Æskan - 01.09.1983, Qupperneq 25

Önnu þótti vænt um öll dýr, sem
hún þekkti, nema rauða bola. -
Hann var mannýgur, svo að það
v3r engin furða, þó að henni væri
ekki vel við hann. En til allrar ham-
in9ju var hann lokaður inni í girð-
ir>gu, sem hann gat ekki komist út
úr, þegar hliðið var aftur, eins og
Vera átti. Anna fór oft fram hjá girð-
in9unni, þegar hún rak kýrnar í
haga eða sótti hesta. Stundum sá
hún þá bola, og flýtti sér þá alltaf í
hurtu eins og fætur toguðu.
hað var einu sinni á sunnudags-
^orgni snemma sumars, að Anna
v3r óvenju kát, því að hún var í nýj-
Urn kjól. Hún átti upphaflega ekki
að fara í kjólinn, fyrr en hún var
búin að reka kýrnar. En hana lang-
aði svo afskaplega að fara í kjólinn,
ðegar hún klæddi sig um morgun-
lnn, að mamma lét það eftir henni.
Anna lofaði auðvitað að óhreinka
ekki kjólinn.
Anna rak kýrnar og gekk það vel.
^n svo var hún með brauðsneiðar,
Sern hún ætlaði að gefa Blesa.
Honum þótti brauð mjög gott. Önnu
Þótti ósköp vænt um Blesa. Hann
v3r svo þægur. Hann stóð alltaf
^yrr, þegar hún þurfti að ná í hann,
eða kom á móti henni, og beit ró-
legur meðan hún klifraði á bak.
Stundum fékk hún að fara á Blesa
til kirkju á sunnudögum, og einu
sinni hafði hún riðið honum í berja-
mó.
Blesa þótti líka vænt um Önnu, af
því að hún kembdi honum oft; en
einkum hafði hún hænt hann að
sér með því að gefa honum brauð
og annað hnossgæti, hvort sem
hún sá hann heima eða úti í haga.
Anna sá, hvar Blesi var á beit
skammt frá girðingunni. - Hún
stefndi þangað. En allt í einu fór hún
að hrópa á hjálp, því að hún sá, að
boli var kominn út úr girðingunni og
stefndi á hana. Annað hvort hefur
einhver skilið eftir opið hliðið, eða
bola hefur tekist að fella girðing-
una. Anna kallaði á pabba sinn af
öllum kröftum. En hann var inni í
bæ og svo langt í burtu, að neyðar-
óp hennar heyrðust ekki þangað.
En Blesi leit upp. Hann hefur lík-
lega skilið, að Anna var í hættu
stödd, því að hann kom til hennar á
harða stökki og nam ekki staðar
fyrr en hjá þúfunni, sem Anna stóð
á. Hún hafði ekki tíma til að gefa
Blesa brauðið, en tók þegar í
herðatoppinn á honum og klifraði á
bak. - Það mátti ekki seinna vera,
því að boli var kominn á sama
augabragði. En Anna var nú úr allri
hættu. Hún hélt sér með báðum
höndum í faxið á Blesa, og hann
hljóp með hana heim að bæ.
Anna gaf Blesa brauðið, þegar
heim var komið. Hún strauk hann
og kjassaði og þakkaði honum inni-
lega fyrir hjálpina. „Þú hefur bjarg-
að lífi mínu, elsku Blesi minn,“
sagði hún. Svo hljóp hún inn í bæ-
inn.
„Hvernig gastu farið svona með
kjólinn þinn, barn?“ sagði mamma
hennar, þegar hún sá nýja kjólinn
útataðan í hári og hrossamóðu.
Anna sagði þá frá ævintýri sínu og
fékk auðvitað engar ákúrur, þó
kjóllinn liti illa út. En allt heimilisfólk-
ið þyrptist utan um Blesa, til að
votta honum þakklæti sitt og að-
dáun. Síðan fór pabbi Önnu, ásamt
nágrönnum sínum, að reka bola inn
í girðinguna. Þeir gengu vel frá
grindinni í hliðinu, svo að boli skyldi
ekki sleppa út í annað sinn.