Æskan - 01.12.1988, Síða 9

Einu sinni voru Gáttaþefur, Kertasníkir og Ketkrókur
saman á göngu uppi á Hellisheiði. Allir voru þeir vel
búnir en kaldir og blautir, gigtveikir og með hælsæri.
Gáttaþefur var alveg að sálast úr kvefl, Kertasníkir ráfaði
um alveg glórulaus og sá varla glóru og Ketkrókur var
kominn með magaverk af hungri.
En nú fóru þeir að nálgast Hveragerði, Gáttaþefur
fann ilm af laufabrauði og batnaði strax kveflð. Kerta-
sníkir sá búð, uppljómaða af kertaljósum. Hann þaut
þangað af því að nú sá hann miklu betur en á heiðinni.
Ketkrókur kom auga á aðra búð með mörgum girnileg-
um steikum. Hann hnuplaði bestu steikinni og batnaði
strax í maganum.
En lögreglumaður sá til hans og elti hann. Þó að
mönnum gangi yfirleitt stirðlega að grípa jólasveina náði
löggan Ketkróki því að þetta var Oddur Sigurðsson.
Hann var hættur í íþróttum og hafði gerst lögreglumað-
ur. Ketkrókur var settur í gæsluvarðhald.
Kertasníkir var kominn í búðina og var afar hrifinn,
sérstaklega af ilmkerti sem stóð með tendruðu ljósi á
búðarborðinu miðju. Hann var svo vitlaus að þefa af
ilmkertinu og brenndi sig á nefinu.
Nú víkur sögunni til Gáttaþefs. Hann var kominn inn
í húsið þar sem laufabrauðsgerðin stóð sem hæst, Allt í
einu heyrðist skaðræðisöskur og allt brauðgerðarfólkið
hrökk í kút. Gáttaþefur hafði rekið neflð milli stafs og
hurðar en einhver hafði lokað hurðinni á neflð á hon-
um,
„Æ,æ! Neflð á mér klemmdist," grenjaði Gáttaþefur.
Allir hlupu ffá soðningunni. Sum laufabrauðin
brenndust og önnur urðu of köld. Gáttaþefur varð að
fara á slysadeild Hverabrauðsspítala.
Síðar hittust þeir uppi á Hellisheiði, einn með brotið
nef og annar brunnið og hinn síðasti með sektarskuld
sem Grýla og Leppalúði urðu að greiða. Þau hjúin voru
ekki ánægð með framferði sona sinna og hótuðu þeim
að þeir fengju ekki að fara til byggða um næstu jól ef
þeir höguðu sér ekki betur.
(Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Æskunnar og Rásar 2 1987)
ÆSKAN
9