Æskan - 01.01.1991, Blaðsíða 24

' ' ' r
Konungur
islenskra fugla
(Hluti kafla úr Ævintýrabókum Sigurbar Gunnarssonar, I. bók.
Frændi ræbir vib tvíburasystkinin litlu, Siggu og Svenna, í öllum bók-
unum, svarar sífelldum spurningum þeirra og segir þeim ótal margt)
í þessum kafla höfðu þau veiió
aö ræða um ránfuglana okkar,
einkenni þeiira og lifnaðar-
hætti. Vai þá að sjálfsögðu ekki
síst rætt um haföininn sem oft
er nefndur konungur fuglanna
af því að hann er svo stór, svip-
mikill og tígulegui.
Að lokum sagði fiændi þeim
fiá því að áðui fyn hefði veiið
mikió um erni í öllum lands-
hlutum. Og þá hefði það stund-
um komið fyiii að einii hefðu
lænt ungböinum sem skilin
hefðu veiið um stund eftiilits-
laus úti. Sumum þeiira heföi
veiið hægt að bjaiga með miklu
snanæði en öörum ekki. Um
þetta væiu til margai vottfestai
sögui.
Fiændi kenndi vinunum sín-
um litlu gamla vísu um örninn
sem kveðin hafði veiið vegna
svona atbuióa, vísu sem hann
sagðist hafa kunnað frá því að
hann vai lítill. Enginn veit um
höfund hennai. Vísan ei svona:
Sterklegur fugl og stór er örn,
stundum hremmii hann lítil börn,
flýgur með þau í krepptri kló
í klettahreiður á mosató.
Héi á eftii fei niðuilag kaflans:
„En ætlaðiróu ekki að segja
okkur sögu af því þegar örn
rændi barni?" spurði Svenni
sem var nú orðinn hræddur um
að frændi mundi gleyma því.
„Já, þú rnátt alls ekki gleyma
að segja okkur söguna," bætti
Sigga við ákveðin.
„Nei, frændi gamli ætlaði
sannarlega ekki að bregðast ykk-
ur. Við skulum þá ljúka sam-
verustund okkar í dag með því
að ég segi ykkur eina slíka sögu.
Eins og ég gat um áðan hefur
það komið fyrir öðru hverju allt
frá upphafi íslandsbyggðar að
ernir hafa rænt ungbörnum. Sag-
an, sem ég segi ykkur, er sú síð-
asta af því tagi sem ég veit um
að gerst hafi hér á landi. Hún
mun hafa birst í Lesbók Morg-
unblaðsins árið 1944 og nokkru
seinna í barnablaðinu Vorinu.
Blaðamaður hjá Morgunblaðinu
skrásetti frásögnina eftir gamalli
konu, Ragnheiði Eyjólfsdóttur,
sem sjálf hafði orðið fyrir þeirri
furðulegu og næsta ótrúlegu
reynslu að örn rændi henni þeg-
ar hún var um það bil tveggja ára
og flaug með hana þriggja kíló-
metra vegalengd án þess að hana
sakaði nokkuð að ráði. Ég ætla
að endursegja ykkur frásögn
Ragnheiðar í öllum aðalatriðum.
Eins og að líkum lætur mundi
gamla konan ekki atburð þenn-
an en móðir hennar sagði henni
oft frá honum og margir hafa
vottfest hann svo að þar fer ekk-
ert á milli mála.
Þetta gerðist sumarið 1879 á
bænum Skarði á Skarðsströnd í
Dalasýslu. Foreldrar Ragnheiðar
litlu voru þar þá búsett og faðir
hennar ráðsmaður á staðnum
hjá ekkju nokkurri sem jörðina
átti og þar bjó.
Daginn, sem ránið var framið,
var veður hið besta, logn og
heiðskír himinn. Móðir Ragn-
heiðar litlu vildi því nota tæki-
færið til þvotta og hafði farið
niður að á til að þvo. Brekku-
halli nokkur var niður að ánni
þar sem þvottastaðurinn var. En
skammt fyrir ofan var hvammur
og uxu þar blóm innan um
hvannir. Þetta var í túnfætinum
á Skarði. Móðirin skildi telpuna
eftir þarna í hvannastóðinu á
meðan hún var að fást við þvott-
inn af því að hún taldi hana
24 Æskan