Æskan - 15.12.1926, Page 26

118
Æ S K A N
AÐ var mánaðarfrí í
skólanum.
Samt var yfirkennar-
inn kominn í skiifstof-
una. Hann ætlaði að
nota sér daginn, því að
nú gat hann fundið frið fyrir kennur-
um, kenslukonum, mæðrum og bjöllu-
hringingum.
Það var talsíminn einn, sem gat, ef
til vill, gert honum ónæði.
Hann Smith, yfirkennarinn, var í
reglulega góðu skapi, þegar hann kom í
skólann skömmu fyrir kl. 8.
En óðara en hann kom inn í skrif-
slofuna, þá varð honum þungt í skapi.
Hann stóð úli við gluggann ineð
hendurnar fyrir aftan bakið. Hann var
skarpleitur og nú var hann svo ógn
hörkulegur á svipinn. Hann hrukkaði
ennið og það var sem honum brynni
eldur úr augum af gremju, er þá óx
hraðfara.
Hann skildi ekkert í þessu sjálfur.
Þetta var í aanað sinn, sem þetta
hafði komið yfir hann.
Hann lyfti upp gullgleraugunum og
leit niður á plankagirðinguna hvöss-
um augum.
Nei, ekkert gat hann botnað í þessu.
Hann hringdi harkalega skólasím-
anum og fám mínútum síðar gekk
Petersen varðstjóri inn í skrifstofuna.
»Segið mér, varðstjóri, komið þér
annars sælir, — hafið þér tekið eftir
plankagirðingunni þarna?«
»Nei, hvað er um það?«
»Komið þér hingað, þá getið þér
séð. Fjórir plankar hafa enn horfið í
nólt«.
Varðstjórinn strauk skeggið.
»Og í vikunni sem leið hurfu
tveir«, sagði Smith.
»Já, það nær vissulega ekki nokk-
urri ált«, sagði Smith, og setlist í stól-
inn. »Við getum ekki látið okkur þelta
alt vel líka, því að annars rífa þeir nið-
ur allan skólann að lokum. — Á morg-
un verðum við að yfirheyra rækilega
alla bekkina. Er enginn vöndur eða
keyri til í skólanum?«