Æskan - 01.12.1988, Síða 52

Berglind Rán Ólafsdóttir 15 ára lýsir dvöl á Grænhöfðaeyjum
„Þorðum ekki að
klappa hundunum!"
Það eru ekki margir íslendingar sem
haja komið til Grænhöfðaegja - en
þær eru undan vesturströnd AJríku.
Síðustu ár hejur ríkisstjórn okkar lagt
íbúum þessara egja lið með því að
senda þangað íslenska sjómenn og
JiskiJræðinga til að leiðbeina innjædd-
um við Jiskveiðar. Á Grænhöjðaegjum
eiga tæplega 300 þúsund manns
heima, svolitlu Jleiri en hér á landi.
Nokkur íslensk ungmenni haja dval-
ist með Joreldrum sínum, sem haja ver-
ið að vinna að Jgrrgreindu verkejni, á
Grænhöjðaegjum. Einn aj þessum
unglingum er Berglind Rán Ólajsdóttir,
15 ára Kópavogsbúi. Hún Jór þangað
með Joreldrum sínum og Margréti
Ólöju, 13 ára sgstur sinni, í ágúst sem
leið. Faðir hennar, Ólajur Karvel Páls-
son JiskiJræðingur, vann þarna við
rannsóknir. Við báðum Berglind að
Igsa dvölinni á þessum Jjarlægu egjum
Jgrir lesendum Æskunnar.
Götumynd
„Við fórum til Grænhöfðaeyja í byrjun
ágúst og dvöldumst þar í rúman mán-
uð,“ segir hún. „Þessar eyjar eru svo
langt í burtu frá íslandi að við urðum að
millilenda á tveim stöðum, í Amsterdam
í Hollandi og Lissabon í Portúgal, og
skipta þar um flugvélar. Jú, við vorum
orðin dálítið lúin þegar við komumst
loks á áfangastað.
Við dvöldumst í bæ sem heitir Mind-
elo og er á einni af eyjunum. íbúarnir
eru rúmlega 50 þúsund en íslendingarnir
voru á bilinu 20-30 þann tíma sem við
vorum þar. í Mindelo beið eftir okkur
ágæt íbúð í fjölbýlishúsi og ráðskona!
Flestir útlendingar á Grænhöfðaeyjum
hafa ráðskonu því að vinnuafl er ódýrt.
Ráðskonan okkar hét María og vann hjá
okkur allan daginn. Það var mjög þægi-
legt að hafa hana. í þessu fjölbýlishúsi
áttu aðrir landar okkar heima svo að
okkur þurfti ekki að leiðast. íslenski
fiskibáturinn Fengur er gerður út frá
Mindelo og meðal nágranna okkar voru
fjölskyldur skipstjórans og vélstjórans.“
Miklir þurrkar
- lítill gróður
„Þó að ekki væri ýkja mikið um að
vera leiddist okkur krökkunum alls
ekki. Við vorum mikið á ströndinni og
fórum oft á vinsælt kaffihús þar sem við
gátum keypt gosdrykki og súkkulaði.
Hitinn var ekki eins mikill og maður átti
von á að hann væri í sjálfri Afríku. Ætli
hann hafi ekki verið á milli 25 og 35 stig
en loftið var hins vegar mjög rakt. Það
var engu líkara en að við værum stödd í
gróðurhúsi allan daginn. Auk þess að
vera mikið á ströndinni og í kaffíhúsinu
fór ég oft ásamt strák, sem er íslenskur, í
líkamsræktarstöð og þar æfðum við okk-
ur í þeim fáu tækjum sem voru. Hús-
næðið var óvistlegt. Köngullær og
kakkalakkar voru á fleygiferð um allt en
ég reyndi að láta sem ég sæi það ekki.
Fyrir framan fjölbýlishúsið, sem við
áttum heima í, var fátækrahverfí en við
þurftum samt ekkert að óttast fólkið sem
þar var. Það stóð til að rífa þessi hús fyr-
ir nokkrum árum vegna nýs bæjarskipu-
lags en fólkið neitaði að hreyfa sig þó að
því væru boðin betri híbýli - og við það
situr enn þann dag í dag. Við þessi
hreysi mátti sjá fjölskrúðugan dýragarð,
endur, hænur, geitur og lúsuga hunda á
vappi um allt. Við þorðum aldrei að
klappa hundunum þó að þeir hlypu í
kringum okkur og reyndu að sníkja bita
af einhverju sem við vorum að borða.
Maður hastaði bara á þá og rak þá í
burtu. Þetta fólk átti líka svín en þau
voru lokuð inni í steinagirðingu. Ég sá
oft börnin frá þessum heimilum bera
fötu fulla af vatni á höfðinu á meðan
önnur börn í bænum léku sér áhyggju-
laus.
Á Grænhöfðaeyjum rignir aðeins fáa
daga á ári og það vildi svo til að það
rigndi í tvo daga þegar við vorum þarna.
Þegar þornaði aftur gaus alveg ógurleg
fýla upp frá þessum hreysum fátækling-
Aðalgatan. Þar er kaffihúsið vinsæla og
ýmsar verslanir.
anna svo að ég varð að halda fyrir nefíð
þegar ég var nálægt þeim.
En það voru ekki allir fátækir í Mind-
elo. Flestir höfðu í sig og á og jafnvel
ÆSKAN