Æskan - 01.11.1986, Qupperneq 62

Endurminning Hólmsteins Helgasonar 94 ára
Mér er enn minnisstætt atvik frá
samveru okkar Penna míns þó að liðin
séu meira en 80 ár síðan það gerðist.
Það var komið undir júnílok og farið
að líða að fráfærum sem venjulega
voru snemma í júlímánuði.
Nú var farið að stía sem ávallt var
inngangur að fráfærunum og við Penni
minn vorum að smala lambánum til
stíunar. Við vorum staddir á
Háurðinni og á undan okkur hlupu
tvær lambær sem við höfðum fundið
norðar með fjallinu. Ég vildi komast
fyrir þær og beina þeim vestur á bóg-
inn svo að ég missti þær ekki austur í
fjallið. En þetta tókst mér ekki. Ærnar
voru svo fráar á fæti og hlupu ofan í gil
sem nær nokkuð upp í fjallið milli
urðanna og urðarbalans en austan við
gilið náðu klettabeltin í fjallinu lengra
niður. Nú hlupu ærnar út í eina þessa
hillu og hurfu mér. Og ég treysti mér
ekki á eftir þeim því að ég var loft-
hræddur í klettunum. En það var alveg
eins og Penni skynjaði hugsanir mínar.
Hann hljóp þegar á eftir kindunum út
á hilluna og kom með þær nokkru
austar þar sem ég komst fyrir þær.
Þetta fannst mér sýna mikla vitsmuni
hjá svo ungu dýri sem lítið var orðið
fjárvant.
Þetta kvöld var komið seint heim af
stekknum sem var í dálitlum hvammi
rétt austan við svokölluð Selabjörg.
Þaðan var um það bil hálftíma gangur
til bæjar eða freklega það en þarna var
grösugt og gott fyrir ærnar sem hlupu
um stekkinn.
Að venju var farið snemma á stekk-
inn en mér var lofað að sofa út, var
ekki vakinn. Þegar ég kom á ról og fór
að hyggja að fjárhundi mínum var
hann hvergi sjáanlegur. Mér datt ekk-
ert annað í hug um fjarveru hans en
hann hefði elt stekkjarfólkið og var
hann þó ekki vanur að fara með öðr-
um en mér og aðrir en ég kærðu sig
lítið um samfylgd hans. En þegar fólk-
ið kom heim af stekknum og Penni var
ekki með fór að grána gamanið. Það
sem mér datt næst í hug voru Frans-
menn. Skúta lá á víkinni og nokkrir
menn af henni höfðu kvöldið áður ver-
ið heima við bæ, réttara sagt við bæjar-
lækinn. Þar óx hófblaðka sem Frans-
mennirnir rifu upp og átu með góðri
lyst að því er virtist.
Bærinn í Gunnólfsvík stóð ekki a
sjávarbakkanum heldur nokkurn spöl
frá sjónum. Svona 5-10 mínútna
gangur var frá bænum niður á sjávar-
bakka. Vestan til var sjávarbakkinn
melur nokkuð hár en lægri austar. Nn
hljóp ég niður á melinn en þar frarn-
undan lá skútan. Vestan til við þennan
melrana fellur smá á til sjávar. Þar
tóku fiskiskútur oft neysluvatn og þaö
var líka aðalerindi þessarar skútu-
Þess vegna lá hún svo innarlega í vík'
inni, rétt framundan árósnum. Þa^
sást því vel ofan á þilfar skútunnar af
melnum. Og þarna sá ég Penna, vih
62