Æskan - 01.11.1986, Qupperneq 40

JÓLATRÉÐ |
stund hérna hjá arninum, sagði
stórbóndinn og fór úr þykka frakk-
anum sínum. Hann var ekki alveg
eins hörkulegur og áður.
Þqr settist á stólbrún og velti
húfunni sinni milli handanna þar til
hún var orðin eins og ólögulegur
bolti.
— Hvernig líður föður þínum?
spurði stórbóndinn allt í einu.
- Svona sæmilega, sagði Þór
dræmt en svo áttaði hann sig og
sagði: Hann er alltaf rúmfastur og
læknirinn segir að hann muni þurfa
að liggja nokkru lengur.
- En móður þinni?
— Hún þjáist alltaf af gigtinni,
sagði Þór.
Stórbóndinn sótti pípuna sína,
tróð í hana tóbaki og kveikti svo í
henni. Hann sat lengi þegjandi og
blés frá sér stórum reykskýjum.
- Hlakkarðu til jólanna? spurði
hann.
Þetta fannst Þór undarleg spurn-
ing. Auðvitað hlakka allir til
jólanna.
— Já, sagði hann. Bara að pabbi
og mamma væru orðin frísk og ég
hefði ekki stolið jólatrénu.
Stórbóndinn ræskti sig.
- Og svo hlakkarðu auðvitað til
að borða allan góða jólamatinn?
hélt stórbóndinn áfram.
- Það verður nú víst lítið um
hann í þetta skipti, sagði Þór. Við
höfum ekki ráð á því. Pabbi hefur
ekki getað unnið sér neitt inn um
langan tíma.
Svo þagði stórbóndinn enn
lengi. Þór sat kyrr og horfði inn í
arineldinn. Hann óskaði þess nú
heitt og innilega að hann hefði ekki
fallið fyrir þeirri freistingu að stela
jólatrénu.
— Þú bíður hérna svolitla stund,
sagði stórbóndinn. Ég ætla að
skreppa og tala við konuna mína.
Hann var ekki lengi í burtu. En
Þór leiddist ekki hið minnsta. Hon-
um þótti aðeins vænt um að mega
vera einn. Hann stalst meira að
segja til að ganga ofurlítið um gólf-
ið og horfa á málverkin og öll
gömlu vopnin sem héngu á veggj-
unum. Hann hafði aðeins lesið um
slíka hluti en aldrei séð þá áður.
Hann hafði heldur ekki dreymt um
að hann fengi að koma heim til
stórbóndans og sjá allt þetta með
eigin augum.
— Ágætt, heyrði hann að stór-
bóndinn sagði fyrir framan og þeg-
ar hann kom inn sagði hann við
Þór:
— Jæja, þú verður nú að fara að
komast heim. Þetta er talsverður
spölur svo að ég ætla að láta einn af
vinnupiltum mínum flytja þig
heim. Blakkur verður ekki lengi
með þig.
Þór ætlaði varla að trúa sínum
eigin eyrum. Gat verið að stór-
bóndinn ætlaði að láta aka honum
heim? Aka jólatrésþjófi heim til
sín?
- Þú-þú-sund þakkir, stamaði
hann.
- Ogþúskalttakajólatréðmeð
Norsk jólasaga
Hannes J. Magnússon þýddi.
þér. Það er betra að þú notir það
en það verði ónýtt hér. Við erum
búin að fá okkur jólatré. En þú
mátt aldrei gera þetta aftur.
— Nei, það skal ég aldrei gera,
sagði Þór. Ég sé svo mikið eftir
því.
— Já, flýttu þér nú að komast af
stað svo að foreldrar þínir verði
ekki hræddir um þig, sagði stór-
bóndinn og opnaði útidyrahurðina.
Þar stóð Blakkur og hafði verið
spenntur fyrir sleðann en í ekils-
sætinu sat Árni vinnumaður.
Þór rétti stórbóndanum hönd-
ina.
- Ég þakka fyrir mig, sagði
hann hátíðlega.
Svo gekk hann hratt niður tröpp-
urnar, greip með sér skíðin og jóla-
tréð og settist á stóran poka sem lá
á sleðanum.
— Já, það er satt, sagði stór-
bóndinn. Það er ýmislegt smávegis
þarna í pokanum sem þú getur gef-
ið henni mömmu þinni. Hún sér þa
kannski um að skipta því.
Áður en Þór hafði gefist tími til
að þakka fyrir var Árni vinnumað-
ur rokinn af stað.
Þór þótti sem hann yrði að veifa
til stórbóndans og það var sannar-
lega ekki missýning: Hann veifaði
á móti.
- Aldrei, hvorki fyrr né síðar,
hafði komið á heimilið nokkur
poki sem hafði svo margt að
geyma. Þarna var alls konar matur
og gjafir ýmiss konar. Þarna var
jólatrésskraut, hnetur, appelsínur
og alls konar góðgæti.
Þið getið nærri að það varð
fögnuður á heimilinu. Er það ekki
undarlegt hvernig allt getur snúist
til góðs þótt illa líti út?
40