Æskan - 15.12.1926, Page 25

Æ S K A N
117
»í bibliusögunum«, svaraði dreDgur-
inn.
»Þar er sagt frá vitringunum frá aust-
urlöndum, sem langaði að sjá barnið
Jesú. Þeir sáu stóra, bjarta stjörnu,
sem vísaði þeirn leiðina til fjárhússins í
Betlehem, þar sem frelsarinn lá í jöt-
unni, — það var jólastjarnan, skal ég
segja þéi! — En ég má nú ekki vera
að því að blaðra þetla meira; ég verð
að flýta mér heim til hennar mömmu,
því hún bíður eftir mér«.
»Nei, nei, drengur minn; þér liggur
nú ekki svona mikið á. Ég skal fylgja
þér nokkuð á leið yíir ísinn, svo þú
villist nú ekki í annað sinn«. Svo tók
Matti gamli loðhettuna sína ofan af
snaganum. Veðrið var nú orðið stilt og
sljörnubjart, svo ljósið í gluggunum á
Víkurbergi sást greinilega hinumegin
fjarðarins.
»Mamma hefir mátt bíða lengi eftir
mjólkinni, en jólakakan, sem ég hefi
meðferðis frá húsfreyjunni á Slóru-
Strönd, hún bætir það upp; hún verð-
ur reglulegt hátíðasælgæti. — En nú
skalt þú ekki hugsa meira um mig,
Matti, því ég verð ekki svipslund heim
úr þessu«, sagði drengurinn og sveifl-
aði húfunni sinni í kveðjuskyni. »Þakka
þér nú fyrir og gleðileg jól!«
Matti aDzaði ekki kveðjunni, en sneri
heimleiðis þungt hugsandi. Eldur log-
aði enn á arninum og karlinn skaraði
í hann og setlist svo á rúmið sitt og
fór að hugsa um þessa einkennilegu til-
viljun, að drengurinn skyldi villast
þangað á sjálft aðfangadagskvöldið. En
hvernig sem hann fór að, þá kom sag-
an um jólastjörnuna altaf upp í huga
hans aftur og aftur. Einhversstaðar væri
hún vist prentuð, svo hægt væri að lesa
hana. — Hann hafði verið vel læs áð-
ur fyrri, en nú var sjónin oröin slæm
og gleraugun enn þá verri.
Hann stóð upp, kveikti á litla lamp-
anum sínum og leitaði svo á hillu uppi
yfir dyrunum að gömlu sálmabókinni
konunnar sinnar sálugu, sem hún var
altaf vön að lesa í á sunnudögum. Hann
fann hana loks undir tóbakspungnum
sínum og veiðarfærinu. Hann settist með
bókina við borðið og tók að blaða í
henni með stirðum fingrunum þangað
til hann fann messutextana; þar las
hann hálf hátt: »Stjarnan, sem þeir höfðu
séð í austri, fór fyrir þeim þar til hana
bar þar yfir, sem barnið var«.
Þetta var þá stjarnan, sem drengur-
inn var að tala um. Hann las áfram
hina helgu sögu upp aftur og aftur
og því oftar sem hann las hana, því
bjartara varð í huga hans. Æskuárin
runnu upp í huga hans, þegar mamma
hans las jólaguðspjallið á hverju að-
fangadagskveldi og sagði að því loknu:
»Nú verðum við að vera glöð, því í
dag er frelsarinn fæddur; hann sem
hefir frelsað alla, unga og gamla, ríka
og fátæka«. Við þessar minningar hrundu
tárin ósjálírátt af augum Matta gamla
ofan í gráa skeggið. Hendurnar kreptust
utan um bókina og þessi bæn leiö af
vörum hans: »Guð miun góður, láttu
jólastjörnuna lýsa mér og leiða mig
heim til þinl«
Matta gamla var það ekki ljóst, að
jólastjarnan iýsti upp fátæka kofann
hans á þessari stundu, svo þar var bjart
í hverjum krók og kima, því Guðs orð
var þar og það er hin rétta og skæra
jólastjarna.
st
JÓLAVERS.
Börnin og jólin,
blómin og sólin
sýna Guðs miskunn og mátl:
Barn fagnar jólnm,
blóm fagnar sólu,
gleðjast svo hvorl á sinn liátl.