Æskan - 01.04.1976, Blaðsíða 31

j °kaPrentun (fundin upp'árið 1450 af Gutenberg)
þannig fram, að bókstafirnir á valsinum eru upp-
^eyptir. Þeir taka á sig lit af svertuvölsum, sem stillt-
eru saman á sérstakan hátt og svo þrykkja stafirnir
a PaPpírinn.
I Þe9ar offsetprentað er, eru prentfletir og þeir flet-
I ’ Sem ekki prenta, jafnháir. Valsinn vætir stafavals-
gfn' Stafjrnir hrinda frá sér vatni. Þeir taka á sig lit
e Svertuvalsinum og þrýsta honum á gúmmívalsinn,
hann þrýstir síðan eftirmynd stafanna á pappír-
inn.
Þegar djúpprentað er, eru stafirnir grafnir á djúp-
prentunarvalsinn. Hann snýst síðan í íláti með lit.
Skafa hreinsar litinn af valsinum, en hann verður
eftir í stafgrópunum og berst þaðan á pappírinn.
Svonefnd „sigtisprentun" kom síðar til sögunnar.
Þá er fínmöskvað efni strengt á grind og lagt yfir
pappírinn. Á þeim flötum, sem ekki á að prenta,
eru möskvarnir tepptir. Liturinn er síðan borinn á
efnið og skafa gengur yfir það og þrýstir litnum
gegnum opnu möskvana.
/\n”aer «tuð ekki að tefja yður á að telja fleira," sagði
dýr , stuttaralega. „Bíllinn bíður fyrir utan, og hann er
eru , Verta mínútuna, sem hann bíður að óþörfu. Hérna
þegaranSkamÍr Þ'nir. Tim' Bara að Þu ofkælir Þ'S ekki>
Ég r bu Qlænepjast svona ber um háls og handleggi.
Þálftóip, tesopa P0'130 handa ykkur um klukkan
agAana Var dálítið vonsvikin þegar Ríkharður sagði henni,
'nni -eSS ekk' v'ð- Þau ætluðu að fá sér kvöldverð
meg' bor9inni. Og hún, sem ætlaði að koma þeim á óvart
var beiitlu góðgæti. En hún sagði ekkert, aðeins and-
hún v ' Um leið hún loka®' a ettir Þeim. Andartak stóð
anum^'r ' anddyrinu me® spenntar greipar framan á mag-
„Já,
er Það nú ástand. Drottinn minn. Skyldi aldrei fram-
iiu dsiana. uroiimn minn. o
úr v ^ 3 ber fri®ur °9 ro- Fyrst var það frúin, sem mað-
inn 9r dauðhræddur um. Þú veist, hvað ég á við, drott-
ar Ámn' ^9 er ekki að hugsa um þennan sjúkdóm henn-
Maa 9 hefur hann svo sem bæst ofan á. Þá er það
Timip’ sem ég þarf að biðja þig að hjálpa. Ó, Tim,
ag „ n nu er ég kannski ekki sanngjörn. Ég ætti líklega
aro °9ia' Ó þessi ást, þessi ást! Hvað er ástin! O, óféti,
óféti!“
en t-U ne®u sætum sínum á síðasta augnablikinu áður
skrá139^ Var dre9ið fra> sv0 aS Tim 9at ekki Htið'f leik-
Hgnna' hún sagði Ríkharði, að það gerði ekkert til.
á fyr afði seð hlutverkaskrána í blöðunum. Hún hlustaði
^kke f9 ^att eins °9 dáieidd> Þorði varla að draga andann.
hafg-r °r®' en9'n raddbrigði fóru fram hjá henni. Hún
9óða 6l<i<Í með s^r litia kikinn> sem hun notaði kvöldið
ag u’. ^e9ar hún lék njósnara, enda sátu þau svo nærri,
nn Þurfti hans ekki við. Hann varð líka eftir f snjón-
e9ar hún skaust niður af gægjupallinum, og hana
r°stið kjark til að fara og leita að honum.
umL
hatg
Andlit krypplingsins sem lék aðalhlutverkið, var þreytu-
rúnum rist og gremjulegt, en þó geislaði það af barnslegfi
gleði, þegar hann leit á ungu stúlkuna, sem þóttist unna
honum. Leikurinn var allur rismikill og áhrifarfkur, en harm-
þrunginn blær hvíldi yfir honum frá upphafi.
„Ó, Ríkharður," andvarpaði Tim, þegar tjaldið féll.
Þau gengu út í forsalinn til þess að sjá skrautbún-
inga fólksins og heldra snið.
„Hér þekki ég ekki nokkurn mann,“ sagði Ríkharður.
„Það er svo skammt síðan ég kom hingað, að ég þekki
hvorki gáfnaljósin, aðalsherrana eða tignarmennina. Jæja,
Tim, eigum við að líta í leikskrána. Ungi maðurinn, sem
fer með aðalhlutverkið, sagði ekki margt í þessum þætti,
en svipbrigðin voru góð fannst þér það ekki? Ég hef
heyrt, að menn vænti mikils af honum. Hann hefur unn-
ið sér hylli og aðdáun og er nú ráðinn hér við leikhúsið.
— Þarna kemur hann — Melemynd heitir hann, Per
Melenius. Bíddu við, það er mynd af honum — nei, hvað
sé ég. — Þjónn!“
Það var kunningi Ríkharðar, sem kom og varpaði á
hann kveðju. Ríkharður stakk leikskránni í vasann, á
meðan hann kynnti Tim og hann.
Þungi atburðanna jókst í öðrum þætti. Ríkharði varð
öðru hvoru litið á Tim. Hún var náföl og augun glömp-
uðu, myrk og stór. Nokkrum sinnum þreifaði hún eftir
hendi hans, hann tók hana og hélt henni, uns hún dró
hana að sér. Unga stúlkan lék tveim skjöldum, og þó
þrem, á móti eiginmanni sínum, elskhuganum og kryppl-
ingnum. Notaði hún krypplinginn til blóra í ástabralli sínu
við elskhugann.
Þegar lokið var öðrum þætti, lá við að Ríkharður
blyðgaðist sín fyrir að hafa boðið Tim að horfa á þetta,
og hafði orð á því.
Framh.
29