Æskan - 01.07.1976, Síða 30

V. KAFLI.
MUGAMBI.
Þegar Tarzan var búinn að fara í kringum eyna og
hafði farið víða um hana, var hann viss um, að enginn
maður var á henni annar en hann.
Hvergi fann hann þess merki, að menn hefðu dvalið
þarna. Þó gat honum skjátlast, því hitabeltisgróðurinn
er fljótur að afmá merki mannaferða, nema því meiri
séu.
Daginn eftir dráp Núma hittu Tarzan og Shíta flokk
Akúts. Aparnir flýðu, er þeir sáu pardusdýrið, en innan
skamms gat Tarzan kallað þá til sín.
Honum fannst það að minnsta kosti þess vert að gera
tilraun til þess að sætta þessa svörnu fjendur. Hann
fagnaði hverju því, er dró huga hans frá þunglyndis-
og sorgarhugsunum, er stöðugt sóttu á hann, þegar hann
var aðgerðalaus.
Það var ekki sérstaklega erfitt að gera öpunum þetta
skiljanlegt, þó að mál þeirra ætti fá orð. En að troða
því inn í hausinn á Shítu, að hún ætti að veiða með
þeim, sem hún taldi sjálfsagða bráð sína, var því n2er
ofvaxið apamanninum.
Meðal annarra vopna Tarzans var langur og traustut
lurkur. Er hann hafði bundið reipi sitt um háls pardus
dýrsins, notaði hann þetta vopn óspart til þess að reyua
að koma urrandi dýrinu í skilning um, að það ætti
ekkt
komid
að
að veiða þessi stóru, loðnu, mannlegu dýr, sem
höfðu nær, er þau sáu áhrif reipisins.
Það var hin mesta furða og því nær kraftaverk,
kötturinn skyldi ekki snúast gegn Tarzan; máski hefur
hann ekki gert það vegna þess, að Tarzan hafði tvisvar
gefið honum ærlegt högg á nasirnar, er hann gerði s,§
líklegan til árásar. Við það tók hann að bera virðiog11
fyrir lurknum.
Það er vafasamt, hvort Shíta hafði enn í liuga upP
haflegu ástæðuna til þess að hún tók að fylgjast tue
Tarzan; líklega hefur hún þó verið geymd einhverS
staðar í fylgsnum liuga hennar og ásamt með pelía
ævintýrum, er hún lifði með apamanninum síðustu dag
ana, orsakað það, að pardusdýrið þoldi Tarzan það> er
hefði sent það í drápshug á sérhvert annað dýr.
Hér við bættist vit mannsins, er hóf hann langt y ^
hin óæðri dýT og gerði honum miklu léttara fyfir 3
ná valdi yfir þeim, er hann komst í náin kynni við þaU
En hvað um það; dögum saman fylgdust að um s^ °
inn maðurinn, pardusdýrið og stóru aparnir. Þau dráp
bráðina í félagi og skiptu henni á milli sín, og eng'U11
í liópnum var ægilegri en hið hörundsmjúka, sterka i
sem fyrir skömmu hafði verið daglegur gestur í möfg
um helstu höfðingjasölum Lundúnaborgar.
Stundum skildu dýrin. Þau fóru þá hvert sem P ^
lysti. Einhverju sinni, er Tarzan hafði einn síns
farið til strandar og lá í sandinum og sólbakaði s ^
horfðu skörp augu og rannsakandi á hann úr ru
skammt frá. ^
Um stund horfði eigandi augnanna hissa á þeI1 ,
hvíta villimann; svo sneri hann sér við og gaf e
lágu
hverjum á bak við sig merki. Og innan skamms
28