Æskan - 01.04.1976, Blaðsíða 13

eru ott hafðir uppi á hillum.
ú var drengurinn ekki seinn á
J. 09 9ríPa hundinn, — hann kast-
f. ' honum í jörðina svo að hann
^ r ' mola. Nú fór hann að hugsa,
''að myndi gerast þegar hann væki
v eri® frá auganu, þegar hundurinn
ar sundurbrotinn. — Það sem
I er®ist var að hann breyttist í reglu-
e9a fallegt og mjúkt loðskinn. Svo
b ,dren3urinn tók það og faldi það
a við hliðið. „Þetta var ágætt,“
inU9saði hann. „Ég tek það á leið-
ag,l.heim og gef mömmu það fyrir
e9 skyldi vera að stinga hana
e® títuprjóni í gær.“
e9ar hann kom í skólann, þá
tíeyrndi hann glerinu þangað til
jrnrin var hálfnaður. Þá tók hann
. erið upp úr vasa sínum og horfði
9egnum það á kennslukonuna.
^ Un breyttist undir eins I fugla-
'tli drengurinn var ekkert mjög
jUdrandi yffir því, en þið getið bara
uyndað ykkur hvað krakkarnir
u hissa! Þau gerðu svo mikinn
hávaða í
Vfirke
undrun sinni, að sjálf
^r^^Hoslukonan, sem var að fara
. 9anginn fyrir framan kom inn
^ stofuna. Þegar hann heyrði, að
,^Un var að koma, stakk hann gler-
u aftur í vasa sinn.
”N'ú, nú, hvað er þetta?" sagði
'rkennslukonan. „Hvað eiga þessi
l' ' ykkur að þýða, börn?
jrr^ounsliikonan breyttist í fugla-
rómi.
hrópuðu öll börnin einum
ke '^uH °9 vitleysa,“ sagði yfir-
nslukonan, sem var skapvond
u9. ðomul kerling, en þá leit dreng-
'nn aftur á kennslukonuna í gegn-
/n 9lerið og breytti henni aftur í
fu9lahræðu.
h'.Guð hjálpi mér. Hvað er þetta?“
. Pa®i yfirkennslukonan. Hún
rO' sig nær til þess að ganga úr
u9ga um, hvort þetta væru ekki
^ synir og ætlaði að taka á fugla-
r®ðunni. En þegát- hún kom nær,
sá drengurinn hana auðvitað í
,^e9num glerið og hún breyttist und-
ba^'nS f grý|umynd með poka á
Þessu þótti krökkunum afskap-
lega gaman að og langaði til að
fara að leika sér að fuglahræð-
unni og grýlunni, en litli drengur-
inn sagði krökkunum, að þau mættu
alls ekki koma nærri þeim, því að
þau myndu undir eins breytast I
dúkkur. En öll hin börnin voru að
tala um, hvað drengurinn væri snið-
ugur að geta gert þetta. Svo að
hann hélt áfram að horfa á kennslu-
konurnar, þangað til skólatíminn
var úti og hann fór heim. Hann
mundi eftir þvf að taka loðskinnið
hjá hliðinu og fara með það til
mömmu sinnar.
Seint um kvöldið, þegar hann var
háttaður og sofnaður, mundi
mamma hans eftir að það vantaði
tölu á buxurnar hans. Hún fór upp
og sótti þær og þá fann hún glerið
og fór með það niður.
„En hvað þetta er skritið gler?“
sagði hún, setti það upp að auganu
og leit í gegnum það á sjálfa sig
í speglinum.
Það var nú það voðalegasta, sem
skeð gat, því að það var ekkl nóg
að hún breyttist í konuna hans Nóa,
heldur varð stækkunarglerið bara
að lituðu gleri í auganu á konu
Nóa. Og þannig varð hún hreyfing-
arlaus vegna þess að auðvitað gat
kona Nóa úr tré ekki hreyft sig og
meðan hún gat ekki hreyft sig hélt
hún áfram að horfa í gegnum glerið
á sjálfa sig, og meðan hún hélt
áfram að horfa á sjálfa sig, þá varð
hún áfram kona Nóa.
Satt að segja var hún kona Nóa
alla nóttina og hún var enn kona
11