Æskan - 01.01.1991, Blaðsíða 11

Kvolir q
Nordurslódum
Verðlounasogon í smósognokeppninni
- eftir Kristínu Moríu Gunnorsdóttur 15 óro.
Eftir erfiðan en jafnframt ánægju-
legan verslunarleiðangur var gott
að setjast niður í einu af fínustu
veitingahúsum Parísar. Eg valdi
mér rólegan stað og hóf að rifja
upp atburði dagsins. Ég hafði farið
í allra flottustu tískuverslanirnar
og fengið mér allt það nýjasta. Eftir
nokkrar hugleiðingar og vangavelt-
ur var ég þess fullviss að nú hefði
mér tekist að ná í allar nýjungarn-
ar úr tískuheiminum. Það yrði
ekki sagt um mig að ég fylgdist
ekki með.
Mér var boðið að glugga í nýj-
ustu dagblöðin á meðan ég beið
eftir málsverðinum. Ég valdi mér
eftirlætisblaðið mitt, Hina fram-
sæknu stúlku. Þar voru greinar um
nýjungar, svo sem tískusveiflur.
Ég byrjaði á því að lesa um það
nýjasta í tískuheiminum og rak þá
augun í grein um það allra nýjasta,
hvaladrápin. Mikið var ég sam-
mála greinarhöfundi. Mér fannst
svo sannarlega þörf á því að hætta
hvalveiðum. Ég gat séð hvalinn
fyrir mcr, syndandi alsælan í höf-
unum er einhver víkingur kom og
drap hann. Kannski hefur þetta fá-
gæta spendýr átt maka eða jafnvel
afkvæmi sem þarfnaðist þess mik-
ið.
Loksins kom málsverðurinn. Ég
bragðaði á honum og komst að því
að þetta var hreint lostæti. Ég gat
ekki slitið mig frá greininni um
hvaladrápin og hélt því lestrinum
áfram á meðan ég snæddi. Eftir alls
konar lýsingar á því hve tilfinn-
ingaríkar þessar skepnur eru brá
mér illilega þegar ég sá að þær
voru ekki einungis veiddar í vís-
indaskyni heldur einnig til matar.
Ég staldraði örlítið við og velti
því fyrir mér hvernig ég gæti tekið
þátt í að bjarga þessum greyjum.
Alls konar hugsanir ásóttu mig og
þar sem ég fann svo mikið til með
þessum vesalings skepnum í hönd-
um tilfinningalausra villimanna í
norðri vissi ég að það yrði köllun
mín að gera eitthvað í þessu tafar-
laust.
í lok greinarinnar fann ég lausn-
ina. Ættleiðing, að sjálfsögðu. Ég á-
kvað samstundis að ættleiða hval.
Til þess þurfti ég að láta af hendi
rakna mikla peningafúlgu og yrði
með því fyrst vinkvenna minna að
leggja þessu göfuga málefni lið.
Þarna var mér rétt lýst. Stúlka eins
og ég lætur ekki sitt eftir liggja í
umhverfismálum.
Ég hafði nú lokið við lestur
greinarinnar, leit upp og sá að
norðangarrinn var farinn að blása.
Ég vafði þétt að mér hlýjum og
mjúkum minkapelsinum, kallaði á
þjóninn og sagði:
„Takk fyrir yndislega matreitt,
hæfilega steikt og meyrt hrein-
dýrakjötið!"
(Frá ritstjóra: Lesendur sjá eflaust að lokn-
um lestri sögunnar að fyrirsögn er rétt rit-
uð; átt er við þær kvalir sem mörg dýr á
norðurslóðum líða ...)
Æskan 1 1