Æskan - 01.02.1970, Qupperneq 45

HKbkhj<i<hKhX<h><hKhJíh>ík><Kh>íh><h>í><h><KhJ<iWh><h><hKhKh><h><hkhKh><Kh>íKh>ikhKhKh><hkh><hí<h«hKh><hKHKhKhKhS
' ið (lrengimi, ])\ i' hann lieíur l luti svo mikla gleði inn í
líl niiit |>ennan dag. Ég |>akka |iér einu siijni enn, Mikli
Ancli.“
i\ú sneri gamli niaðurinn sér \ið, gekk lil lélaga sinna
og lagðist niður. I.anga stund sat Svarti Hatikur í grennd
'ið vatnið og braut heilann uni orð hans. Skyndilega áti-
aði liann sig og gleðistrauniur fór uin hann. Hér haíði
l'anii eignast vin og |>að var ]>essi góði, gamli maður.
Hann Jjakkaði himini Mikla Anda í hljóði, gekk varlega á
sinn stað hjá félöguni sínuin og solnaði innan siundar.
Dagurinn rann u|>]> bjartur og fagur og hó]jurinn var
Hjótur að tygja sig til ferðar. I’eir lengti sér vel að borða
°g gengu Irá bátumnn og í ]>\ i bili komu dádýraveiði-
mennirnir til |>eirra. I>eir höfðn náð fiinni stóriun törfuni
°g voru ánægðir ineð |>á veiði. Kinn |>eirra var fljótur að
■segja Svarta Hauki frá ]>\i. að Hái Haukur, faðir hans,
hefði veitt stærsta dýrið. Síðan lögðu |>eir al stað lil |joi]js-
nis og ]>að vorn vissulega ámægðir inenn, sein komii lieiin,
enda var |>eini vel fagnað, ]>egar ]>eir sýndti veiði sína. Svo
lór hver til sinnar fjölskyldu.
Þegar Svarti Hatikur og laðir hans konui lieiin til sin
heið þeirra rikuleg máliíð og inóðir lians og systur t\ær
lögnuðu ]>eim vel. I>að varð liljóðbært, hve \el liann og
Éróka-Refur luifðu fiskað og ]>egar Svarti Haiikur gekk
l|t eftir niatinn. hafði hann nóg að gera að segja kunn-
'ngjuin stnum meðal strákanna frá ýinsum atvikum í veiði-
lerðinni. Þegar hann \ ar búinn að hitta |>á flesta og ræða
' ið þá, gekk hann lieim til Króka-Refs, sem bjó í óálitlegu
fjaldi í útjaðri þorpsins eins og áður er sagt. A leið }>ang-
;|ð liitti hann einn af kunningjum siiium, sem átti heima
r(iit hjá og fór að spyrja liaiin um gamla nianninn.
Kunniiiginn svaraði: ,,|á, hann er vissulega sérkenni-
legur niaðiir. Hann býr einn í ]>essu tjaldi og hann tekur
ekki ]>átt í samkomum ættflokksins öðrum en veiðilerðum
°g hel/tu hátíðum. Var liann ekki annars með ]>ér í veiði-
lerðinni?"
»Jú, vissulega og ég ætla að heilsa npjj á liann."
■'ivarti Haukurgekk hratt að tjaldinti, kallaði u]J]>, ]>eg-
;tr að dyrunum kom og spnrði, livort hann mætti koma
inn,
»Komdu inn, góði viiiur," var svarað.
■Svarti Hauktir gekk nti inn í tjaldið og Króka-Refur
stóð u]>]> til að lagna lionuni. „Það var fallegt af ]>ér að
konia i heimsókn til niín," sagði hann.
»Eiga vinir ekki að heimsækja hvern annan?" svaraði
■'i'arti Haukur. „En hvers vegna býrðu hér einn? Attu enga
fjölskyldu?"
»Nei, ég á enga fjölskyldu og mér líkar vel að búa hér
tttan við aðaljjotpið. Hér er kyrrlátt og ég hef góðan tíma
t'l að hyggja að veiðitækjum mínum. Mér |>ykir gott að
vera hér.“
Svarti Hatikur dvaldi lengi fram eftir kvöldi og undr-
aðist, hversti gamli niaðurinn gat rætt um margvíslega
hliiti. Það var orðið mjög áliðið, þegar Svarti Haukur
bjóst til heimferðar.
„Konulu alttir, kæri vinur. Tjald mitt er ávallt opið
góðum \ ini. Við inunum \issulega eiga ánægjulegt samtal
næst," sagði Króka-Refur.
„Kærar þakkir. Ég mtin vissulega koma aftur, því til
góðs vinar liggja gagnvegir," sagði Svarti Haukur og gekk
heim til sín. Þar var faðir lians að búinn til brottfarar.
Þegar Hái Hatikur sá son sinn, sagði hann: „Hvar hef-
ur |>ú verið? Það er mjög áliðið og móðir þín er áhyggju-
fnll um þig."
Ég var í heimsókn hjá vini mínum, faðir minn, mjög
góðuni vini," sagði Svarti Haukur þá. Síðan greindi hann
föður sínum frá öllum atburðum við veiðarnar og einnig
frá því, þegar Króka-Refur baðst fyrir við vatnið og þakk-
aði Andanum Mikla fyrir að eignast vináttu Svarta Hauks.
Faðirinn hiustaði snortinn á frásögn sonar sins, en síð-
an sagði hann: „Sonur minn, ég er rnjög hreykinn af þér.
Þú lieíur unnið gott og göfugt starf. Króka-Refur liefur
verið mjög einmana og þú hefur flutt mikla gleði inn í
líf hans. Það er dásamleg gjöf að eiga góðan vin.“
„En, laðir minn, ef það er svo dásamlegt, hvers vegna
heftir þá enginn eigna/t vináttu hans? Hvers vegna býr
hann einn utan við þorpið? Hvers vegna er hann einn í
lörum oft og tíðum?"
„Hann á erfitt með að koma sér að því að tala við fólk.
En þú, soinir minn, hefur talað við hann írjálslega og
glaðlega sem jafningja. Það hefur glatt hann mjög. Við
hinir megum skammast okkar. Við höfum verið svo önn-
um kafnir, að við höfum ekki geíið okkur tíma til að at-
huga, livað gerist kringum okkur. llngan pilt þurfti til
að vekja athygli okkar á þeint skorti á samúð og skiln-
ingi, sem við höfum sýnt einum í ættflokknum. En hann
’^Í^Ú^hKhKhKhKhKhKhKhKhKkKhKhKhKhKh^KKhKhKhKhKkKhKhKhKhkhKhKhKhKhKhKhKhkhKhKHKhKhKhKhKhKh;
109