Æskan - 01.09.1967, Blaðsíða 9

HRÓI
HÖTTUR
„Djarflega mælt, hrausti sveinn!“ mælti Locksley, um
leið og hann spennti boga sinn, „við skulum nú báðir hafa
sama mark,“ og því næst skaut hann örinni, eins og út
í bláinn, og hitti hún mark rétt við ör kappsbróður hans.
Áhorfendur glöddust af að sjá svo fimlega skotið, og
klöppuðu lof í lófa, en þetta kom svo flatt upp á konung
og biskup, að þeir gátu varla dulið, hversu þeim liafði
bfugðizt von sín. Síðan skutu þeir félagar Locksleys, og
hittu örvar þeirra skotmarkið fáa þumlunga frá miðju,
en slíkt hið sama gjörðu örvar bogmanna konungs.
„Leikurinn stendur jafn,“ mælti konungur, þegar hann
hafði riðið yfir skotsvæðið og skoðað markið. „Þér verðið
að skjóta að nýju.“
„Ef garpurinn hérna, hann bogabróðir minn,“ mælti
Locksley, „sem ekki ætlar sér minna en að hitta sjálfa
sólina, vill reyna sig við mig, þá getum við tveir einir kljáð
út leikinn okkar á milli, það er að segja,“ mælti hann
ennfremur, „með allra mildilegustu leyfi yðar liátignar."
„Hvað segir þú, Klifton? Ert þú ásáttur með að reyna
fræknleik þinn við þennan burgeisa?“ spurði Hinrik kon-
nngur.
„Með mestu gleði, mildasti herra,“ svaraði bogmaður-
lnn, „og ég veðja boga mínum móti boga hans, að hann
hittir eigi það mark, sem ör mín nemur.“
„Vel er veðjað,“ mælti Locksley, „og vil ég að því
ganga.“
Eftir tilmælum veðjendanna var skotspónninn tekinn
hurt, og mjóum pílteinungi, varla þumlungsgildum, stung-
niður í jörðina. Allir áhorfendurnir hugðu að, með
vaxandi undrun og áhuga. „Þetta mark munu þeir varla
hæfa,“ sögðu þeir hver við annan. Bogmaður konungs
gekk að strengnum, lagði ör á boga og miðaði sem vand-
legast, því næst hleypti hann af, örin þaut í gegnum loftið
að pílkvistinum, fló börkinn af og stóð í jörðinni fáum
álnum fjær. Þá kvað við glymjandi fagnaðaróp, og Klif-
ton! Klifton! heyrðist kallað um allt. Bogmaðurinn
ókunni beið þess eigi, að sköllin hættu. „Ör hans skal ég
marka,“ mælii hann hátt, og gekk að strengnum, dró ör
fyrir odd á boganum og bar hann við auga sér og skaut.
Örin hvein um loftið og stóð þvert í gegnum ör Kliftons.
Öllu sló í þögn, rnargir gátu ekki séð, livar örin kom niður,
og sumir voru svo frá sér numdir, að þeir gátu ekki komið
upp orði, en þegar einn af fólkinu dró hana út, þá lustu
menn upp slíku dynjandi fagnaðarópi, að þeir íbúar í
Lundúnum, sem höfðu setið kyrrir heima, þustu hundr-
uðum saman út úr húsum sínum til að vita, hvernig stæði
á svo ógurlegri háreysti.
Konungi þótti miður, að bogmenn hans höfðu beðið
lægri hlut, en eins og allir aðrir dáðist hann að hinni
frábæru bogfimi Locksleys. Hann kallaði til hans og mælti:
„Viltu gjörast bogmaður minn? Laun þín skulu vera tvö
hundruð sterlingspund árlega, borðhald ókeypis og nýr
veiðimannabúningur þriðja hvern mánuð.“
„Það þykir mér leitt, mildasti konungur, að ég get ekki
þegið boð þitt,“ svaraði Locksley, „en veit mér eina bæn,
og þá mun ég og menn mínir reynast þér trúir til dauða-
dags.“
„Talaðu Locksley,“ mælti konungur, „bæn þin er veitt.“
„Þá bið ég, mildasti konungur, um fyrirgefningu fyrir
hinn seka skógarmann, hann Hróa hött og hina hraustu
kappa hans.“
„Svo þú ert Hrói höttur?“ mælti konungur og setti
rauðan í andliti, „þú, sem hirðir hvorki um guðs né manna
lög, og fyllir norðurhéruð ríkis míns með ógnum og skelf-
ingu. En skotfimur ertu, það verð ég að játa, en það stoðar
þig ekki nú. Varðmenn, takið bófann höndum.“
„Manstu, hverju þú lofaðir mér?“ var mælt blíðri rödd
frá hásætinu. „Mundu, að sæmd þín liggur við.“
Hinrik konungur snéri sér við, er hann heyrði rödd
drottningar sinnar. Bros lék um varir hans og hann
svaraði: „Það var einungis gaman, fagra Eleónóra, það var
Hrfti höttar sigrar.
317