Æskan - 01.02.1970, Qupperneq 37

góðar vörur séu hér á boðstólum. En ég skal athuga, hvort ég
finn liann ckki.“
I>ær voru nærri ])vi að hrópa upp yfir sig af gleði. Þeim
fannst nærri þvi, að þær hefðu jakkann milli handanna.
Kaupmaðurinn hvarf inn i gcymsluna. Þær heyrðu hann
tauta citthvað við sjálfan sig, meðan liann bjástraði ]>ar inni.
Svo heyrðu þa-r hann segja: „Þetta skil ég nú ekki.“
f þvi bili opnuðust dyrnar og ung stúlka kom inn.
„Hér er ég, pabbi,“ sagði iiún.
„Geturðu sagt mér, Bettý, bvað orðið er af köflótta jakkan-
um, sem við keyptum í dag?“ sagði liann.
Stúlkan var auðsjáanlega dóttir kaupmannsins. „Köflótta
jakkanum?“ sagði hún.
„Já, þessum með hlifarnar á ermunum."
„Ég seldi hann fyrir dálitilli stundu,“ svaraði hún.
Stúlkurnar stundu yfir óheppni sinni. Þær höfðu einmitt
verið svo nærri takmarkinu, en nú — — —.
„Hvcr keypti jakkann?" spurði Björg.
„Við erum ckki vön að skýra frá þvi,“ sagði kaupmaðurinn,
®n dóttir hans sagði um leið: „Það var Ólsen skipamiðlari.
Jens M. Ólsen. Þú þekkir hann.“
„Hvað í ósköpunum ætlar liann að nota svona jakka?“ spurði
fornsalinn undrandi. „Hvenær kom liann hér?“
„Hann kom hér meðan þú varst lieima í hádeginu," sagði
Bettý. „Hann ætlar að hafa einhvers konar veizlu hcima hjá
ser í kvöld og sagðist einmitt ]>urfa á svona jakka að halda til
aó geta litið út eins og slæpingi. Hann sagði mér, að þessi
Jakki væri alveg kjörinn til þess.“
„Nú, cn fékkstu þá nokkuð fyrir hann?“ spurði kaupmaður-
•nn og fór að sjúga vindilinn, sem enginn eldur iifði í.
Bettý kinkaði kolli, en nefndi ekki upphæðina.
„Jæja, dömur rninar," sagði kaupmaðurinn. „Ég er hræddur
ur», að ég geti ekki aðstoðað ykkur meira. Jakkinn er ekki
lengur hér.“
Þegar út á gangstéttina kom, voru þær gráti nær yfir óheppni
sinni.
„Óheppnin cltir okkur á röndurn," sagði Karen. „Nú hélt
eg ]>ó, að við værum alveg að finna jakkann og ]>á fór það
svona. Og hver og hvar er svo Jens M. Ólsen að finna, ef hann
finnst ]>á nokkurn tima?“
„Heyrðu mig nú, góða min,“ sagði Björg. „Ég hef nú einu
sinni ákveðið að hafa upp á jakkanum. Ég held áfram að leita,
þangað til ég hef fundið hann, þó svo aldrei ncma — ---.“
„Já, en þú verður að muna eftir því, að við höfum ekki nema
laugardag og sunnudag til stefnu. Á mánudaginn þurfum við
að koma aftur í skólann. Þá er lika síðasti dagur til að inn-
l'eimta peningana. Þá þarf Birgir Bentson líka að fá peninga
ti' að borga lcigu af húsinu, og hvað gerist, ef hann hefur
ekki neitt?"
„Segðu þetta ekki,“ sagði Karen. „Ég þoli ekki að liugsa um
]>að.“
„Verið þið nú ekki svona örvilnaðar," sagði Björg. „Við
^iegum ekki missa kjarkinn. Beynum heldur að leita, unz við
finnum jakka nn.“
„Skyldi svo miðinn vcra i vasanum?" sagði Stína, sem var
a'veg að gefast upp.
>>Jú, hann lilýtur að vera þar. Kkki dugar að ímynda sér
iilutina verri en þeir eru,“ sagði Björg. „Ég er viss um, að
dýralæknishjónin þekkja hann. Flýtum okkur ]>angað.“
Rn þeirra biðu ný og bitur vonbrigði, þegar þær komu hcim
tU 'iýralæknishjónanna. Enginn kom lil dyra, þegar þær hringdu.
i>á sá Björg umslag, sem var stungið meðfram liurðinni. Nafn
'iennar stóð á þvi. Hún opnaði það og las:
„Kæra Björg. Ég reyndi að hringja aftur til þin, en þú
varst farin af stað í lestinni. Við Andrés neyðuinst til að
fara i skyndi til Kaupmannahafnar, vegna þess að Agneta
frænka þurfti að leggjast skyndilega á spitala og Hans
frændi tilkynnti okkur það i sima núna rétt áðan og bað
okkur að koma þegar í stað. Við vonum, að hún sé ekki
lifshættulega veik, en hún verður þó liklega að gangast
undir uppskurð. Við komum sennilcga aftur seint í kvöld.
Mér þykir mjög leitt að hafa narrað þig ásamt vinstúlkum
]>inum alla leið hingað, cn við vonum, að þið gctið séð um
ykkur sjálfar þangað til við komum til baka. Bakari þorps-
ins varðveitir húslyklana, ég hef sagt lionum frá ykkur, og
svo er nægur matur i ísskápnum. Reynið svo að finna ykkur
eitthvað til skemmtunar á meðan. Beztu kveðjur.
Henný frænka.“
Björg stundi og sagði svo: „Sjaldan er ein báran stök.“
„Já, ]>arna sérðu. Þú varst einmitt avo viss i þinni sök og
áleizt allt mundu ganga eins og í sögu,“ sagði Stína.
En nú var Björg aftur ákveðin. „Við skulum leysa vandann
og við getum það, ef við missum ekki móðinn. Ég viðurkenni,
að ]>etta kom mjög illa við mig, en í hreinskilni sagt þá eru
kringumstæðurnar nú verstar hjá Agnetu frænku að verða veik
svona skyndilcga."
„Hver er Agneta?“ spurðu liinar.
„Hún er móðursystir Andrésar og á hcima i Hellerup. Hún
er mjög indæl manneskja og leiðinlegt, að hún skyldi verða
svona veik. En flýtuin okkur nú að ná i lyklana hjá bakaranum."
Stuttu siðar voru þær setztar inn í hina skemmtilegu dag-
stofu á heimili dýralæknisins. Heldur voru þær i daufu skapi,
enda farnar að þreytast.
Eftir nokkra setu þar inni sagði Björg: „Hvert er bezta ráðið
til þess að komast í samband við biáókunnugar manneskjur?
Ekki getum við larið beina Icið til Ólsens skipamiðlara og sagt
blátt áfram, að við viljum fá jakkann lians.“
101