Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 31

þessi starfi okkar af áhuga, rétt okkur
hjálparhönd og hrósað okkur fyrir það
hve myndarlegur kösturinn væri orð-
inn. Við krakkarnir vorum líka búin
að reikna það út að bálið mundi sjást
frá sjö eða átta bæjum í nágrannasveit
okkar hinum megin fjarðarins.
Og svo runnu jólin upp með allri
sinni dýrð og fögnuði og við nutum
þeirra innilega og flest okkar gleymdu
þá áramótabrennunni í bili. Á fjórða í
jólum, sem bar að þessu sinni upp á
laugardag, efndi fullorðna fólkið til
dansleiks í fundarhúsinu sem svo var
kallað. Á dansleikinn kom fólk víða
að úr sveitinni og jafnvel ná-
grannasveitum og stóð hann fram eftir
nóttu. Og þótt því fari fjarri að ég vilji
halda því fram að drykkjuskapur hafi
verið mikill í Hrútafirðinum í þá daga
þá munu þó einhverjir dansgesta hafa
verið orðnir talsvert við skál um það
leyti sem samkomunni lauk. Og eins
og oft vill verða taka menn þá upp á
ýmsu sem þeir mundu ógjarnan gera
nllsgáðir. Nema hvað: Þegar við
krakkarnir komumst á kreik daginn
eftir dansleikinn sáum vð brátt að
kösturinn okkar var brunninn til ösku
eða því sem næst. Margra vikna erfiði
okkar hafði verið að engu gert um
nóttina; einhverjir dansgestanna
höfðu kveikt í kestinum og látið hann
brenna upp. Reiði okkar og gremju
verður ekki með orðum lýst. Þarna var
allt strit okkar að engu orðið, allir
útreikningar okkar á því hve bálið
mundi sjást víða að engu gerðir. Mikil
lifandis undur vorum við reið og sár.
Og eftir óþveginn skammalestur yfir
þeim sem kveikt höfðu í kestinum,
hverjir sem það væru, gripum við til
þess ráðs sem löngum hefur verið ein-
hver besta huggun lítilmagnans þegar
sterkari aðilar hafa gert eitthvað á
hluta hans. Við reyndum að hnoða
saman kröftugri skammavísu um þá
sem kveikt höfðu í kestinum. Og eins
og efni stóðu til varð þetta heldur ljót
vísa enda bar skapofsinn rímlistina al-
gerlega ofurliði:
Bruíu staura bálreiðir,
bull og dellu sögðu,
brenndu poka blindfullir,
bálið eyðilögðu.
Ekki veit ég hvort vísan hefur nokk-
urn tíma borist til réttra eyrna en hitt
veit ég að okkur krökkunum var tals-
verð svölun í þessum ófagra kviðlingi.
Nú var sem sé útséð um það að við
gætum fagnað áramótunum með
myndarlegri brennu eins og við
höfðum ætlað okkur og við vorum
ákaflega niðurdregin. Líklega höfum
við borið okkur meira en lítið illa því
að ýmsir góðir menn úr hópi fullorð-
inna fengu brennandi áhuga á að
hjálpa okkur til að koma upp stórri
brennu á þrettándakvöld. Fór svo að
sá bálköstur varð sýnu stærri en hinn
fyrri og á þrettándakvöld var kveikt í
honum að viðstöddum öllum rólfærum
krökkum í þorpinu, auk margra full-
orðinna. Var þetta hin glæsilegasta
brenna og lengi til hennar vitnað.
31