Æskan - 01.11.1978, Blaðsíða 47

JÖLASAGA
eftir Ottar Karhrud
Bylurinn
E
^yvindur á Bakkabæ ytti prjona-
húfunni aftur á hnakka og horfði
9agnrýninn á svip á göturnar, sem
hann hafði mokað í snjóinn og lágu
frá íbúðarhúsinu til fjóssins, hest-
hússins, skemmunnar og auðvitað
lfka til litla hússins með hjartanu í
hurðinni. Svo þurrkaöi hann sér um
ennið með vettlingnum. Já, þá var
Þessu aflokið, en ekki hélt hann, að
Það kæmi að miklu gagni, himinninn
hvolfdist grár og þungbúinn yfir daln-
Ufh, og allt útlit var fyrir öskubyl.
En í kvöld var þó einu sinni jóla-
kvöldiö og því var engin furða að
Eyvindur mokaði snjóinn allt í kring-
Urr> bæinn, enda þótt veðurútlitið
benti helst til þess, að allt verkið væri
unnið fyrir gýg. Og auk þess hafði afi
9amli klórað sér í lærinu og sagt,
"hann gengur yfir með snjó í kvöld“,
..Ég þakka þér innilega fyrir að þú
bjargaðir lífi sonar míns, en hann
hafði sjúkdóm, sem ekkert gat
^knað nema matur frá mann-
heimum, svo hann þreifst ekki og
b°raðist niður, en þú tókst þinn eina
úita og gafst honum, og vildir sjálf
^eldur líða sult, heldur en að láta
^ann fara svangan frá þér. Og nú skal
e9 launa þér fórnfýsi þína. Taktu við
kessum kistli, en í honum eru
Þeningar og skartklæði, sem þú skalt
i'iaeðast, þegar þú giftist. — Ég hef
valdið hvarfi smaladrengjanna
beggja, en þeir voru tökubörn, eins
°9 þú og var illa með þá farið. Annar
heirra er nú hjá góðu fólki og er
efnispiltur, en hinum vísaði ég til
skips, sem lá í höfninni og er hann nú
að læra til sýslumanns í Kaupmanna-
böfn. Hann verður sýslumaður hér í
og hefði afi sagt það, þá mátti ganga
að því sem vísu, að snjórinn myndi
fara að sáldrast niður eins og eftir
skipun, jafnt fyrir það þótt loftvogin
hefði ef til vill spáð sólskini og ágætu
veðri. ..
Eyvinour gekk burtu og setti skófl-
una á sinn stað í geymslunni. Síðan
gekk hann þvert yfir hlaðið með
hendurnar vandlega faldar í buxna-
vösunum. Vegurinn heiman frá bæn-
um var aðeins markaður af tveimur
sleðasporum. Þau voru eftir Símon í
Koti, sem hafði einmitt verið að sækja
heyhlass heim að Bakkabæ.
Eyvindur stóð kyrr um stund, djúpt
sokkinn niöur í hugsanir sínar. Hann
hafði ágætt útsýni, því að Bakkabær
lá ofan til í dalshlíðinni og þaðan
blasti dalurinn allur við. Niðri á dal-
botninum rann áin og héöan frá séð
leit hún út eins og breiður grár borði.
Frá öllum reykháfunum stigu reykjar-
sýsiunni og er mannsefnið þitt. Og þú
mátt geta nærri að hyskið hér á
bænum fær makleg málagjöld, er
hann tekur við völdum". — Að því
búnu hvarf konan.
Gunna var hálf utan við sig lengi á
eftir, en fór svo að skoða í kistilinn,
sem var úr skíra gulli. í honum var
budda full af gullpeningum og
klæðnaður svo glæsilegur, að Gunna
gat ekki ímyndað sér að nokkur
prinsessa ætti annan eins.
Þegar fólkið kom heim sáröfundaði
það Gunnu af öllum þessum djásnum,
og húsfreyja vildi taka allt af henni og
sagði, að Gunna væri ekki þess verð
að bera slíkt, en nú var Gunna ekki
lengur niðurlút og undirgefin hús-
freyju og horfði fast í augu henni og
sagði ákveðin: ,,Nú er ég að fara
héðan, og ekki skal ég þakka ykkur
súlur upp í loftið og Eyvindur hugsaði
með sér, að þau þarna niðurfrá hefðu
líklega sitthvað að snúast við undir-
búninginn fyrir kvöldið.
Hvað átti hann nú að taka sér fyrir
hendur? Inn gat hann ekki farið, því
að þar voru mamma og Marit, vinnu-
konan, önnum kafnar við að steikja
og elda, og honum hafði verið
stranglega bannað að vera fyrir.
Skyldi Eiríkur vera heima? Hann var
kannski ekki búinn að bera inn eldi-
viðinn ennþá.
Allt í einu rétti Eyvindur úr sínum
litla og þéttvaxna líkama. Svei mér þá,
ef það var ekki einhver að koma á
skíðum yfir túnið að Neðra-Túni. Já,
svo sannarlega, það var Eiríkur og
hann stefndi heim að Bakkabæ.
Þegar Eiríkur nálgaðist Eyvind,
heitur og móður eftir brekkuna, spýtti
Eyvindur hraustlega um tönn.
gott viðurværi, en hafðu pennan gull-
pening, til að svala ágirnd þinni, en
Smala tek ég með mér í hans stað“.
Síðan gekk hún burt til þess bæjar, er
móðir hennar dvaldi á og Smali á eftir
henni.
Guðrún var nú orðin stórrík og
keypti stóra jörð og búslóð handa
móður sinni og systkinum. Spá álf-
konunnar rættist og Gunna varð hin
mesta lánskona og alltaf veitti hún og
sýslumaður vel því fólki, er minna
mátti sín í þjóðfélaginu. Þau áttu mörg
börn og er margt góðra manna frá
þeim komið.
Aldrei varð hún aftur vör við álf-
konuna.
(Frumsamið eftir þjóðsögulegri
fyrirmynd).
Austurland.