Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 24

Klumpadís er dóttir Strumps og Málvís-
ar. Pabbi hennar og mamma hittust í
skólatöskunni hans Kobba og urðu al-
veg ótrúlega ástjangin. Strumpur hafði
skriðið út úr Strumpabókinni og Málvís
úr málfræðinni. En í öllum bókum eiga
heima litlir strákar eða stelpur eða
karlar eða kerlingar. . .
En jólafríið leið og Kobbi þurfti
aftur að fara í skólann. Hann lét
Strumpabókina upp á borð og lagaði
til í töskunni sinni.
„Þvílíkur hrærigrautur“, tautaði
hann. „Hvað hefur hlaupið í bæk-
urnar?“
Við pabbi húktum úti í horni og
földum okkur bak við hamstrabúrið.
Já, ég hef víst gleymt að segja ykkur
að Kobbi á hamstur sem er bæði fal-
legur og skemmtilegur - og feitur.
Það er bara skrök að fólk - og ég á
líka við dýrafólk - geti ekki verið fal-
legt og skemmtilegt þó að það sé
feitt. Nema hvað! Pabbi var ekki enn
búinn að læra síðasta dálkinn í marg-
földunartöflunni og fékk því ekki að
fara með bókafólkinu í skólann. Það
þótti réttast að hann tæki að sér að
sjá um mig þar sem mamma og hitt
fólkið hafði svo mikið að gera.
En hvað pabbi og mamma voru
aumingjaleg þegar þau kvöddust.
Maður gat ekki annað en brosað að
því og þó var það svo dapurlegt.
Kobbi fór svo fram með töskuna
og það varð steinhljóð inni. Ég varð
hálfhrædd og tók í höndina á pabba.
„Vertu kát,“ sagði pabbi og þurrk-
aði tárin af nefínu á sér. „Kannski
við förum í heimsókn til bræðra
minna í Strumpalandi.“
Við héldum nú í gönguferð yfír
borðið og börðum að dyrum í
Strumpabókinni. Þegar enginn svar-
aði gengum við inn.
Þarna var skrýtið um að litast.
Litlir, montnir karlar, svipaðir
pabba, hlupu til og frá. Allir þóttust
þeir vera að gera eitthvað óhemju
merkilegt.
„Hæ, hæ,“ sagði pabbi. „Ég er
kominn í heimsókn. Þetta er dóttir
mín.“
En karlarnir fórnuðu höndum og
héldu sér hver í annan.
„Hún má ekki vera hér,“ skræktu
þeir. „Við erum hræddir við stelpur.
Út, út.“
En nú varð pabbi reiður.
„Ég hélt að ég hefði átt hér heima
einu sinni,“ sagði hann og gerði sig
merkilegan í framan. „En ég hlýt að
hafa verið að villast. Ég mundi
skammast mín fyrir að þekkja ykkur.
Komdu Dís.“
ÆSKAH