Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 23

i/insdóttu r
”Ég held að ég nenni ekki að fara á
Þeim tíma,“ sagði amma. „Ég kæri
m*g ekki um að koma eins og brennd-
u*" snúður heim.“ Og nú skellihló hún.
<»En amma,“ sagði ég, „ferðu þá
ekkert?“
»Jú, jú, ég fer einhverntíma," svar-
aði hún hress í bragði eins og ein-
hverntíma væri strax á morgun.
Það var komið fram í maí þegar hún
frétti af Noregsferð sem fyrirhuguð
yar fyrir aldrað fólk. Það átti að dvelj-
ast á hóteli og fara þaðan í styttri og
iengri skoðunarferðir. Öllum fannst
að þetta væri einmitt fyrir örfimu og
hún var himinlifandi. Hún pantaði far
°g allt var í himnalagi. Það kom í ljós
að frænkan, sem ekki vildi fara'á sólar-
strönd, vildi endilega fara til Noregs.
Aður en langt um leið voru þær orðnar
fjórar vinkonur sem ætluðu saman.
Það var talað um Noreg seint og
snemma. Svo leið að þeim tíma þegar
atti að borga inn á ferðareikninginn.
Þá kom babb í bátinn. Það var ekki
nægileg þátttaka. Þeir voru hreinlega
hættir við ferðina. Við vorum alveg
miður okkar en amma hló. „Ja, nú
dámar mér ekki,“ sagði hún. „Þetta
fer að verða skemmtilegt.“ Ég sá nú
ekkert skemmtilegt við þetta.
Og amma hélt áfram að grúska í
bæklingum.
„Ég dett ofan á eitthvað, blessuð
verið þið,“ sagði hún þegar við vorum
að vorkenna henni. Og viti menn.
Einn daginn dettur ómerkilegur
auglýsingapési inn um bréfalúguna.
Þar var auglýst 14 daga hópferð til
Noregs. Það átti að sigla með Norröna
og aka um Noreg þveran og endi-
langan. Eini gallinn var sá að ferðin
var farin úr fjarlægu þorpi þar sem
amma þekkti engan.
„Vissi ég ekki,“ sagði amma.
„Þarna kemur draumaferðin.“
Og hún hringdi í vinkonurnar. Tvær
voru til í að fara en ein treysti sér ekki
í siglingu. Þá hættu hinar við og amma
var aftur orðin ein síns liðs.
„Þetta er allt í lagi. Þetta er áreiðan-
lega ágætisfólk allt saman," sagði hún.
„Ég verð ekki lengi ein á báti.“
Og nú gekk allt eins og í sögu. Þátt-
takan var næg, það var borgað inn á
ferðareikninginn og amma keypti
gjaldæyri. Einn daginn viku fyrir
brottför kom amma til okkar og var
eitt sólskinsbros.
„Hugsið ykkur,“ sagði hún, „hún
Hanna ætlar með mér. Ekki hefði ég
getað fengið betri ferðafélaga."
Og þannig komst amma loks í utan-
förina með vinkonu upp á arminn; og
þessa ódrepandi bjartsýni. Líklega er
það besti förunauturinn sem nokkur
getur átt.
Amma sagði að þarna hefðu for-
lögin áreiðanlega verið að verki því að
þetta hefði verið eins og ævintýri.
Ennþá er hún að segja mér sögur úr
ferðalaginu. Þær eru allar um eitthvað
skemmtilegt. Hafi eitthvað miður gott
borið við hefur hún amma áreiðanlega
gleymt því strax. Hún sér aldrei nema
björtu hliðarnar.
\
23