Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 18

~|ljý^óOýá^Æskúnnr[
Um það leyti sem blaðið berst ykkur
kemur út bók ejtir ÓlaJ M. Jóhannes-
son kennara og nejnist Óvænt ævin-
týri; heillandi bók og skemmtileg Jyrir
alla þá er ævintýrum unna.
Ævintýrin eru aj ýmsu tagi og Jrá-
sögn■ Ólajs lipur og Jjörleg og rituð á
vönduðu máli. Sögur ejtir hann haja
birst í barnablöðum og verið Jluttar í
hljóðvarpi og sjónvarpi.
Bókin er prýdd Jjölda Jallegra
mynda ejtir höjundinn.
Hér Jer á ejtir hluti ævintýrisins um
Jósa og skapstyggu geitina hans. (Æv-
intýrið Hvíti Juglinn, sem einnig er í
bókinni, birtist í 9. tbl. Æskunnar 1987)
Einu sinni var bóndi sem hét fullu
nafni Jósafat Abraham Jafetsson en
hann var svo heimskur að hann gat
ekki munað lengra nafn en Jósi og
var því alltaf kallaður Jósi til hinstu
stundar.
Jósi var einbúi því að hann fann
hvergi nógu heimska eiginkonu.
Hann hafði samt leitað um alla sveit-
ina en heimasæturnar fóru bara að
skellihlæja þegar karl stundi upp
bónorðinu og gat ekki munað nafnið
sitt.
- Ég, Jósi, bið um fót yðr. . sagði
Jósi venjulega þegar hann bað sér
konu í staðinn fyrir að segja:
- Ég, Jósafat Abraham Jafetsson,
bið um hönd yðar.
Og ekki hrifust heimasæturnar af
bústaðnum hans Jósa. Hann bjó í
óttalegu hreysi sem hélt hvorki vatni
né vindum enda músaholur um öll
gólf og músagöng um veggi og loft og
ekki var bústofninn merkilegur. Jósi
átti þrjár rytjulegar hænur sem hann
kallaði einfaldlega HÆ eitt!, HAL
tvö! og HÆ þrjú. Karl meinti auð-
vitað: Fyrsta hæna, önnur hæna og
þriðja hæna! En Jósi kunni bara að
telja upp að þremur og ruglaðist
samt stöðugt á vesalings hænunum.
Svo átti karl rauðskjöldótta kussu
sem hann kallaði oftast: BÚ! Upp-
haflega hafði kýrin heitið Búkolla en
það ágæta nafn var alltof langt fyrir
litla heilann hans Jósa.
En ekki má nú alveg gleyma dýr-
gripnum henni Nikkodermiu sem
Jósi kallaði reyndar alltaf frú Nik-
kodermiu! og féll ekki úr stafur en
þetta var eina nafnið sem Jósi mundi
fullkomlega.
Nikkodermia var heldur skapstygg
geit en Jósi hafði slíkt dálæti á henni
að hann eyddi bróðurparti dagsins í
að snúast í kringum hana og fór þá
lengstur tími í að kemba hana þar til
hún gljáði eins og flosteppi. Og svo
fékk Nikkodermia hið besta viður-
væri sem nokkra geit gat dreymt um
í þessum heimi: Hafra og bygg eins
og hún gat í sig látið og allt þa^
smjör er Jósi náði að strokka ur
mjólkinni sem hann píndi úr bólgnu
júgri vesalings BÚ. En sjálfur var
Jósi eins og gangandi beinagrind al
því að hann drakk bara undanrenn-
una.
Nú haldið þið víst að Nikkodermia
hafi kunnað að þakka fyrir allt dekr-
ið og góðgætið. Nei, það var nú öðru
nær. Þá sjaldan gestir heimsóttu Jósa
í hreysið leiddi hann ætíð Nikkoder-
miu til borðs. Reyndar sat geitin
ekki til borðs heldur stóð hún við
borðsendann og stundum flýðu gest-
irnir sem fætur toguðu því að Nik'
kodermia átti það til að stanga matar-
borðið ef Jósi snerist ekki stöðugt i
kringum hana, stimamjúkur. En Jósi
brosti bara og raulaði:
- Kæra frú Nikkodermia, so, so.
Hann meinti . . svona, svona.
Og ósjaldan lauk borðhaldinu a
því að geitin stangaði Jósa út ur
borðstofunni. Var nema von að sjald'
an kæmu gestir til karls?
Annað var uppi á teningnum þegar
Jósi mætti vesalings hænunum.
brosti hann ekki heldur yggldi sl§
ógurlega og tautaði afundinn: ^
- Sve. . sve. . skam. . skam-
Hann meinti: Svei, svei, skamm?
skamm! Og stöku sinnum kleip hann
Ouœnt
œvintýri
18
æskan