Æskan - 01.11.1986, Qupperneq 11

Fátækí drengimnn
Þessi saga gerðist fyrir mörgum árum.
Það var aðfangadagur og snjóaði.
Sigga litla var á leið í kirkju og leiddi
foreldra sína. Hún hugsaði um jóla-
gjafirnar sem biðu í hrúgu undir jóla-
trénu heima. Hún sá þær fyrir sér og
byrjaði að telja á fingrum sér: Ein frá
pabba og mömmu, önnur frá Gunnu
ömmu, ein frá Sigurði afa, ein frá...
Hún var rifin upp frá hugsunum sínum
þegar lítill drengur, sem stóð skammt
frá kirkjunni, gaf sig á tal við
þau.
„Það verða engin jól heima hjá
mér,“ sagði strákurinn að fyrra bragði
og horfði á þau vondaufum augum.
Hann var veiklulegur að sjá og í
gömlum, snjáðum fötum.
„Af hverju ekki, vinur?“ spurði
pabbi vinalega og þau stönsuðu.
„Mamma mín er veik og á enga
peninga,“ sagði strákurinn með tárin í
augunum.
„En hvar er pabbi þinn?“ spurði
pabbi Siggu.
„Eg hef aldrei átt neinn pabba,“
sagði hann.
Pabbi Siggu varð vandræðalegur og
bað strákinn um að fara heim til
mömmu sinnar og vera hjá henni. Síð-
an héldu þau áfram göngunni. Sigga
var dálítið undrandi yfir þessu sér-
kennilega samtali. Henni fannst strák-
urinn dónalegur að vera að stöðva þau
svona og láta þau vorkenna sér. Hún
sneri sér við og sá að hann horfði á
eftir þeim. Hún fylltist vanþóknun og
leit aftur af honum.
Sigga ætlaði að halda áfram að
hugsa um jólabögglana en gat það
ekki. Strákurinn hafði komið róti á
huga hennar. Henni varð hugsað til
500 króna seðils, sem hún átti í vasan-
um, og velti fyrir sér hvað strákurinn
og mamma hans gætu keypt fyrir
hann. Einhver rödd hvíslaði að henni
að hún skyldi gefa þeim hann. Sigga
bældi þessa rödd þegar í stað niður og
sagði við sjálfa sig: „Hann á ekkert í
honum. Það er ég sem á hann. Sigurð-
ur afi gaf mér hann í gær fyrir að
hjálpa sér lítilsháttar.“
Fjölskyldan var nú komin að
kirkjudyrunum og þau löbbuðu inn í
kirkjuna. Þau settust á sinn gamla
góða stað, fjórða bekk. Fljótlega eftir
að þau voru sest hófst messan. Sálmar
voru sungnir og presturinn flutti
predikun. Aldrei þessu vant fylgdist
Sigga með henni af mikilli athygli.
Presturinn talaði mikið um ná-
ungakærleikann. Hann minnti á orð
Jesú þegar hann sagði: „Það sem þér
gerið einum af mínum minnstu
bræðrum gerið þér mér“. Sigga hrökk
við. Hafði hún þá verið vond við Jesú
þegar hún hugsaði illt til drengsins?
Átti hún ekki að gefa honum 500
króna seðilinn, honum sem átti ekkert
en hún átti nóg af öllu? Hún hugsaði
um þetta það sem eftir var messunnar.
Þegar messunni var Iokið hröðuðu
Sigga, pabbi og mamma sér heim á
leið. Aftur mættu þau drengnum þar
sem hann rölti fram og aftur og laut
höfði. Hann var greinilegur mjög dap-
ur. Það skipti engum togum að Sigga
hljóp beint til hans og dró 500 krón-
urnar upp úr vasanum. Eitt andartak
laust þeirri hugsun niður í huga hennar
hvað hún gæti keypt mikið sælgæti
fyrir peninginn — en hún bægði þeirri
hugsun frá sér og rétti stráknum pen-
ingaseðilinn.
„Hérna,“ sagði hún. „Þú mátt eiga
hann. Færðu mömmu þinni hann.“
Drengurinn horfði undrandi á hana.
„Ætlarðu áreiðanlega að gefa mér
hann?“ spurði hann og trúði varla sín-
um eigin augum.“
„Já, eigðu hann!“
„Þakka þér kærlega fyrir,“ sagði
hann hrærður. „Mamma verður svo
glöð!“
Þau horfðust í augu eitt andartak en
svo sneri Sigga sér við og hljóp til
foreldra sinna.
„Þetta var fallega gert af þér,“
sögðu bæði mamma og pabbi þegar
Sigga kom aftur til þeirra og það
gladdi hana ennþá meira að þau
skyldu vera henni sammála.
„Gleðileg jól!“ kölluðu þau til
stráksins áður en hann fór í hvarf.
Hann sneri sér við og veifaði.
„Gleðileg jól!“
Það sem eftir var heimleiðarinnar
var Sigga djúpt hugsi. Hún hugsaði
ekki um jólabögglana lengur heldur
um brún augu sem voru full af þakk-
læti og gleði.
Höfundur: Sigrún Erna Geirsdóttir
14 ára, Sævangi 45, Hafnarfirði.
11