Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 30

Bráðum
koma jólin
eftir Rakel Heiðmarsdóttur
Það var kalt úti. Vindurinn næddi um
merg og bein og feykti bréfarusli eftir
götunum. Á gangstéttunum, í görðunum
og á malbikinu lágu skítugir og harðir
snjóskaflar og settu grámóskulegan svip
á umhverfíð. Sannarlega ömurlegt.
Annars var mér alveg sama um veðrið.
Já, algerlega sama um allt og alla. Að
minnsta kosti reyndi ég að telja sjálfri
mér trú um það. Sannleikurinn var sá að
ég kveið fyrir að koma heim. Ég var
nefnilega að koma frá því að taka við
miðsvetrareinkunnunum mínum. Og
þær voru alveg . . . hræðilegar. Það
væri vonlaust að ná þeim upp í vor. Ég
ætlaði ekki einu sinni að reyna slíkt. Það
væri jafnólíklegt og kraftaverk . . .
Ég stappaði snjóinn af skónum og
gekk inn. Kleinuilmur barst til mín.
Yndisleg lykt! Kleinur eru með því besta
sem ég fæ. Ég henti úlpunni á stól og
settist á eldhússtól. Mamma sneri sér frá
eldavélinni og brosti.
„Nei, hæ, Linda. Hvernig gekk?“
Ég rétti henni einkunnabókina.
Mamma horfði á mig og brosið hvarf.
„Er ekki allt í lagi?“
Ég hristi höfuðið. Ég skildi það ekki,
það var eins og ég kæmi ekki nokkru
orði upp. Mamma las einkunnirnar þegj-
andi, rétti mér svo bókina og lauk við að
steikja kleinurnar. Stuttu seinna lá haug-
ur af fallegum, ljósbrúnum kleinum á
eldhúsborðinu. Mamma slökkti undir
pottinum hugsandi á svip. Svo kom hún
og settist hjá mér.
„Linda mín, þetta er ekki heimsend-
ir.“
„Ekki heimsendir," greip ég fram í
fyrir henni æst. „Nei, þetta er sko miklu
verra en það.“
Mamma lagði höndina sefandi á öxlina
á mér.
„Auðvitað verður erfitt að vinna þetta
upp. En það þýðir ekki að gefast upp.
Þú getur engum um þetta kennt nema
sjálfri þér.“
50-
Þetta varð til þess að hella olíu á eld-
inn. Ég stóð upp öskureið og æpti:
„Ég veit að ég er heimsk og allt það.
Einskis nýtur aumingi og þvælist bara
fyrir. Hvers vegna varð ég eiginlega til?“
Síðan hljóp ég út. Ég vissi að ásakanir
mömmu voru hárréttar en það var sárt
að hugsa til þess. Ég fór beina leið til
Adda. Hann var sá eini sem mér fannst
ég geta flúið til.
„Áttu reyk?“ var fyrsta spurningin
þegar ég var sest á svefnbekkinn inni hjá
honum.
Addi leit undrandi á mig en kinkaði
kolli. Hann fór fram og stal sígarettu frá
mömmu sinni. Ég kveikti í óstyrkum
fmgrum, sogaði að mér reykinn og lok-
aði augunum. Addi setti plötu á fóninn
og settist á móti mér.
„Hvað skeði?“
Ég sogaði einu sinni djúpt að mér og
opnaði augun.
„Ég fékk einkunnirnar í dag. Ég er
fallin.“
Það var ekkert hægt að lesa úr svipn-
um á Adda.
„Nú, jæja, verra gat það verið. Þú átt
vorönnina alveg eftir. Það getur ýmislegt
gerst á henni.“
Ég hristi höfuðið.
„Þú veist ekki hvernig einkunnirnar
eru.“
Hann sagði ekkert, stóð upp og sneri
plötunni við.
Ég var lengi hjá Adda. Við gleymdum
þessu leiðinlega umræðuefni og spjölluð-
um um allt milli himins og jarðar. Hann
var líka æðislega hress og reytti af ser
brandarana og svo hlógum við og hlóg-
um.
Það var sem sé allt önnur Linda sem
gekk heimleiðis, glöð og létt í spori. En
um leið og ég opnaði hurðina heima
mundi ég allt. í eldhúsinu sátu pabbi og
mamma og ræddu alvarleg saman. Ég
snarstansaði. Svo tók ég viðbragð og eina
hugsunin var að flýja, hlaupa í burtu. Ég
henti mér upp í rúmið mitt. Þvílík byrj-
un á jólaleyfi! Enn voru þó nokkrir dag-
ar til jóla og ég vonaði að þetta bjargaðist
allt einhvern veginn. Eftir langa stund
tókst mér að sofna.
Næstu dagar voru hræðilegir. Pabbi
og mamma reyndu alltaf að ræða við
mig. En ég lokaði mig algerlega frá þeim
og reyndi að vera lítið heima. Ég var
mikið með Adda og jafnöldrum hans en
þeir eru þremur árum eldri en ég-
Kvöldin fóru flest í „partí“ og svall. Ég
fann sjálf breytinguna sem orðið hafði a
mér en mér fannst ég ekkert geta gerf
ég væri komin í lokaðan hring. Auðvitað
harðbönnuðu pabbi og mamma mér að
fara út á kvöldin eftir að þau sáu hvermg
ég var orðin en ég hlustaði ekki á þau-
Eitt kvöldið var komið saman hja
einni stelpunni í hópnum. Nóg var aí
áfengi og allir orðnir vel þéttir. Allt 1
einu kemur strákur til okkar Adda og
sest hjá okkur.
„Hæ, krakkar, hvernig væri að fá ser
gras?“
„Hvað sagðirðu? Gras?“ muldraði
Svenni.
„Já, og meira að segja ókeypis svona i
fyrsta skiptið,“ sagði strákurinn og seild-
ist ofan í vasa sinn. „Þeta er topp-vara.
„Gerið svo vel,“ sagði hann og rétu
okkur sína rettuna hvoru.
Við tókum hugsunarlaust við þeim-
Mér fannst að eitthvað æðislega spenn-
andi væri að gerast. Loks tókst stráknum
að kveikja í hjá okkur. Ég sogaði djúpt
að mér og fannst þetta yndislegt. Það var
sem mér hyrfí allur veruleiki. Eftir
nokkra reyki fannst mér ég svífa um. Eg
hló geðveikislega.
„Er þetta ekki æðislegt, Addi?“
„Uhm, frábært,“ sagði hann með
áherslu.
„Eigum við að skreppa út? Það er svo
þröngt hér inni.“
æskam