Æskan - 01.02.1970, Qupperneq 20

„Hundrað kossa vil ég hafa hjá keisaradótturinni," sagði svína-
hirðirinn.
Séð yfir leiksviðið ofan af áhorfendapöllum. i baksýn er eftirlik-
ing af ævintýrahöll.
,,Ég vona þó, að hann sé ekki náttúrlegur," sagði keisara-
dóttirin.
„Jú, það er náttúrlegur fugl,“ sögðu þeir, sem höfðu komið
með hann.
„Jæja, látið þá þann fugl fljúga," sagði keisaradóttirin, og
ekki vildi hún með nokkru móti leyfa, að kóngssonurinn kæmi.
En hann var ekki svo gerður, að hann heyktist við þess konar;
hann málaði sig í framan með mórauðum og svörtum lit, dró
húfuna niður um höfuð sér og barði á dyr.
„Góðan daginn, keisari!" sagði hann, „gæti ég ekki orðið
ráðinn til þjónustu hér í höllinni?"
„Já, það eru nú svo margir, sem sækja," sagði keisarinn, „en
látum sjá, — mér er þörf á pilti, sem getur gætt svínanna, því
að við höfum svo mikinn sæg af þeim.
Kóngssonurinn fékk nú það embætti að vera keisaralegur
svínahirðir. Til ibúðar var honum fengín léleg kytra niðri við
svínastiuna, og þar varð hann að kúra. En hann sat allan daginn
við vinnu, og þegar kvöld var komið, var hann búinn að smíða
dálítinn pott, einstaklega snotran; hann var kringsettur með
bjöllum, og jafnskjótt, sem sauð f honum, þá klingdu þær svo
fagurt og léku gamla lagið:
„Æ, minn kæri Ágústín!
Allt horfið burt, allt horfið burt."
En það listilegasta, sem þessum potti fylgdi, var það, að þegar
maður hélt fingrinum i reykjargufunni upp úr honum, þá mátti
óðara lykta, hvaða mat væri verið að búa til á hverri einustu
eldstó í allri borginni. Þetta var nú reyndar af allt öðru tagi en
rósin.
Þá bar þar að keisaradótturina með öllum hirðmeyjunum, og
voru þær á skemmtigöngu, og er hún heyrði lagið, þá stóð hún
( sömu sporum og varð svo ánægjuleg I framan, þvi hún kunni
líka að leika lagið: „Æ, minn kæri Ágústin". Það var eina lagið,
sem hún kunni, en það lék hún líka reiprennandi.
„Það er einmitt lagið, sem ég kann," sagði hún; „þetta hlýtur
þá að vera menntaður svínahirðir. Heyrið þið! Það verður ein-
hver ykkar að fara inn og spyrja, hvað hljóðfærið kosti."
Ein af hirðmeyjunum varð þá að fara inn, en tréskó tók hún
á fætur sér.
Hvað seturðu upp fyrir þennan pott?“ sagði hirðmeyjan.
„Ég vil fá tíu kossa hjá keisaradótturinni," sagði svínahirðirinn.
,,Ó, guð varðveiti okkur!“ sagði hirðmeyjan.
,,Já, það getur nú ekki verið minna," sagði svínahirðirinn.
„Nú, nú, hvað segir hann?" spurði keisaradóttirin.
„Ég get sannarlega ekki fengið af mér að segja það,“ mælti
hirðmeyjan, „það er svo ljótt.“
„Þú getur þá hvíslað," og hirðmeyjan hvislaði.
„Ekki nema það, hann er dónalegur," sagði keisaradóttirin og
fór sina leið, en þegar hún hafði gengið spölkorn, hljómuðu
bjöllurnar svo yndislega.
,,Æ, minn kæri Ágústín!
Allt horfið burt, allt horfið burt."
„Heyrðu!" sagði keisaradóttirin, „spurðu, hvort hann vilji tiu
kossa hjá hirðmeyjunum mínum.“
„Nei, ég held ég þakki fyrir,“ sagði svínahirðirinn. „Ég vil fá
tíu kossa hjá keisaradótturinni, að öðrum kosti læt ég ekki pott-
inn."
„Ósköp er það nú leiðinlegt," sagði keisaradóttirin, ,,en þá
verðið þið að standa fyrir á meðan, svo enginn sjái.“
Og hirðmeyjarnar skipuðu sér fyrir og breiddu út kjóla sina,
og fékk svínahirðirinn kossana tíu, en keisaradóttirin fékk pottinn.
Nú var glatt á hjalla. Allt kvöldið og allan daginn sauð pott-
urinn; það var engin sú eldstó í allri borginni, að þær ekki vissu
hvað eldað var á henni, hvort heldur hjá kammerherranum eða
ræflaskóaranum. Hirðmeyjarnar dönsuðu og klöppuðu saman
lófunum.
„Við vitum, hver á að borða sætsúpu og pönnukökur, við vit-
um, hver á að borða graut og rifjasteik. Er það ekki fróðlegt?“
„Jú, stórfróðlegt," sagði yfirfræðifóstran.
„Já, — en verið þið nú þagmælskar, því ég er dóttir keis-
arans."
„Já, það veit hamingjan, það skulum við vera,“ sögðu þær
allar.
Nú er að segja af svínahirðinum, eða réttara kóngssyninum, —
en ekki vissu þær betur en að hann væri óbreyttur svínahirðir —
og hann lét ekki daginn liða svo, að hann hefði ekki eitthvað
fyrir stafni, — og nú smiðaði hann hrossabrest. Þegar hann
sneri honum, þá hljómuðu allir þeir valsar, hopsar og polkar,
sem þekktir voru frá fyrstu sköpun heimsins.
84