Æskan - 01.01.1970, Qupperneq 57

Grafarar
fjársjóðsins
Vínrœktarmaður, sem var að
dauða kominn, boðaði syni
sína að sóttarsæng sinni og
sagði: „Verið rólegir, kæru
synir minir! t vínakri okkar
er falinn mikill fjársjóður.
Grafið aðeins eftir honum!“
„Hvar i akrinum?“ hrópuðu
þeir allir hástöfum til föður
sins.
„Grafið, grafið!“ endurtók
hann og —• æ, æ! — hann var
dáinn.
Varla hafði gamli maðurinn
verið jarðaður, þegar jieir byrj-
uðu að grafa af öllum kröft-
um. Vínakurinn var alls stað-
ar uppstunginn með hökum,
öxum og skóflum. Enginn
hlettur var eftir skilinn. Mold-
in var meira að segja sigtuð,
í’akað yfir með hrífu, og hver
steinmoli rannsakaður. Þó
urðu þeir ekki varir við nokk-
urn fjársjóð, og allir voru von-
sviknir.
En ]>egar leið á næsta árið,
koniust þeir að ]>ví, sér til mik-
'Har undrunar, að hver vín-
viður hafði þrefaldað upp-
skeruna. Nú rann upp ljós
*yrtr sonum gamla mannsins,
svo ]>eir stungu upp akurinn
iðni og áhuga og fengu
arlega aukinn fjársjóð úr vín-
akri sinum.
K. G. sneri úr esperanto.
357. Eg sá því ekki annað ráð en láta hest-
inn stökkva iéttilega og glæsilega gegnum
vagninn, þar sem gluggarnir voru opnir.
358. Þetta gekk svo fljótt fyrir sig, að ég
hafði varla tíma til að taka hattinn ofan og
biðja konurnar afsökunar á því, að ég skyldi
gerast svona djarfur.
359. En við þetta dróst ég aftur úr í eltinga-
lelknum og sá hvergi hilla undir tíkina eða
hérann. Allt í einu heyrði ég mikla hundgá
og gat ekki betur heyrt en að helll hópirr
hunda væri á ferð.
360. Ekki get ég neitað því, að ég varð mjög
undrandi yfir þeirri sýn, sem blasti við mér.
Hérinn hafði eignazt unga og tikin hvolpa
á þessari stuttu stund. Af meðfæddri eðlis-
hvöt lögðu héraungarnir óðara á flótta og
hvolparnir eltu þá.
361. En veslings Týra hafði hlaupið svo hratt
og lengi, að fætur hennar höfðu stytzt til
muna. Eg gæti naumast notað hana í fram-
tiðinni til annars en veiða greifingja.
Gamli maöurinn
og dauðinn
Það var um vetur, að gamall
og fátækur maður kom með
byrði af timbri á bakinu út úr
skóginum. Hann skjögraði undir
byrði sinni og datt loksins með
hana rétt við veginn.
,,Ó, góði guð,“ kveinaði hann,
„hvað hef ég upp úr lifinu ann-
að en stöðuga kvöl og erfiði?
Æ, komdu nú dauði og hjálp-
aðu mér!“
Þá heyrði hann allt ( einu
rödd bak við sig: „Hvers ósk-
ar þú? Þú varst v(st að kalla
á mig, ég er hér.“
Gamli maðurinn sneri sér við
og — óttasleginn sá hann dauð-
ann hjá sér og sagði: „Ha, þú
ert kominn. Ég ætlaði bara að
biðja þig að lyfta aftur á mig
knippinu, svo ég geti borið það
áfram.“
Hlæjandi hjálpaði dauðinn
honum og gamli maðurinn hélt
rólega áfram göngu sinni, til að
njóta sem lengst s(ns erfiða lífs.
57