Æskan - 01.07.1976, Qupperneq 24

SIGURLAUG RÓSINKRANS ÞÝDDI.
— Oh, svo gott, sagði pabbi.
— Maður situr ágætlega hér, sagði mamma ánægð,
dálítið undrandi yfir því að hún skyldi sitja jafn þægilega
hér og í sínum gamla stól heima.
Við ókum dálitla stund um á Söder. Við urðum að aka
nokkuð langt úti á akbrautinni, sérstaklega þegar við
beygðum fyrir hom, svo dráttarvagninn færi ekki upp á
hornið á gangbrautinni. En ef maður bara hugsaði um það,
er það enginn vandi, sagði ekillinn.
— Við skulum ekki þreyta hestana ( dag, sagði pabbi.
— Þeir eiga langan dag fyrir sér á morgun og það eigum
við líka, því við þurfum að fara snemma af stað.
Við hjálpuðumst að við að spretta af hestunum. Við
Rósalinda nudduðum hestana með hálmi, ef þeir voru
sveittir.
Ökumaðurinn hafði lofáð að festa skiltin á vagnþakið,
þar sem pabbi hafði útbúið festingar fyrir þau. Klukkan sex
( fyrramálið ætlaði ökumaðurinn að aka vögnunum að
okkar dyrum og sfðan ætluðum við að klára okkur sjálf.
Siðan fórum við heim til þess að pakka. Dessí kom hlaup-
andi á eftir okkur til sporvagnsins. Hún var ekki með í
reynsluferðinni.
— Nú, gekk það vel?
— Já, Ijómandi vel, alveg afbragð. En hvernig gekk það
hjá þér með skiltin?
— Já, það fáið þið að sjá á morgun, sagði hún. Og það
fengum við l(ka.
FJÓRÐI KAPITULI.
Þegar Laban og Lotta beygðu inn ( götuna okkar næsta
morgun, hékk ég óþolinmóður úti ( glugga og beið, einnig
eftir því að mamma saumaði saman rifu á buxunum mínum,
sem hún sá á sfðustu stundu. — Duss, duss heyrð's ^
stiganum. Mirra hafði misst sængurfatapokana og nU r
þeir niður allan stigann. Knutti hafði komist út um
með uppáhalds flugvélina sína ( annarri hendinni oQ
ar flugbækur ( hinni. Og O litla lá dúðuð á rúmi mö^
sparkaði og söng og kíkti á mig á milli fingranna.
var leikur, sem hún var vön að leika. Allir hinir voru
niðri með allt sitt dót.
Ég man að mér fannst þessi gamla gráa gata 0
itannf'
verða glaðari og bjartari við hljóðið af hófum neSjTorf8i
þegar þeir gengu eftir malbikinu. Frá mér, þar sem ég ^
út um gluggann á fjórðu hæð, leit það út líkast Þv|t ^
út
leikfangaverslun hefði dreift dóti sínu á götuna, - g.
útidyrnar kom Larsonfjölskyldan og Paim frænka með «|
ið fullt af blárósóttum og marglitum teppum. Það i
á koparbrún bökin á þeim Laban og Lottu. RósalinC* s^n
ekilssætinu og veifaði með alpahúfunni sinni, þegar
kom auga á mig. Hún var rauð og í svona fjarlægS lel ^
út eins og rautt flagg sem notað er til þess
fólk við sprengingum. Og það glampaði á nýf».9®af
irnar sinn hvorum megin við ekilssætið. Þetta leit eig,n gV0
ágætlega út, séð héðan að ofan. Yfir þessu öllu
skiltið hennar Dess(, sítrónugult með svörtum bóks ^
Pabbi kom upp og sagði: — Nú eru þeir hér. Eru £
ekki ennþá tilbúin? og tók O litlu og sængina h0nn 0j-
handlegginn. Mamma leit yfir íbúðina í sfðasta sinn ý
an ég fór ( buxurnar og svo var dyrunum smellt í
eftir okkur. gaggi
— Nú skaltu gera ráð fyrir einhverju skrítnu. ^
pabbi við mömmu á leiðinni niður. Snotrara ökut® ^
erfitt að hugsa sér, fannst mér. Ég heyrði mömmU ^
hveljur þegar hún sá skiltið á dráttarvagninum, °9 p
hvíslaði einhverju að henni til þess að róa hana.
Hvað meintu þau? Mér fannst allt svo snoturt oQ $
ið sást þó svo sannarlega. Fyrst af öllu var Þarfia
af Pip-kastrúllu, sem var svo vel máluð, að manni ^a°.^ 1
hægt væri að taka hana af skiltinu og fara oS
henni. Síðan stóð þar Pip, nei, hvað stóð þarna eigín
PIP-LARSSONS, það stóð þarna og ekkert meirS'
flýtti mér að svefnvagninum, til þess að skoða skn 1 til
Það var alveg eins — kastrúlla. Ég gekk út á got ggir
þess að sjá betur, því skiltin voru sett langs eftu" en
unum. Ég heyrði Dessí útskýra fyrir mömmu. ’ejns
þetta komst ekki allt fyrir á einu, og þetta er a,ve^
gott.
22