Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 22

ARFURINN
Gamall Arabahöföingi arfleiddi syni
sína þrjá að sautján gæðingum, sem
stóðu í hesthúsinu, feitir og fallegir.
Hann mælti svo fyrir að elsti sonur-
inn skyldi fá helminginn af hestunum,
sá næstelsti þriðjapartinn og sá
yngsti níundapartinn.
Bræðurnir voru í stökustu vand-
ræðum að skipta, án þess að fá fyrst
slátrarann til hjálpar. Að síðustu hug-
kvæmdist þeim aö biðja gamlan
mann, sem verið hafði góður vinur
föður þeirra, til aö aðstoða við skiptin.
Gamli maðurinn tók því vel og kom
strax næsta dag, og hafði einn af
sínum eigin hestum með sér. Hann
bætti sínum hesti við hópinn og sagði
bræðrunum að fara nú að skipta.
Elsti bróðirinn tók þá helminginn,
niu hesta, sá næstelsti fékk þriðja
partinn, sex hesta, og þá var níundi
parturinn eftir, það er að segja tveir
hestar.
Þegar búið var að skipta þannig,
tók gamli maðurinn sinn hest og fór
heim til sín. Hver verður þá útkoman
af þessu einkennilega reikningsdæmi
og hvað vakti fyrir gamla Arabahöfð-
ingjanum?
Q\./il jnpieg ‘81-
ja Lunueinig epunju 60 lunuetnm
e!gucj ‘ujnu6u|uj|ei) je ueiuo>|jn
iac) !utejeuns6ngujn ujnujs ujnuos
eje6 ge[||A jnjeg uueq ege ‘jöuju^jej
! jnmæis 6o[uj quba uuiqejv
Iiuie6 jnjeq iJOAqgeuuv — JbVAS
Þetta var á gamlárskvöld. Tindrandi tunglsljós en bitur kuldi undir eins og
komið var út fyrir dyrnar. Pabbi, mamma og amma sátu og biðu þess, 3
miðnættisstundin kæmi og kirkjuklukkurnar hringdu inn nýja árið. Pétur hafð'
verið háttaður ofan í rúm, hann var nefnilega skal ég segja ykkur of lítill til ÞesS
að vera lengi á fótum. En ekki gat hann nú sofnað samt.
Úr rúminu sínu gat Pétur séð út um gluggann. Geislarnir frá tunglinu léku vl
frostrósirnar á rúðunni, svo að þær urðu líkastar ævintýraskógi með stórum
trjám, þar sem silfursvölur voru á kappflugi og fiðrildi flögruðu til og fré. 09
þarna sá hann hreindýr, sem gægðist fram og kinkaði kolli! Og þarna
_ æ-®’
að
honum rann kalt vatn milli skinns og hörunds! Því að Pétur gat ekki betur séð en
að þarna kæmi bráðlifandi úlfur, — kæmi á harða spretti og stefndi beint a
hann. En þetta var silfurúlfur en ekki svona venjulegur grágulur úlfur, eins og
þeir sem hafast við úti á öræfunum. Og hvað haldið þið: hann ganaði beint a
rúminu hans Péturs litla!
— Langar þig til að ríða dálítinn spöl? spurði úlfurinn og hló.
— Já, e-en bíturðu mig þá ekki? spurði Pétur. Honum var svona um og °
lenda í svona stórræðum.
— Engin dýr bíta, sem eiga heima í skógunum, sem ég kem úr, og það 9erir
norðangaddurinn meira að segja ekki heldur.
— Þá langar mig til að ríða með þér, sagði Pétur og settist klofvega á bakið a
úlfinum. Og svo þutu þeir af stað — hú-hei, hú-hei, og beint inn í silfurskógínn'
sem frostið hafði málað á rúðuna.
— Hvað ertu nú annars að fara? spurði Pétur.
— í Gamlárshöllina, þar sem stjörnudrottningin á heima, svaraði úlfurinn og
herti á sér, svo að vindbelgingurinn fyllti skyrtuna hans Péturs.
Og nú hvarf skógurinn bráðum, en í stað hans kom himinhátt fjall, en e^f
uppi á fjallstindinum stóð kastali úr skírasta kristalli. Og svo komust þeir ^
og ofar, yfir tinda og út á brúnir hengiflugs, en allt þetta hljóp úlfurinn með si
dýrmætu byrði og á endanum nam' hann staðar fyrir utan kastalahliðið. En P
stóð tunglriddarinn á verði, og var með tunglið eins og skjöld á maganum-
ÆVINTÝRI Á GAMLÁRSKVÖLD
Eftir Jörgen Bioch