Æskan - 01.02.1980, Qupperneq 14

afrískir
skóladrengir
segja frá
4. KAFLI
FRÁSÖGN KEKÚTA
Marteinn er svo lítill, hann veit ekki
neitt. Leyfðu mér að segja hvítu
börnunum frá skólanum, sagöi
Kekúta.
Hver er lítill, Kekúta? Hvað þýðir
gælunafn þitt Ding-ding? spurði
presturinn, (Ding-ding þýðir Lilli litli).
Það er bara mamma sem kallar mig
Ding-ding. En nú er ég orðinn stór
strákur og hef verið þrjú eða fjögur ár
í skóla. Þú mátt ekki segja neinum frá
gælunafninu, sagði Kekúta.
Ég skal ekki gera það ef þú lofar að
skrifa eitthvað skemmtilegt, sagði
presturinn.
Ég skal reyna það, sagði Kekúta, og
svo byrjaði hann að skrifa.
Pabbi minn er gullsmiður, en þar
sem enginn er jafnlaginn við málma
og hann verður hann stundum að
smíða hluti úr járni. En auðvitað þarf
hann líka að rækta jörðina, án þess
mundum við tæplega hafa nóg að
borða.
Húsaþyrpingin okkar er mjög stór, í
henni eru margir kofar, því að fyrir
utan allar mæður mínar, alla bræður
mína og systur, búa hjá okkur margir
iðnnemar. Þið munduð ekki vita
hverjir drengjanna væru synir pabba,
vegna þess að mæður mínar eru sér-
staklega góðar við iðnnemana, þar
sem þeir dvelja langt í burtu frá fjöl-
skyldum sínum. Sumir iðnnemarnir
eru tólf ára eins og ég, aðrir eru eldri,
og nokkrir eru yngri.
Þó að ég teljist ennþá drengur og
hafi ekki verið tekinn í tölu fullorð-
inna, er mér leyft að sofa hjá iðnnem-
unum, langt í burtu frá mömmu. Það
er afskaplega gaman. Við segjum
sögur alla nóttina. Þeir segja mér
heilmikið um fjölskyldur sínar og ég
get sagt þeim endalaust frá skólan-
um. Við hættum aldrei að tala fyrr en
pabbi kemur inn með tágastafinn!
Hann hefur aldrei notað hann til þess,
sem ég held að hann sé ætlaður. En
samt hættum við strax að tala.
Stundum þegar ég á frí í skólanum
fer ég með pabba og iðnnemunum að
kaupa gull. Við erum margar vikur að
ganga báðar leiðir, og sjáum nýja
staði og nýtt fólk. En venjulega koma
konurnar sjálfar með gullió þegar þær
vilja fá smíðaða skartgripi. Mér leiðist
að pabbi skuli stundum smíða hlújárn
og önnur verkfæri. Einhver annar,
sem er ekki eins góður smiður og
hann gæti gert það. Það er miklu
skemmtilegra þegar hann smíðar
byssur fyrir veiðimennina. Einu sinni
lofaði veiðimaður mér að fara með sér
að veiða villisvín og antilópu. Ég skil
ekki að menn skuli vera að skjóta
villisvín fyrst enginn borðar þau. En
þið verðið að fyrirgefa ég ætlaði að
segja ykkur frá skólanum.
Faðir minn og höfðingi þorpsins
komu sér saman um að ég skyldi
ganga í skóia. Pabbi segir að lestrar-
kunnátta sé mjög nauðsynleg og ég
veit að það er alveg rétt hjá honum.
Um verslunartímann selja allir
bændur jarðhneturnar sínar til
líbönsku kaupmannanna. Þeir láta
mig fara með sér — já, mig „Lilla
litla", vegna þess að ég get lesið hve
mikið ríkisstjórnin borgar okkur fyrir
þær. Ég get lesið rétt á vigtina, marg-
12