Æskan - 01.09.1967, Blaðsíða 15

Ævintýri HERAKLESAR
Ifíldes vaknaði við og fór að gráta.
Æska Heraklesaar
Fyrir rúmum Jjúsund árum
l)jó á Grikklandi konungur sá,
sem Amfitrýon iiét, en drottn-
ing hans hét Alkmena. Þau
lijón áttu tvo sonu og hét ann-
ar Herakles en hinn Ifíkles. í
a-sku grét Ifikles eins og önn-
ur hörn gera á lians aldri, cn
Herakles grét aldrei svo vart
varð. Á uppvaxtarárum svein-
anna höfðu menn engar vögg-
ur, en ]>eir voru látnir sofa á
stórum eirskildi, sem faðir
þeirra hafði notað i orustum
á vinstri handlegg sér og hlífði
sér með fyrir spjótum óvina
sinna.
Eina nótt lágu báðir svein-
arnir sofandi á eirskildinum,
en konungur og drottning sváfu
l)ar í rúmi sínu ekki langt frá.
Þá bar það til, að tveir liögg-
ormar komu skríðandi inn i
lierbergið. Augun í ]>essum
tveimur höggormum voru blóð-
rauð og tindruðu eins og glóð-
arkögglar svo að lýsti af um
herbergið. Höggormarnir skriðu
nú að skildinum og reyndu að
teygja hausana upp á röndina
]>eim megin, sem Herakles
svaf. Ifíkles vaknaði við og
fór að gráta og vakti föður
beirra, en er konuugur sá
höggormana, stökk hann upp
úr rúmi sínu og greip sverð
sitt til ])ess að drepa höggorm-
ana. En á meðan hann var að
taka sverðið, vaknaði Herakles
og reis upp og sér ]>á ]>essi
voðahöfuð, sem voru að teygja
sig upp á skjaldarröndina. Ekki
fór hann að gi'áta, en leit út
fyrir brúnina, og áður en nokk-
urn varði, greip hann sitt með
livorri hendi utan um Iiálsana
á höggormunum og hélt svo
fast, að ]>eir gátu ekki náð til
að bíta hann, og á svipstundu
var hann búinn að kyrkja ])á
báða. Konungur lykkjaði nú
ormana upp á sverði sínu og
fleygði ])eim úl i garðinn. Hann
var stórlega hissa á afli Hera-
klesar og hugsaði með sér,
að þegar drengurinn yrði full-
harðiiáður, mundi hann Verða
cinn af sterkustu mönnum
heimsins. Og konungur gat þar
ekki rangt til.
Þegar Herakles fór að stálp-
ast, var iiann sisoltinn, af því
að hann óx svo fljótt. Faðir
hans lét ala hann upp svo sem
siður var þar í landi á þeim
timum og lét kenna houum að
lesa og skrifa, riða hcsti og
aka í vagni, skjóta af boga og
kasta spjóti og svo að skylm-
ast með vopnum, syngja og
leika á hörpu. Hann var iðinn
og laginn, en ákafur mjög í
skapi. Faðir hans vandaði aldrei
um við liann, og sjálfur reyndi
Herakles ekki að laga sig og
óx þvi vanstilling hans meira
og meira með hverju ári. Þeg-
ar hann reiddist, braut iiann
allt i sundur, sem honum þótti
vera í vegi fyrir sér. En bftir
á féll honum alltaf mjög illa,
að honum skyldi hafa orðið
skyssan á, cn gat ]>á ekki iekið
hana aftur. Einn dag fékk hann
ákúrur hjá söngkennara sín-
um. Þessu reiddist Herakles svo
mikið, að hann iók hörpuna
og sctti i höfuðið á söngkenn-
aranurn af svo miklu afli, að
liann hné til jarðar látinn. Þeg-
ar Herakles sá, livað hann hafði
gert, varð hann sárhryggur og
]>ótti auk ]>ess skömm að verk-
inu.
Þessi atburður varð til þess,
að konungur sendi liann i burt,
og setti hann i skóla. Skóla-
stjórinn var gamall Kentár,
sem Keiron hét. Hann veitti
móttöku konungsbörnum og
kenndi þeim að þekkja stjörn-
ur liiminsins og dýr jarðarinn-
ar og margt í öðrum visindum.
Kentárar voru mjög ein-
kennileg kynslóð. Þeir voru
menn niður að mitti, en allur
neðri hluti likamans var eins
og á hesti, með fjórum fótum
og hófum á, eins og á að Vera.
Kentárar gálu þvi látið læri-
sveina sína ríða á baki sér, en
dustað svo sveinana til með
liöndunum, ef þeir höguðu sér
ekki siðsamlega.
Framhald.
Á svipstundu hafði Herakles kyrkt þá báða.
Hann setti hiirnuna í höfuðið á kennaranum.
■lón mætti fornvini sínum,
Hans, á götu. „Ég hef frétt, að
þú sért fluttur,“ sagði hann.
„Ertu ánægður með nýju íbúð-
ina?“ „Já, svo langt sem það
nær,“ svaraði Hans. „En eitt
kann ég ekki vel við. Það eru
þessi eilífu hlaup upp og niður
HEILABROT
stigana. Það er engin lyfta í
húsinu og í dag hef ég orðið
að fara sex sinnum upp alla
stigana og fimm sinnum niður.“
Já, sex sinnum upp og fimm
sinnum niður. Hvernig getur
staðið á því?
Svar er á bls. 349.