Æskan - 01.07.1976, Qupperneq 16

Vindarnir og kýrnar
inu sinni stóðu nokkrar kýr í forsælunni af
stóru tré úti í grösugum haga. Þær kropp-
uðu grasið og smárann, en hlýr sunnanvindur blés
yfir landið. Þeim leið vel eins og alltaf, þegar veðrið
var milt og þægilegt.
,,Við verðum að viðurkenna, að þetta er hlýr og
þægilegur vindur,“ sögðu þær. „Hvernig getum við
fengið þennan vind til að blása sem lengst og oft-
ast?“
Þá sagði rauða kýrin í hópnum: „Við verðum að
gefa honum eitthvað, svo að hann haldi áfram að
blása.“
„Ætli það þýði nokkuð?“ sögðu hinar kýrnar dauf-
lega.
„Nú veit ég, hvað við skulum gera,“ sagði svarta
kýrin skyndilega. „Við biðjum vindhanann á kirkju-
turninum að snúa sér öfugt, þegar hann heyrir norð-
anvindinn koma. Þá verður norðanvindurinn að snúa
við og fara heim á norðurheimskautið aftur og 9et'
ur hvorki ónáðað okkur né sunnanvindinn framar."
„Þetta er ágætis hugmynd," sögðu hinar kýrnar.
Síðan sögðu þær við vindhanann:
„Kæri herra Gaggalagó. Viltu vera svo vænn o9
elskulegur að snúa þér suður þegar þú heyrir norðaH'
vindinn koma. Þá verður þessi leiðinlegi norðan'
vindur áttavilltur og verður að snúa við sömu leið
til baka.“
Herra Gaggalagó svaraði: „Það væri gaman 3®
reyna þetta einu sinni.“
Sunnanvindurinn hætti að blása rétt um það leyti
sem kýrnar lögðust niður til að jótra um kvöldið-
Þá fór svalur gustur yfir hagann og engin í grennd'
inni. Norðanvindurinn var að koma með nætursval-
ann. Og í þetta sinn var hann reglulega kaldur, þvt
14