Æskan - 01.11.1978, Síða 68

Douglas Whitney
LAKARFAN
■ etta er jólasaga, skal ég segja
ykkur. Eiginlega ætti maður ekki að
vera aö safna öllum þessum fallegu
sögum um alúð og sjálfsfórnir til þess
aö geyma þær til jólanna. Þær ættu
— ef þær eru sannar á annað borð —
að vera jafn góðar á hvaða tíma árs
sem er. Þessi saga hérna segir frá
Robert Parker. Þið munið kannski eftir
honum? Ef þið eruö oröin gömul þá
hafið þið eflaust séó hann einhvers
staðar á leiksviði.
Sjálfur man ég ekki eftir honum. Ég
er of ungur til þess. En Parker var
mikill leikari og lék einkum skap-
gerðarhlutverk. Hann ferðaóist um
landið þvert og endilangt í mörg ár
með bestu leikfélögum, og vakti alls
staðar athygli fyrir gáfulegan
og næman leik.
Vikuna fyrir jólin var hann alltaf í
New York og kom þá í Hlébarða-
klúbbinn á hverjum degi, en það er
félag hinna betri leikara. Þar sat hann
löngum með stéttarbræðrum sínum
og talaði um leikhús og rifjaði upp
gamla viðburði. Það var alltaf fjöl-
mennt í klúbbnum um þær mundir.
Vikurnar fyrir stórhátíðar eru alltar
slæmar fyrir leikhúsin, því að allir hafa
um annað þarfara aó hugsa en fara
leikhús.
Parker var af fátæku bergi brotinn
og gleymdi aldrei hvernig það var að
fá sig ekki saddan. Á hverju ári hélt
hann góðgerðarskemmtun og þar
aðstoðuðu menn úr klúbbnum
ókeypis. Ágóðanum var varið til aö
kaupa körfur með jólamat og jóla-
gjöfum, sem var útbýtt í anddyri
klúbbsins á aðfangadagskvöld. Sumir
félagsmennirnir óku meira að segja
um borgina með körfurnar til þeirra,
sem voru of gamlir og lasburða til
þess að geta vitjað um þær sjálfir. Og
á hverju aðfangadagskvöldi ók Park-
er um á stórum vörubíl og útbýtti
jólakörfum til þeirra, sem hann vissi,
að þörfnuðust þeirra mest. Ef það var
mikill snjór notaði hann sleða í stað
bifreiðarinnar og ók á milli eins og
jólasveinn. Það kom aldrei fyrir, að
nokkur leikari, hversu dyntóttur sem
hann var, færðist undan að aðstoða
vió skemmtanirnar hans. Og ýmsir,
sem ekki gátu komist til New York um
jólin, sendu honum peningagjafir 1
samskotasjóðinn, sem uppbót fyrir,
aó þeir gátu ekki hjálpað til öðruvísi.
Parker var gamall og fékk minna að
gera en áður. Þegar hljómmyndin
kom varð kreppa hjá öllum leikhúsum
í heiminum.
Eitt kvöldið sagði hann í klúbbnum:
— Herrar mínir! Ég fer að verða gam-
all. Það fer að verða tími til þess, að ég
leggi farðann og búninginn á hilluna
og dragi mig í hlé. En áður en ég gen
þetta ætla ég að biðja ykkur, félaga
mína, að lofa mér einu. Haldið þiö
áfram að gefa fátæklingunum jóla-
körfur. Ég get ekki starfað aó því með
sama dugnaðinum og áður. Viljið þið
gera þetta fyrir mig, góóir félagar?
Leikarar eru tilfinninganæmir menn
og fljótir að hrífast. Þeir lofuðu því
hátíðlega, að gamla venjan með jóla-
körfurnar skyldi í heiðri höfð fram-
vegis, og klúbburinn heiðraði Parker
meó því að gera hann að heiðursfé-
laga.
Parker kom nú sjaldnar í klúbbinn
en áður. Með árunum, sem liðu,
þynntist hin gamla vinafylking hans.
Þeir gömlu hurfu og aðrir yngri komu í
staðinn, og gamla venjan með jóla-
körfurnar gleymdist og féll úr sög-
unm.
I fyrra kom Parker gamli í klúbbinn
rétt fyrir jólin. Hann var afar ellilegur
- kengboginn og hárið alhvítt.
— Herrar mínir, sagði hann og stóð
upp. Þetta verður víst í síðasta sinn,
sem ég bið um orðið hérna í klúbbn-
um. Og nú ætla ég að biðja ykkur
bónar. Eins og sumir ykkar kannski
muna, var jólagjafaútbýtingin mín
besta skemmtun og eina áhugamál
utan leiksviðsins. Ég er kominn af fá'