Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 25

Við skálmuðum burtu og karlarnir
æptu á eftir pabba:
>,Landeyða - svikahrappur.“
Ég sá að það lá enn verr á pabba
en áður svo að ég sagði:
„Við skulum tala við hamsturinn.“
Pabbi kinkaði bara kolli og svo geng-
um við yfir að hamstrabúrinu.
Hamsturinn var að þvo sér um trýnið
nteð miklum tilþrifum. Ég gat ekki
annað en hlegið.
„Gættu þess að trýnið losni ekki
frá höfðinu,“ sagði ég.
Hamsturinn lét loppurnar síga og
tísti af hlátri.
„Ég er bara að leika mann. Svona
hamast þeir í vinnunni allan daginn.
Já, auðvitað ekki við að þvo sér um
„Pabbi,“ sagði ég áköf. „Þú kannt
að galdra svo að kötturinn etur þig
ekki. Kallaðu bara í okkur ef hann
kemur.“
Nú brosti pabbi svolítið.
„Þá það,“ sagði hann. Svo opnuð-
um við búrið og hamsturinn var
fjarska þakklátur.
„Eigum við að klifra dálítið?“
sagði hann kátur. „Það er nú gaman,
skal ég segja ykkur.“
Svo klifraði hann niður borðfótinn
og kallaði til mín. En þar sem ég hef
ekki eins vel útbúna fætur gekk mér
ekki eins vel og hamstrinum.
„Vel gert af klóalausum,“ sagði
hann í viðurkenningartóni þegar ég
var komin alla leið. Fram undan
Hamsturinn varð dálítið montinn
en svo dofnaði yfír honum.
„Það er yndislegt að ferðast, Dís
htla. En nú hefur búrið ekki verið
°pnað lengi.“
„Við opnum fyrir þér,“ sagði ég.
„Er það ekki, pabbi?“
Pabbi hugsaði sig um.
„Þið munið eftir kettinum, er það
ekki?“
daginn. En það getur svo sem vel
verið að það losni eitthvað um trýnið „Hvað segirðu?“ spurði ég. „Hef-
á þeim í þessum látum.“ urðu ferðast svona langt?“
hreiddi gólfábreiðan úr sér með risa-
vöxnum blómum og turnum. Hér
var vissulega hægt að leika sér.
„Kötturinn,“ öskraði pabbi. Við
hlupum í ofboði bak við borðfótinn.
„Sestu á hálsinn á mér svo að ég
geti hlaupið með þig,“ hvíslaði
hamsturinn. Löngu tennurnar hans
glömruðu af hræðslu.
„Róleg,“ kallaði pabbi uppi á
borðinu. „Nú breyti ég kettinum í
Pelagóníu.“ Ég heyrði að pabbi
ntuldraði og sönglaði og kötturinn
heyrði það líka og leit upp. En það
var svo mikið fát á aumingja pabba
að hann ruglaðist í galdraþulunum
sínum og kisa varð ekki að pelagóníu
heldur randaflugu.
ÆSKAN^=
Ógn og skelfing. Það hvessti í her-
berginu af vængjablakinu og drun-
urnar voru eins og í tíu hjóla flutn-
ingabíl.
„Pabbi,“ veinaði ég.
„Mamma,“ æpti hamsturinn.
Þá opnuðust dyrnar og Lalli, bróð-
ir Kobba, kom inn. Töfrarnir brustu
og hamsturinn hljóp háskrækjandi á
móti Lalla!
„Hvað er að þér, greyið mitt ?“
sagði Lalli. „Leiðist þér?“
Hann stakk hamstrinum í brjóst-
vasa sinn og mér auðvitað líka því að
hann gat ekki séð mig.
„Úff,“ sagði hamsturinn. „Ham-
ingjunni sé lof að við sluppum úr
þessum lífsháska.“
Við kúrðum okkur niður í hlýjan
vasann og lokuðum augunum. Nú
var öll hætta um garð gengin og gott
að hvíla sig. (Framhald)
25