Æskan - 01.09.1983, Blaðsíða 8

En þá gerðist dálítið, og þau stirðna
upp. Hanna flýtir sér að slökkva á
kertinu. Því að fyrir utan húsið heyra
þau einhvern nálgast. Það hlýtur að
vera fullorðinn maður. Hann stígur svo
þungt til jarðar og stynur og dæsir (
sífellu.
- Sjáið þið nokkuð? hvíslar Ingunn.
- Uss! svarar Hanna lágt.
Það verður líka allt kyrrt úti fyrir.
Heyrist bara í bíl uppi á veginum. Og
svo niðurinn utan af hafinu. Höfðu þetta
bara verið ofheyrnir? Nei, þarna
gengur hann af stað aftur. Hann kemur
nær. Gengur út á trépallinn fyrir framan
gluggann þar sem leynilöggurnar eru.
Þau heyra marrið í plönkunum. Fóta-
takið kemur alveg að glugganum. Þar
stansar það.
Óli stendur alveg við gluggakarminn.
Skyndilega finnur hann andardrátt
mannsins fyrir utan á kinninni á sér.
Heitan andardrátt og lykt af sterkum
lauk og tóbaki.
Óli þorir ekki að anda sjálfur. Hann
má ekki anda núna. Bara að þau hin
komi ekki upp um sig. Þá er ekki gott að
vita hvað gerist. Því að þetta hlýtur að
vera glæpamaður. Það er enginn sem
heyrir til þeirra þótt þau hrópi á hjálp
hérna. Hjartað í Óla fer hamförum í
brjósti hans.
En þarna hverfur lauklyktin. Úff!
Loksins getur Óli andað svolítið sjálfur.
En ef maðurinn kemur nú aftur?
Kannski ætlar hann hingað inn.
Það hlýtur að vera eitthvað gruggugt
við þetta. Hann læðist svo gætilega
um. Nú gengur hann fyrir hornið. Inn
um dyr. Sömu dyrnar og börnin komu
inn um. Undir fótum hans marrar í
snjónum á trégólfinu fyrir framan skrif-
stofuna.
Eiga þau að reyna að hrópa á hjálp?
Eða lýsa beint í andlitið á honum? Óla
er líka mál að pissa. Honum hefur
aldrei verið svona mikið mál. En ef
hann færir sig aðeins þá . ..
- Hm . ..hm . . .
Það er maðurinn sem ræskir sig.
Hann er stansaður aftur. Hann kemur
ekki nær. Fótatakið berst inn í annað
herbergi.
- Er einhver hér? hvíslar hann. -
Ertu hér? Hm . . .
Leynilöggurnar heyra I eldspýtu sem
kveikt er á. Skrjáf í pappír.
- Fimmtudag, hvíslar maðurinn. -
Fimmtudag, stendur hér. Og það er
bara þriðjudagur í dag. Hm.
Hann gengur aftur af stað. Nú
gengur hann hraðar. Út um dyrnar og
síðan hljóðnar fótatakið og hverfur.
- En óhugnanlegt, segir Ingunn skjálf-
rödduð. - Kannski ættum við að segja
lögreglunni frá þessu.
- Nei, láttu ekki svona. Hanna tekur
í hönd hennar.
- Ég verð að fara út að pissa, segir
Óli. - í hvelli. Kemurðu með, Rúnar?
Nokkru seinna standa þau öll fjögur í
herberginu þar sem maðurinn hafði
verið. Hanna er búin að kveikja á
vasaljósinu sínu. Herbergið fyllist af
óhugnanlegum skuggum. En þau
verða að reyna að venjast slíku ef þau
ætla að verða leynilöggur.
Allt er blautt þarna inni. Og vindurinn
berst inn um stórt gat á þakinu.
- Nú verðum við að leita að spor-
um, segir Hanna.
- Heyrðuð þið ekki þegar hann tal-
aði? hvíslar Rúnar. - Mér finnst ég hafi
heyrt þessa rödd áður.
- Hann tautaði bara, hvíslar Óli-
- Þetta líktist einhverjum sem ég
þekki, segir Rúnar. - En hverjum? Ja<
nú veit ég. Nei annars, það getur ekki
verið hann.
- Hver þá? spyr Ingunn.
- Kristinn . . . Kristinn skólastjóri.
- Ertu vitlaus? Óli snýr sér að
Rúnari til að sjá hvort hann sé búinn að
missa vitið. - Kristinn skólastjóri er
ekki að læðast hér á kvöldin. Hann
stjórnar skólanum.
- Nei, það getur ekki verið hann.
Þetta er áreiðanlega vitleysa hjá mér.
- Við verðum að leita að sporum,
segir Hanna. - Kannski er eitthvað
mikilvægt hérna.
En þau sjá ekkert annað en sporin
eftir manninn. Og þau hverfa áreiðan-
lega einhvers staðar uppi á veginum.
- Sjáið þið þetta! Hanna er víst búin
að sjá eitthvað merkilegt.
- Hvað er þetta? segja hin og
hrökkva við.
- Nokkur pappírssnifsi. Þurr papp'
írssnifsi. Allt annað er blautt hérna. Það
er áreiðanlega eitthvað sem hann hefur
haft með sér. Svo hefur hann fleygt Þvl
hér.
Þau breiða úr samanvöðluðum papP'
írsmiðunum. Fjögur stykki. Þau leggí3
þau á bekk og reyna að setja þau sam-
an. Pappírssnifsin minna Óla á eitt-
hvað. En hann getur ómögulega mun-
að hvað það er.