tala um, hvernig það vildi til.
Hann nam staðar skammt frá og benti
okkur að koma. Oltkur átti svo sem ekki
að verða undankomu auðið.
FERENC PUSKAS
Ævintýrið
um
PUSKAS
°g
félaga hans.
— Hver ykkar er fyrirliði?
Strákarnir otuðu mér í áttina til hans.
— Ert þú fyrirliðinn?
— Já, Rudi frændi. En ég licf ekkert
gert. Við ...
Hann brosti, og mér stórlétti.
— Ég lief lítið að gera í kvöld, sagði
liann. — Ég skal, koma til ykkar. Liðið,
sem vinnur, fær brjóstsykur í verðlaun.
Við ætluðum ekki að trúa eigin eyrum.
Gat það hugsazt, að maður gæti fengið
slíka dásemd bara fyrir að leika knatt-
spyrnu? En Iharos var nærri búinn að
eyðileggja allt sarnan. ■— Ef Puskas og
Bozik verða í sáma liði, J)á verð ég ekki
með!
Allt bjai'gaðist nú samt. Þetta Varð eft-
irminnilegur leikur. Við unnum, og Hideg-
kuti (í minu liði) skoraði sigurmarkið,
13:12!
Við fengum allir brjóstsykur!
Aldrei leiddist okkur. Við hættum á löng-
um köflum að skipta okkur í 5 og 4 og
tókum í þess stað upp ýmiss konar knatt-
spyrnuþrautir: Halda tuskuboltanum á
lofti, skalla, liitta lítið mark með hvorum
fæti sem var.
Einu sinni fengum við heimsókn. Lang-
ar ykkur til þess að leika alvöruknatt-
spyrnu? spurði maðurinn.
Við þokuðum okkur nær, tortryggnir
mjög. En honum var alvara. Þetta var
knattspyrnuþjálfari i þorpinu. Hann fór
með okkur á íþróttavöllinn. íþróttabúning-
ar lágu þar í lirúgu. — Þið getið valið
ykkur sjálfir, það sem er ykkur mátulegt,
og hérna eru líka skór.
Og þarna var lfka alvöruknöttur. En
okkur leizt ekki á hann. Hann lilaut að
vera einn af þeim, sem Gamli Nói gat ekki
notað lengur. Við reyndum að sparka i
liann. Með þessum stóru skóm var það
öldungis vonlaust. Hending ein réði, livar
knötturinn lenti, enda voru skórnir alltof
stórir. Völlurinn var líka alltof stór. Ég
lieyrði einhvern kalla: Hæ, strákar! Er
ekki betra að fá árar með þessum bátum?
Eftir 10 mínútur vorum við uppgefnir,
en samt héldum við áfram, jafnvel eftir
að fæturnir voru orðnir bólgnir og blóð-
ugir og allir í blöðrum.
— Strákar, þið komið aftur eftir tvo
daga!
Næstu nótt gat enginn okkar sofið fyrir
spenningi. Þessir tveir dagar ætluðu aldrei
að líða. Loksins kom föstudagurinn. Við
áttum að vera mættir klukkan tvö. Þetta
var ekki nema hálftima gangur, en samt
lagði ég af stað kl. 10. Örlög min og okkar
telaganna níu Voru ráðin ...
Þetta byrjaði svona. Það leið cnginn
laugardagur eða sunnudagur svo allt frá
árinu 1936, þegar ég var 10 ára, að ég væri
ekki að leika knattspyrnu. Fyrst i drengja-
liði, síðan í unglingaliði. Þar kölluðu þeir
mig „markakónginn". Ég var mjög ham-
ingjusamur.
Af engu hafði ég eins mikið yndi og