Æskan - 01.04.1976, Blaðsíða 33

á mælti Þorgeir Otkelsson: „Þetta dugir oss ekki,
9°ngum að sem hraðast."
þeir gerðu svo. Fyrstur gekk Önundur hinn fagri,
r®ndi Þorgeirs. Gunnar skaut atgeirnum til hans
°9 kom á skjöldinn og klofnaði hann í tvo hluti. En
a|9eirinn hljóp í gegnum Önund. Ögmundur flóki
Jóp að baki Gunnari. Kolskeggur sá það og hjó
undan Önundi báða fætur og hratt honum út á Rangá,
°9 drukknaði hann þegar. Gerðist nú bardagi mik-
°9 harður, og hjó Gunnar annarri hendi, en lagði
annarri. Kolskeggur vó og drjúgan menn, en særði
marga.
Þorgeir Starkaðarson mælti til nafna síns: „All-
sér það á, að þú eigir föður þíns að hefna á
Qunnari."
^orgeir Otkelsson svarar: „Víst er eigi vel fram
9ongið, en þó hefur þú eigi gengið mér í spor, enda
s al ég eigi þola þín frýjuorð," hleypur að Gunn-
ar af mikilli reiði og lagði spjót í gegnum skjöld-
lnn °g svo í gegnum hönd Gunnari. Gunnar snaraði
av° hart skjöldinn, að spjótið brotnaði í falnum.
unnar sér annan mann kominn í .höggfæri við
Sl9 og heggur hann banahöggi. Eftir það þrífur
ann atgeirinn tveim höndum. Þá var Þorgeir Ot-
e|sson kominn nær honum með brugðnu sverði og
feiddi hart. Gunnar snýst að honum skjótt af mik-
1 1 reiði og rekur í gegnum hann atgeirinn og bregð-
Ur honum á loft og keyrir hann út á Rangá, og rek-
Ur hann ofan á vaðið og festi þar á steini einum, og
enir þar síðan Þorgeirsvað.
Þ°rgeir Starkaðarson mælti: „Flýjum vér nú, ekki
^un oss sigurs verða auðið að svo búnu.“
Sneru þeir þá allir í frá.
"Sækjurn við nú eftir þeim,“ segir Kolskeggur,
"Og tak þú bogann og örvarnar og munt þú komast
1 skotfæri við Þorgeir Starkaðarson."
Qunnar svaraði: „Eyðast munu fésjóðirnir um það,
er þessir eru bættir, er hér liggja nú dauðir."
■.Ekki mun þér féfátt verða,“ sagði Kolskeggur,
.,en Þorgeir mun eigi fyrr af láta, en hann ræður
Þér bana.“
„Standa munu nokkurir hans makar á götu minni,
a ur en ég hræðist þá,“ segir Gunnar.
Síðan ríða þeir heim og segja tíðindin. Hallgerð-
Ur fagnaði þessum tíðindum og lofaði mjög verkið.
Rannveig mælti: „Vera má, að gott sé verkið, en
Verra verður mér við, en ég ætla, að gott muni af
Iei5a.“
Þessi tíðindi spyrjast víða, og var Þorgeir mörg-
um mönnum harmdauði. Þeir Gissur hvíti og Geir
goði riðu til og lýstu vígunum og kvöddu búa til
þings. Riðu þá vestur aftur.
Þeir Njáll og Gunnar fundust og töluðu um bar-
dagann.
Þá mælti Njáll til Gunnars: „Ver þú var um þig.
Nú hefur þú vegið tvisvar í hinn sama knérunn.
Hygg nú svo fyrlr hag þínum, að þar liggur við líf
þitt, ef þú heldur eigi þá sætt, sem gerð er."
„Hvergi ætla ég mér af að bregða,“ segir Gunnar,
„en þó mun ég þurfa liðsinni yðar á þingi.“
Njáll svaraði: „Halda mun ég við þig mínum trún-
aði tii dauðadags."
Ríður Gunnar þá heim. Líður nú tii þings, og fjöl-
menna hvorir tveggja mjög. Er um þetta allfjölrætt
á þingi, hversu þessi mál myndi lúkast.
Margir höfðingja báðu sætta og fékk það af, að
tólf menn skyldu gera um málið. Ganga hvorir
tveggja þá til og handsala þessa sætt.
Eftir það var gert um málið og ákveðið um fé-
gjöld, og skyldi allt greitt þegar þar á þingi. En
Gunnar skyldi fara utan og Kolskeggur og vera (
brautu þrjá vetur. En ef Gunnar færi eigi utan og
mætti hann komast, þá skyldi hann dræpur fyrir
frændum hins vegna. Gunnar lét ekki á sig finna, að
honum þætti eigi góð sættin. Gunnar spurði Njál að
fé því, er hann hafði fengið honum til varðveislu.
Njáll hafði ávaxtað féð og greiddi þá fram allt, —
og stóðst það á endum og það, er Gunnar átti að
gjalda fyrir sig.
Riða menn nú heim. Þeir Njáll og Gunnar riðu
báðir samt af þingi.
Þá mælti Njáll til Gunnars: „Geym nú svo til, fé-
lagi, að þú haldir sætt þessa og mun, hvað við höf-
um við mælst, og svo sem þér varð hin fyrri utan-
ferð mikil til sæmdar, þá mun þér verða sú miklu
meir til sæmdar. Munt þú koma út með mannvirðingu
mikilli og verða maður gamall, og mun enginn mað-
ur hér þá á sporði þér standa. En ef þú ferð eigi
utan og rýfur sætt þína, þá munt þú drepinn vera
hér á landi, og er það illt að vita þeim, er vinir
þínir eru.“
GJALDDAGI
ÆSKUNNAR
VAR 1. APRÍL
GREIÐIÐ
NÚ FLJÓTT!