Æskan - 15.12.1926, Blaðsíða 14

106
fiSKAN
Þeim virtist dýrðlegur faiminljómi hjúpa
höfuð barnsins og ekki giét það eins
og önnur börn, heldur horíði á þá
hreinum og björtum augunum. Slíkum
augum hefir ekkert mannsbarn, fyr cé
síðar, litast um á vorri syndspiltu jörð.
Meðal hirðanna var einnig barn, dreng-
ur, 10 ára að aldri. Hann hafði einnig
meðtekið fagnaðarboðskap englanna og
séð hina nýju stjörnu. Þegar hinir eldri
héldu til Betlehem, þá ílýtti hann sér á
eftir þeim, þrátt fyrir það þó hann væri
særður á fæti eftir þyrnana, og hann
varð nærii því eins fljótur og hinir.
Hann var nú kominn inn í húsið og
teygði sig fram sem hann mátti til þess
að geta séð barnið líka. En hinir voru
svo stórir og slóðu svo þétt samanum-
hverfis jötuna, að honum lá við gráti
vegna vonbrigðanna. En þá kom María
auga á hann og dró hann til sin: »Þú
skalt líka fá að sjá barnið«, sagði
hún og drengurinn féll á kné við jöt-
una í heilagri undrun og lotningu og
horfði hugfanginn á barnið. Hann lang-
aði að láta fögnuð sinn í ijósi, því sál
hans gladdist innilega við þessa sjón,
en tungan var eins og magnlaus og
honum fanst brjóstið ætla að bresta.
Hann fann hjarta silt hníga að þessu
barni með innilegum kærleika og hann
þráði að láta tilfinningar sínar í ljósi.
Hann langaði ákaflega að gefa barninu
eitlhvað, en hann átti ekkert til nema
stutta skinnkyrtilinn, sem skýldi líkama
lians, það var ekki svo vel að hann
væri með ilskó á fótunum.
Snöggvast rann honum íhugaðfórna
skinnkyrtli sínum og breiða hann yfir
barnið í jötunni; en var hann ekki of
lélegur, grófgerður og þungur? Honum
lá við að fara að gráta, en hann mundi
þá alt í einu eftir lítilli hljóðpípu, sem
hann hélt á í hendinni. Það var dýr-
mætasta eignin hans, eina leikfangið
sem hann átti. Úr henni gat hann lað-
að hreina og mjúka tóna sér til gleði
og afþreyingar úti í haganum. Honum
virtist hann oft heyra yndislega hljóma
í loftinu og hann hlustaði á þá hug-
fanginn og reyndi svo að ná þeim á
hljóðpípuna sína. Nú ákvað hann að
gefa barninu þessa dýrmætu eign sína.
En ætti hann ekki að reyna að laða
fram nokkra lóna úr henni fyrst hér
við jötuna ?
Englasöngurinn var honum enn þá i
fersku minni og hann setti pípuna á
munn sér og lokaði augunum, og þá
streymdu tónarnir út, veikir, vilcnandi
tónar, kveinandi yfir neyð og fátækt,
hlýir, vermandi tónar, sem lýstu kær-
leikanum til guðsbarnsins, og fagnandi
gleðitónar um gleði og frið á jörðu.
AUir hlýddu á með fjálgleik og tárin
streymdu niður kinnar Maríu. Svo þögn-
uðu tónarnir og drengurinn lagði p(p-
una með titrandi höndum við fætur
Jesú og horfði bænaraugum á barnið,
eins og hann vildi segja: »Smáðu ekki
mína fátæklegu gjöf«. — — Eu þá bar
nokkuð undarlegt við : Jesús breiddi
faðminn á móti drengnum og brosti
eins og í þakklætisskyni fyrir fyrslu
mannlegu kærleiksgjöfina.
Það var kærleikur hins jarðneska
barns, sem leiddi fram fyista brosið á
andlili himneska barnsins, því bér á
jörð, eins og á himnum uppi, er kær-
leikurinn uppspretta sannrar gleði. María
gleymdi aldrei þessari stundu, þegar
hjarðsveinninn litli hylti son hennar í
tónum. Hún geymdi hina einföldu hljóð-
pípu, vandlega og þegar Jesús stálpað-
ist, varð hljóðpipan hans kærasta leik-
fang. Laðaði hann úr henni hina ynd-
islegustu tóna, sem gengu mönnunum
til hjarta og komu út á þeim iðrunar-
og gleðitárum og vöktu djúpa þrá í
hjörtum þeirra til £ess að verða betri
menn og ganga á guðs vegum.