Æskan - 01.01.1986, Blaðsíða 41

kaupmaðurinn tók glaðlega
undir.
~~ Við erum komin hérna með
ryksuguna sem ég keypti hjá
þér fyrir jólin.
~ Já, ég sé það, svaraði
kaupmaðurinn og starði
undrunaraugum á ryksuguna.
Er eitthvað að henni?
~~ Er eitthvað að? át konan
UPP- Það er ekki laust við það.
Hún er alveg handónýt, gerir
ekkert gagn lengur.
~~ Hún var alveg einstaklega
góð í byrjun, sagði gamli
maðurinn afsakandi. Við vor-
um himinlifandi yfir henni í
a la staði. En svo, nokkra síð-
ustu daga, er eins og hún sé
gjörbreytt, eins og við höfum
arið vel með hana og verið
henni góð í alla staði. Þetta er
alveg óskiljanlegt. Ég vona að
það sé hægt að gera við hana
því að við viljum helst af öllu
eiga hana áfram.
— Já, tók gamla konan undir,
við ætlum að biðja þig að
reyna allt sem hægt er til að
finna hvað er að. Okkur er
farið að þykja svo fjarska vænt
um hana.
Kaupmaðurinn lyfti nú
ryksugunni upp á borðið til að
sjá hana betur.
— Ja, nú er ég alveg hissa!
hrópaði kaupmaðurinn. Svona
nokkuð hef ég aldrei séð í
mínu langa starfi!
— Ó, sagði konan kvíðin, er
þetta mjög slæmt? Verðum við
að fá aðra?
— Æ, er það virkileg satt?
spurði gamli maðurinn og
horfði angistaraugum á
kaupmanninn yfir gleraugun
sín.
Nú fór kaupmaðurinn að
skelli- skellihlæja.
— Nei, góðu hjón, sagði hann
glaðlega.
Það er ekkert alvarlegt að.
Þessi ryksuga er bara full! Hún
er að springa! Það þarf bara að
tæma hana!
— Ó, hamingjan góða! hvað
við höfum verið miklir kjánar
sögðu gömlu hjónin.
Svo fóru þau glöð heim og
þegar þau voru búin að tæma
pokann fékk ryksugan lystina
og tók gleði sína aftur.
Endir.
_____________________ J
41