Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 9

Viðtal; Eðvarð IngóJfsson
MwfcHeimir Oskarsson
ekki leikin eins oft í útvarps- og sjón-
Varpsstöðvum annarra þátttökuþjóða og
kjá okkur.
Það kom mér líka á óvart að á sviðinu
Voru aðeins átta litlir hátalarar sem fluttu
hljóðið til listamannanna. Þeir voru alls
ekki nógu góðir. írar hefðu þurft að vera
með almennilegt hljóðkerfi á borð við
það sem Reykjavíkurborg á. Ég er viss
Utn að sumar bílskúrshljómsveitir eiga
t*etra hljóðkerfi en þarna var.
Ég neita því ekki að ég gerði mér von-
lr um að lenda í 10. sæti með þetta ágæta
lag Sverris Stormskers. En það merki-
*eSa gerðist eins og alþjóð veit að við
kntum í 16. sæti eins og fyrirrennarar
°kkar tvisvar. Ég kann ekki aðra skýr-
lngu en þá að dómnefndirnar séu varla
farnar að átta sig á því að íslendingar eru
m°ð í keppninni. Ætli við verðum ekki
taka þátt í henni 7-8 sinnum enn svo
að farið verði að taka mark á okkur? Því
verður ekki heldur neitað að þátttakend-
Ur frá enskumælandi löndum hafa alltaf
ðálítið forskot vegna tungunnar. Eng-
kndingar, sem dæmi, hafa stundum sent
mtður góð lög í keppnina en hafa þó
aldrei lent í neinu af „slæmu“ sætunum.
Það er ekki vafi á að athygli dómnefnd-
armanna beinist meira að sumum þjóð-
Urn en öðrum. Ég skal rökstyðja þá
kenningu með litlu dæmi. Eins og flest-
lr> sem fylgdust með keppninni, vita þá
biðu þeir tónlistarmenn, sem flutt höfðu
b'g sín, í litlum sal á meðan aðrir sungu.
^latt var á hjalla því að mönnum var
vissulega létt eftir að hafa lokið sínu.
Tónlistarmenn og aðstoðarfólk þeirra
lalaði stundum svo mikið saman að það
fylgdist ekki nákvæmlega með því sem
fram fór á skjánum. Stundum heyrði
^aður að einhver í hópnum kallaði:
Hljóð, krakkar, England! - Sviss! eða
bvíþjóð! svo að dæmi séu tekin og þögn
*SKANk