Æskan - 01.04.1976, Blaðsíða 43

Tófan
og
kötturinn
(inu sinni komu öll skógardýrin saman og
gengu fyrir Ijónið, sem er konungur dýr-
anria- Þau sögðu við Ijónið: „Tófan er vont dýr og
a9ar sér illa. Þú, konungur dýranna, verður að sjá
UrT1’ a® tófan hagi sér betur héðan í frá.“
"Hvernig hagar refurinn sér illa?“ spurði Ijónið.
"Refurinn hlær að okkur og vill aldrei hjálpa okk-
r v'ð nein verk,“ sögðu dýrin. „Og svo situr refurinn
9 an daginn úti í skóginum og étur svo oft matinn
°kkar á kvöldin."
"SegiS tófunni að koma til mín,“ sagði Ijónið, „ég
s al tala við tófuskepnuna."
ýrin fóru nú eitt eftir annað út til refsins og sögðu
lð hann: „Ljónið vill tala við þig.“
Rsfurinn hló bara og sagði: „Ég fer ekki fet.“
ýrin fóru svo til Ijónsins og sögðu því að refurinn
Vlldi ekki koma.
"Getur ekkert ykkar tekið refinn og komið með
sann?“ spurði Ijónið. Svo leit Ijónið á köttinn og
a9ði við hann: „Farðu og sæktu refinn.1
I Köttucinn þorði ekki að fara og sagði: „Ég er svo
' að ég get ekki sótt tófuna.“
Konungur dýranna rumdi aðeins: „Farðu og gerðu
lns °9 ég skipa.“
Kötturinn fór nú að hitta refinn. Refurinn sá hann
koma og fór til dyra.
„Góðan daginn, vinur," sagði refurinn, „gerðu svo
vel að koma inn. Ég skal gefa þér mjólkurlögg að
drekka og svo skulum við sjá hvað ég get gert fyrir
Þig-“
Kötturinn var þyrstur og fór inn og fékk mjólkina.
„Ertu ekki svangur líka?“ spurði refurinn.
„Jú, ég er sársoltinn og hef gengið lengi og hafði
ekkert nesti með mér,“ sagði kötturinn.
„Hvað viltu helst borða?“ spurði refurinn.
„Hefurðu ekki góða mús handa mér?“ spurði kött-
urinn.
„Það eru nú ekki mýs hjá mér,“ sagði refurinn,
„en það er ein mús í næsta húsi, við skulum fara og
gá að henni,“ sagði refurinn.
Maðurinn, sem bjó í næsta húsi, átti margar hæn-
ur. Þegar mjög var dimmt var refurinn vanur að fara
þangað og éta hænur, og hann át oft margar.
Maðurinn setti upp gildru fyrir refinn, en refurinn
sá gildruna og var var um sig. Nú sagði hann við kött-
inn: „Farðu inn og veiddu músina.“
Kattargreyið fór inn og lenti í refagildrunni. Refur-
inn skellihló og hljóp burt.
Kötturinn sagði við sjálfan sig. „Það var heimska af
mér að fara að finna refinn."
Morguninn eftir slapp kötturinn úr gildrunni og
hann fór ekki til refsins, heldur beina leið til Ijónsins
og sagði við það: „Refurinn er ekki mitt meðfæri.“
„O, það er nú varla von,“ sagði ijónið.
Ekkert dýranna gat leikið á refinn og hann gengur
enn laus og er slæmur og étur oft mat frá hinum dýr-
unum. Þau tala ekki við hann og hann á enga vini,
en hann fer sínu fram og er alveg sama og hlær að
einfeldni hinna dýranna.
ÞorvarSur Magnússon þýddi.
á Sej| ut’ ^iskurinn dreginn upp á seilina um tuttugu fiskar
Var | °ru seilarnar hnýttar ( endana á stjórafærinu, sem
sancj^f °9 svert band er náði utan af legu og upp í
stjórgr °ru seilarnar svo dregnar í land og leystar frá
.. ‘ærinu og dregnar af tveimur mönnum hver seil upp (
þar
bá q Var atianum úr skipinu komið fyrir í einni kös. Var
Stu^90 Sia svo mar9a tiska áður en skipt var.
bag ?dum var rði3 út aftur ef fiskur var nægur, og spillti
flot ^ ánægju sandferðarinnar að sjá sjómennina ýta á
úr f^e ^1101' briminu. Þessar sandferðir barna og ungljnga
°9 þryn'sflVerti voru sérstakt tilhlökkunarefni vetur hvern,
i störf n Var su ar5 me9a sem íyst verða virkur þátttakandi
UrT1 sjómannanna.
Og sú varð raunin á með mig að veturinn sem ég varð
12 ára reri ég fjóra róðra með sjómönnunum gömlu og dró
þann vetur 27 stórþorska úr sjó.
Skrifaði ég grein í Æskuna fyrir nokkrum árum um þann
fyrsta þeirra á áttæringnum „Frið“.
Nú er þessu öllu lokið. Enginn útvegur lengur stundaður
úr Reynishverfi og ekkert til lengur sem minnir á horfna
tíð annað en minningar þeirra, sem þátt tóku í starfinu sem
til heyrði, sjósókninni.
Sandferðirnar í Reynishverfi eru mér enn vel minnis-
stæðar, og ég veit, að allir sem þátt tóku ( starfi því er ég
hef lýst hér að framan eiga um það góðar minningar.
41